Lieve Debruyne is de Krak van Gistel: “De kindjes zwaaien nog altijd als ze voorbijkomen”

De Gistelnaars bombardeerden Lieve Debruyne (65) uit Zevekote tot ‘Krak van Gistel’. Lieve zette zich bijna dertig jaar lang in als opvangmama in de deelgemeente en was er ook medeoprichter van de werking. “Geen idee wie er allemaal op mij stemde. Misschien wel tevreden ouders en kindjes?”

De buitenschoolse kinderopvang in plaatselijke basisschool De Driespan verloor in oktober vorig jaar een waar icoon toen Lieve Debruyne met pensioen ging. Ze studeerde in 1974 af als kinderverzorgster en ging daarna aan de slag in homes Ster Der Zee in Koksijde en Edouard Pecher in Sint-Idesbald.

Na haar huwelijk ging ze in Zevekote wonen. Daar kreeg ze, begin jaren negentig, de vraag om samen met andere ouders op vrijwillige basis een kinderopvang te beginnen.

Leuke erkenning

“Vervolgens werkten we samen een dag- en uurschema uit en gingen we van start. De vrijwillige werking bleef jarenlang bestaan.” In 2002 kreeg Lieve een vast contract aangeboden.

“Ik was op dat moment de enige overgebleven vrijwilliger van alle stichtende leden van weleer.” Honderden en honderden kinderen kregen bij haar de beste voor- en naschoolse zorg. “Misschien stemden zij en hun ouders nu op mij voor ‘Krak van Gistel’. Want eerlijk, ik was al verrast met mijn nominatie, laat staan met mijn overwinning”, glundert de trotse zestiger. “Dit is een leuke erkenning, wie weet wat dit nog teweeg kan brengen.”

“Werken met kinderen is gewoonweg leuk en geeft veel voldoening”

“Hoe ik het intussen stel? Prima, hoor! Als opvangmama hield ik al enorm van knutselen en nu help ik als vrijwilliger bij soortgelijke activiteiten, zoals in De Kunsthoek en de bibliotheek van Gistel. Ik ging ook knutselen in het klasje van mijn lesgevende dochter en ging samen met kinderen aan de slag met oude fietsbanden in de wielerclub van mijn zoon. Een uitstap aan het Ensormuseum in Oostende stond ook op de planning.”

Bekende gezichtjes

Ook al zit haar agenda goed vol, Lieve denkt nog regelmatig terug aan een mooie opvangcarrière van 28 jaar. “Ik denk nog regelmatig terug aan die prachtige jaren. Ja, ik mis het wel een beetje, vooral dat sociale contact: het ontvangen van de kindjes en hun ouders, het uitzwaaien, het dagelijkse babbeltje. Weet je, ik woon ook vlakbij de opvang. Mochten mijn woning en de kinderopvang in verschillende steden of gemeenten hebben gelegen, zou het misschien makkelijker zijn geweest. Want ja, ik zie af en toe bekende gezichtjes voorbij ons huis passeren en de kindjes zwaaien nog altijd.” (lacht)

“Of ik opnieuw opvangmama zou willen worden? Direct! Ik heb altijd met kinderen gewerkt en ben het gewoon. ’t Is gewoonweg leuk en geeft zoveel voldoening.”