Liefst één op twee Vlamingen voelt zich soms eenzaam. Daarom stelt De Warmste Week, die komende woensdag in Brugge op gang getrapt wordt, het thema centraal. En dat is geen moment te vroeg, vindt ook Justien Vanallemeersch (30). De Izegemse worstelt al sinds haar zestiende met eenzaamheid. “Er hangt nog steeds een te groot taboe rond”, zegt ze. “Dat wil ik mee doorbreken.”
Dat het voor haar niet evident is, zegt Justien Vanallemeersch wanneer ze de voordeur van haar ouderlijke woning in de Izegemse deelgemeente Emelgem opent.
Met de nodige zenuwen gidst ze ons naar de knusse woonkamer, waar een mooi versierde kerstboom getuige is van hoe ze moedig haar verhaal doet. “Dat begint op mijn zestiende”, zegt ze.
“Ik kampte toen met mentale problemen en werd op school zwaar gepest. Mijn klasgenoten sloten me overal uit, ik was plots het buitenbeentje van de groep. Ik kan je verzekeren: voor een tienermeisje een enorm uitputtende situatie. Het vrat gewoon aan me.”
“Mensen staren gewoon overal naar hun smartphone. Probeer dan maar eens contact te leggen”
Justien beet door en maakte aan een Roeselaarse middelbare school haar opleiding organisatiehulp af. “Maar toen moest ik op zoek naar werk”, gaat ze verder. “Ik heb tal van jobs gedaan, van fabriekswerk tot de schoonmaaksector, maar ik vond mijn draai niet. Ook dat woog serieus op me. Ik wílde werken en stappen zetten, maar ik had moeite met het tempo en de werkdruk.”
“Pas nu, sinds een goed jaar, zit ik op mijn plaats. Ik ben op een bioboerderij in de buurt aan de slag en daar haal ik veel energie uit.”
Onzichtbare muur
Al blijft haar sociale situatie best moeilijk, geeft Justien toe. “Ik heb veel moeite om vriendschappen te sluiten en relaties te onderhouden. Ook vrijuit communiceren, is voor mij een opgave. Ik kijk met veel bewondering naar mensen bij wie dit zo naturel loopt, maar ik moet me daar echt voor opladen.”
Op haar 25ste kreeg Justien, na tal van onderzoeken, te horen dat ze aan enkele mentaal kwetsbare aandoeningen lijdt. “Die diagnose was aan de ene kant een opluchting, want ik kon eindelijk de vinger ietwat op de wonde leggen.”
“Maar tegelijk roept het nog meer vragen op, want mijn situatie is niet zomaar met een pilletje op te lossen. Ik ben doodsbang om afgewezen te worden, waardoor ik constant een onzichtbare muur rond me optrek. Voor dit gesprek heb ik mezelf echt moed moeten inpraten, maar ik wílde dit doen. Omdat ik weet dat er heel veel mensen zoals ik zijn.”
Sinds een jaar kan Justien wekelijks bij een psychologe terecht en dat doet haar goed, glimlacht ze. “Maar ik heb wel anderhalf jaar op een wachtlijst gestaan. Net toen ik zéér diep zat. Ik was voor de zoveelste keer in een relatie afgewezen en al mijn levenslust kwijt. Op een gegeven moment hoefde het niet meer voor mij, maar mede dankzij mijn psychologe ben ik uit het dal geklauterd.”
“Er gaat geen dag voorbije dat ik me niet eenzaam voel. Ik heb één zeer goeie vriend, maar daar stopt het. Een sociaal vangnet of netwerk, dat heb ik niet”
“Al gaat er nog steeds geen dag voorbij dat ik me niet eenzaam voel. Een netwerk, sociaal vangnet… dat heb ik gewoon niet. Ik heb één zeer goeie vriend, waar ik heel dankbaar voor ben, maar daar stopt het. Ik heb ook problemen om nieuwe mensen te ontmoeten. Op de bus, in een wachtzaal, op de trein: overal zitten mensen op hun smartphone te staren. Probeer dan maar eens contact te leggen.”
Oppervlakkige samenleving
Met haar getuigenis wil Justien mee het taboe rond eenzaamheid doorbreken. “Want dat is dringend nodig. Vaak wordt gedacht dat enkel ouderen zich eenzaam voelen. Zij zien hun geliefden een voor een wegvallen en hun wereld wordt steeds kleiner, maar ook veel jongeren hebben last van eenzaamheid.”
“Onze samenleving is erg oppervlakkig. We kijken enkel nog naar het uiterlijk. Neem nu datingapps. We swipen er op los, maar hebben enkel aandacht voor de buitenste schil. Inhoud wordt naar de achtergrond verdreven. Hetzelfde met sociale media, waar alles happy moet zijn.”
“Daarom is het alleen maar toe te juichen dat De Warmste Week eenzaamheid uit de vergeetput wil halen. Want iederéén kent wel iemand die ermee te maken heeft, alleen houdt die dat vrijwel altijd verborgen voor de buitenwereld.”
Ondanks alles kijkt Justien de toekomst hoopvol tegemoet. “Ik leef van dag tot dag en haal houvast uit de kleine dingen. Ik ga elke week vier tot vijf keer zwemmen en heb een goeie thuis. Al wil ik in 2025 misschien wel de stap naar een eigen stek zetten. Ik heb een eigen woning, maar alleen wonen was tot nu toe niet aan de orde.”
“Wie weet, vind ik volgend jaar wel iemand die me volledig aanvaardt zoals ik ben en kan ik eindelijk deze vicieuze cirkel doorbreken. De Warmste Week zet alvast een eerste stap in de juiste richting.“
Justien is allesbehalve alleen
Liefst 9,1 procent van alle Belgen voelt zich meestal tot altijd eenzaam. 24,2 procent heeft dan weer soms last van eenzaamheid. Dat blijkt uit de driemaandelijkse enquête over persoonlijk welbevinden van Statbel, het Belgische statistiekbureau.
Vooral ouderen tussen 50 en 64 jaar (9,6 procent) en 65 en 74 jaar (10,2) voelen zich meestal tot altijd eenzaam, maar ook de 25- tot 49-jarigen (9,5 procent) hebben vaak last van een eenzaam gevoel. Liefst een kwart onder hen geeft aan soms eenzaam te zijn.
Wie werkt, heeft beduidend minder last van eenzaamheid. Slechts 7,3 procent van alle werkenden voelt zich meestal tot altijd eenzaam, tegenover 15,2 procent van de werkloze beroepsbevolking.
Ook de gezinsgrootte speelt een rol: hoe meer leden een huishouden telt, hoe minder snel eenzaamheid de kop kan opsteken. Hetzelfde geldt op vlak van inkomen. Hoe hoger het loon, hoe lager het eenzaamheidsgevoel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
