#LikeMe-acteur Tobe wil weer naar school: “Zó lang je kot niet uit mogen, is voor mij een straf”

Hij schitterde in het eerste seizoen van de Ketnethit #LikeMe en is vastberaden om een mooie carrière als acteur uit te bouwen. Maar voorlopig moet ook Tieltenaar Tobe Vandekerckhove in zijn kot blijven, al heeft hij het daar knap lastig mee. “Het zwarte gat heb ik al gezien, ja. Ik wil altijd bezig zijn en daar helpt een lockdown niet echt bij.”

In een normale wereld zou Tobe Vandekerckhove momenteel met volle teugen genieten van zijn laatste weken op de middelbare schoolbanken, maar het coronavirus gooide stevig roet in het eten. Hij volgt het laatste jaar woordkunst en drama aan de Kunsthumaniora in Brugge en noemt zijn opleiding zijn grootste passie. “Ik ga dóódgraag naar school”, glimlacht hij. “Zolang je kot niet mogen uitkomen, dat is voor mij een echte straf.”

Hoe beleefde je de voorbije weken, Tobe?

“Ik zit ondertussen al zes weken thuis. Niet makkelijk, maar het lukt. Ik ben iemand die van dag tot dag leeft en geniet van wat er rondom mij gebeurt. Dans, toneel en muziek zijn mijn grote passies en op school leer ik op dat vlak elke dag bij. Naar school gaan is voor mij puur plezier. Zie het gerust als mijn creatieve biotoop. En die is nu helemaal weggevallen. In een kunstrichting hangen de leerlingen ook erg aan elkaar, mijn klasgenoten zijn ook mijn vrienden. En die mis ik nu enorm. Ze zijn mijn tweede familie, maar ik kan en mag hen momenteel niet zien.”

Wat ik het meest mis? Het menselijk contact. Dat heb ik echt nodig – Tobe Vandekerckhove

Je hebt je eerste week preteaching achter de rug. Hoe viel dat mee?

(lacht) “Nogal chaotisch. We waren vooral blij om elkaar even te zien, ook al was het maar op een computerscherm. Vooral begin deze week werd er erg veel gepraat en gelachen, maar uiteindelijk is alles in zijn plooi gevallen. Maar toch blijft het aanpassen. Vakken als Nederlands en kunstgeschiedenis kan je perfect online doceren, maar voordracht en toneel vergen heel wat creativiteit. Nu kregen we de opdracht om zelf een podcast te maken. Dat zie ik helemaal zitten, maar ik had er liever op school zelf aan gewerkt.”

Jouw klasgenoten zijn ook jouw vrienden, zeg je. Heb je nog veel contact met hen?

“Elke minuut van de dag. (grijnst) Soms zit ik tot 2 uur ‘s nachts te videochatten. Leve Messenger, momenteel. Over school praten we amper, wel over hoe we ons vervelen en hoe we de tijd proberen door te komen. Dat houdt ons op de een of andere manier recht. We stellen elkaar ook constant gerust. Het einde van het schooljaar nadert en ook ons eindwerk moet klaar zijn. Dat zorgt wel voor de nodige stress. Ook in ons kot, ja. Ik was van plan om een eigen concert te organiseren in een kerk in Brugge, maar het coronavirus heeft die plannen naar de prullenmand verwezen. Ik blijf online repeteren met mijn collega-muzikanten, maar de apotheose – een bomvolle kerk die naar ons komt kijken en luisteren – zal er jammer genoeg niet komen. In plaats daarvan zal het publiek bestaan uit een zestal mensen van mijn school, ergens in een aula. Dat is misschien wel nog het ergste aan dit hele verhaal, want dit eindwerk moest de kers op de taart van mijn opleiding worden.”

Je staat ook op de drempel van het hoger onderwijs. Heb je al je keuze gemaakt?

“Die ligt, gelukkig, al even vast. “Ik wil heel graag Drama volgen aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. In januari kon ik al een eerste toelatingsproef afleggen en ondertussen ben ik doorgestoten tot de laatste dertig kandidaten om er te starten. Alleen: daarvoor moet ik nog één test afleggen en in Nederland blijven de scholen al tot in juni gesloten. Ik hoop dat er nog een oplossing uit de bus komt. Dit bepaalt immers mijn toekomst.”

Die toekomst ligt al vast: een carrière als acteur. Vertraagt het coronavirus die plannen?

“Toch wel, want ik was met enkele mooie projecten bezig. Die liggen nu allemaal stil en dat is bijzonder spijtig. Ik kon alweer een pak mooie ervaringen opgedaan hebben. Ik wil altijd bezig zijn en daar helpt een lockdown niet echt bij. Mijn agenda stond altijd bomvol, nu is hij maagdelijk blank. Het zwarte gat heb ik al gezien, ja.”

Wat mis je het meest?

“Het menselijk contact. Ik hoop dat ik binnen enkele weken opnieuw naar school kan, maar ik zal mijn klasgenoten nog geen knuffel mogen geven. Dat kan ik me echt niet voorstellen. En de feestjes mis ik ook wel. De donderdag voor de lockdown in voege ging, vierden we nog onze honderd dagen in Brugge. Daar heb ik dubbel en dik van genoten, maar ik had toen nooit durven denken dat we zó lang thuis zouden moeten blijven. Maar aan lockdownfeestjes doe ik niet mee. Iedereen moet zijn verantwoordelijkheid nemen.”

Wat is het eerste dat je, als alles voorbij is, weer wil doen?

“Een dikke house party geven en al mijn vrienden eens goed vastpakken!”