Er gaat geen dag voorbij of er branden zich gruwelijke beelden van de oorlog in Gaza op onze netvliezen. Toch lijkt het ver van ons bed, maar het is dichterbij dan we denken. In Schuiferskapelle woont een familie uit Gaza, en voor haar organiseren vrienden en leraressen in Club 77 op zaterdag 19 oktober een benefiet.
Hanaa Hassounazourob komt een tikkeltje verlegen, maar met een brede glimlach het klaslokaal van lagere school De Dorpsparel binnen. We hebben daar afgesproken, want hoewel Hanaa Nederlands spreekt, kan ze toch wat hulp gebruiken van haar dochter Sulafa, die in haar laatste jaar zit. Zodra ik over het benefiet begin, wordt Hanaas glimlach nog breder.
“Ik ben zo blij dat de mensen in Kapelle ons willen helpen. Maar de opbrengst van het benefiet is niet voor ons. Het geld gaat naar onze familie in Gaza.” Dan, stilletjes: “Drie maanden geleden zijn mijn broer en zijn zoontje om het leven gekomen tijdens een bombardement. Hun familie heeft het geld echt nodig, want er is niets meer in Gaza.”
Weinig hoop
Ik vraag Hanaa hoe zij zich voelt wanneer ze de beelden uit Gaza ziet. “Droevig, zo droevig. En vooral: machteloos. Ik wil hen helpen, ik wil hen zien, maar dat kan niet. Soms horen we dagen niets van hen en dan is er altijd de angst dat ze er niet meer zijn. Ik zou hen willen troosten, maar het kan niet. Die machteloosheid weegt constant op me.”
Er is de machteloosheid, en de angst. “Ik ben altijd bang. ‘s Nachts kijk ik op mijn gsm: waar zijn er bombardementen geweest? Deze oorlog is echt niet normaal. Als je naar Al Jazeera kijkt, zie je pas echt hoe erg het is. Veel hoop voor de toekomst van Gaza heb ik op dit moment niet. Ik zou zo blij zijn als onze families veilig zouden zijn. Als ze naar hier zouden kunnen komen. Niemand verdient het om in die ellende te leven.”
Zonder angst op straat
Sulafa was slechts drie toen ze Gaza ontvluchtten, maar zij herinnert zich nog haarscherp de angst wanneer het Israëlische leger opnieuw een bombardement uitvoerde. Zelf is de familie al een tijdje in België. “Mijn man kwam als eerste, in 2013. De levensomstandigheden waren toen al onmenselijk. Er was geen werk en weinig eten. Hij is met de boot de zee overgestoken. Drie jaar later, toen er een zwaar bombardement was, in september 2016, zijn mijn drie kinderen en ik gevlucht naar België, in het kader van gezinshereniging. We hebben nu allemaal de Belgische nationaliteit.”
“Warmte van Kapellenaren verzacht onze pijn”
Hoe voelt het om in Kapelle te leven? “Het is hier zo rustig. Geen angst om op straat te komen, en de mensen zijn zo vriendelijk. Van racisme hebben wij nog geen last gehad. Misschien komt dat omdat dit een kleine gemeente is. Het begrip en medeleven van de mensen verzacht onze pijn.”
Haar man Mohammed werkt voor een bouwbedrijf in Aalter. “Hij heeft een goed contract”, glundert Hanaa. “Ik heb een tijdje in De Dorpsparel gepoetst, maar het was moeilijk combineerbaar met de opvoeding van onze kinderen.” Hanaas kinderen zijn haar hoop voor de toekomst. Sulafa weet al wat ze later worden wil. “Dokter of fotograaf. Ik ben heel veel met fotografie bezig.” Ik zeg haar dat ze misschien fotograaf voor De Weekbode kan worden. “Dat zou heel mooi zijn”, glimlacht ze.
Palestijnse dans
Er is voor elk wat wils op het benefiet, dat van 14 uur tot middernacht duurt. Er is kinderanimatie met dansinitiatie, grime, tattoos, henna en een springkasteel. Er zijn verhalen over dappere kinderen met Els De Pauw. Dochter Sulafa en ereadvocaat Paul Bekaert spreken het publiek toe.
’s Avonds zijn er optredens van de Palestijnse dabka-groep (cirkel-volksdans) El Kofieh 48 en van Dire Straits by Final Straits, de band waarin Alex Feys, een van de initiatiefnemers van het benefiet, speelt. De toegang is gratis, maar de organisatoren hopen op jouw solidariteit en op een bijdrage naar ieders vermogen.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
