Lili Chong verbindt mensen en culturen in Oostende: “Ik zie mezelf sowieso als een wereldburger”

Lili Chong ging net aan de slag als participatiemedewerker in het Brugse Concertgebouw. In Oostende is ze vooral bekend als bruggenbouwer tussen verschillende culturen. Op haar 24ste verhuisde ze van Maleisië naar Oostende. Ze leerde de taal met vallen en opstaan en deed veel vrijwilligerswerk om Nederlands te kunnen oefenen. De jonge mama wil mensen verbinden. “Als je iets niet kent, zal je er nooit van kunnen houden.”

Ze woont ondertussen al elf jaar in Oostende en is een bekende figuur in het verenigingsleven. Lili komt zelf uit Maleisië en probeert zoveel mogelijk nieuwkomers op weg te helpen in Oostende.

Hoe kwam je hier terecht?

“Ik was 24 jaar toen ik van Maleisië naar Oostende kwam wonen. Ik volgde mijn toenmalige vriend naar hier. Ik beschouwde mezelf sowieso als een wereldburger. Van mijn vijf tot zeven jaar woonden we in Japan. Daarna zijn we teruggekeerd naar Maleisië. Op mijn 19de ben ik naar Manchester vertrokken om te studeren en ik woonde daar ook drie jaar. Het is een heel internationale stad.”

Was het een grote aanpassing om hier te wonen?

“In het begin is het zoeken wie je bent. Als je verhuist naar een ander land, moet je een nieuwe identiteit opbouwen. Het feit dat je de taal niet kent, voelt alsof je helemaal opnieuw moet beginnen. Ik liet al mijn vriendinnen achter in Maleisië. Toen ik hier rond me keek, zag ik mensen samenkomen, maar het was moeilijk om iemand te vinden om mee af te spreken. Ik was daarom heel gemotiveerd om de taal te leren.”

“Het is nog een lange weg naar echte diversiteit in Oostende”

Je moedertaal is Maleisisch, was Nederlands leren moeilijk?

“Ik had wel al een goede basis in het Engels, omdat dit een tweede taal is in Maleisië. Ik heb hier alle taalniveaus doorlopen, maar ik voelde dat het niet genoeg was. Ik heb me daarom gefocust op mijn vrijwilligerswerk om zo veel mogelijk Nederlands te kunnen spreken. Aanvankelijk praatte ik met iedereen, tot zelfs de buschauffeur, maar iedereen sprak me automatisch in het Engels aan, waardoor ik amper iets bijleerde. Daarnaast heb je ook de uitdaging rond het dialect in West-Vlaanderen. Dat is voor veel nieuwkomers een probleem. Ze willen integreren, maar eenmaal ze buiten komen, lijkt het of er nog een andere taal gesproken wordt. Ik begrijp het Oostends nu wel, maar ik spreek het niet. Gelukkig aanvaarden de Oostendenaars me helemaal zoals ik ben.”

Je hebt een diploma in Europees Recht, maar toch was het niet gemakkelijk om een job te vinden in België?

“Toen ik hier aankwam, heb ik enorm veel examens meegedaan en zeker 200 mails verstuurd, maar ik kreeg nooit antwoord. Mijn eerste job was als management assistent, een mooie naam voor secretaresse bij de universiteit Gent. Maar ik werd op veel jobs geweigerd en ook een onbetaalde stage in een advocatenkantoor ging niet. Ze hadden altijd wel een reden. Ik had ook een mail gestuurd naar de stad Oostende en toen werd ik wel uitgenodigd voor de examens. Zo ben ik op de dienst Financiën terechtgekomen als administratief medewerker. Dat lag onder mijn diploma, maar ik dacht dat het een springplank kon zijn, maar dat bleek niet zo gemakkelijk.”

Hoe komt dat?

“Er is nog een lange weg af te leggen om echte diversiteit te bereiken in Oostende. De eerste stap om dingen te veranderen is positieve beeldvorming. Je kan dat doen met foto’s van een diverse samenleving, maar daar mag het ook niet stoppen. Nieuwkomers moeten ook de kans krijgen om zich te bewijzen. Er wordt nog te veel gefocust op de vorm en niet op de inhoud en daardoor wordt zoveel talent verspild. Ik weet dat mijn taalkennis niet perfect is, maar als ik twijfel, laat ik het eens nalezen. Organisaties moeten daar wel voor openstaan.”

Je slaat nu professioneel een nieuwe weg in, wat ga je precies doen?

“Ik ga aan de slag als participatiemedewerker in het Concertgebouw van Brugge. Dat is echt helemaal mijn ding. Het heeft iets met mijn talent te maken en wie ik ben. Ik zoek en creëer graag verbinding en help graag mensen. Ik wist voordien niet dat er zoveel te doen is in het Concertgebouw. Er zijn heel wat maatschappelijke relevante projecten voor verschillende doelgroepen zodat het Concertgebouw toegankelijk wordt voor echt iedereen.”

Op sociale media plaats je mensen uit diverse achtergronden in de kijker. Waarom?

“De drempel in Oostende is nog zo groot. Dat betekent dat er nog zoveel opportuniteiten zijn. Kijk naar de Torhoutsesteenweg. Je hebt de lovers en de haters. De lovers zijn blij met de verrijking en de haters vinden dat er te veel zaken zijn waar ze niet weten wat ermee te doen. Ik vind het persoonlijk echt een verrijking. Zo heb je een Libanese meneer die heerlijke hummus maakt en pizza’s. Ik vind het jammer dat niet iedereen voorbij die drempel kan kijken, maar ik begrijp het ook wel. Veel komt voort uit onwetendheid. Er is een bekende uitdrukking in mijn moedertaal: Tak kenal, maka tak cinta. Het is een Maleisische uitdrukking die ik graag gebruik en betekent: als je iets niet kent, zal je er nooit van kunnen houden.”

Heb je nog een grote droom?

“Het klinkt misschien weinig ambitieus, maar eigenlijk vind ik het goed zoals het nu is. Als je mij tien jaar geleden ontmoet zou hebben, dan was ik helemaal anders. Ik ben heel lang teleurgesteld geweest in mezelf. Ik heb een masterdiploma, maar ik had ‘maar’ een administratieve job. Nu pas besef ik dat ik een grote maatschappelijke impact heb en trots mag zijn op wat ik bereikt heb.”

Mis je Maleisië?

“Ik mis mijn familie en het eten daar, maar ik ben hier nu thuis. Ik probeer wel zo veel mogelijk van mijn achtergrond en identiteit door te geven aan mijn zoon Elon.”