Lotte Verbrugge, studente verpleegkunde uit Tielt (22) trok naar Ecuador om daar te helpen bij operaties van kinderen met een hazenlip of open gehemelte. Ze deed dat voor de Amerikaanse organisatie Global Smile Foundation samen met haar twee hartsvriendinnen: Stien Vermeulen uit Lo-Reninge (22) en Eva Vermeiren uit Roosdaal (22). “Je krijgt daar zoveel warmte en liefde terug en je kan er zoveel uit leren.”
Afgelopen maand ging Lotte samen met haar hartsvriendinnen Stien en Eva als vrijwilligers met Global Smile Foundation helpen in een ziekenhuis in Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. “Tijdens onze opleiding kregen wij de kans om stage te doen in het buitenland en Zuid-Amerika was voor mij altijd al een droom. De organisatie zelf heb ik leren kennen tijdens mijn stage in Ecuador toen ik tijdens mijn laatste weken in hetzelfde ziekenhuis werkte als hen. Toen mocht ik even helpen als studente en zo ben ik er echt zot op geworden. Ik heb me toen kandidaat gesteld, heb even een gesprek gehad met de oprichter, Usama Hamdan. Van het een kwam het ander en dit jaar stond ik opnieuw in Ecuador”, vertelt Lotte.
Vrijwilligers met een missie
Global Smile Foundation is een Amerikaanse organisatie, waarbij verzorgend personeel al 36 jaar op vrijwillige basis naar Ecuador gaat om kinderen met een hazenlip of op gehemelte te helpen. “Als masterstudenten verpleegkunde en management en beleid van de gezondheidszorg mochten we de artsen, anesthesisten en verplegers uit Boston, Californië en New York assisteren bij de operaties. Het is echt een fantastische organisatie en het voelt ook aan als een grote familie.”
De operaties maken voor de kinderen in Ecuador een groot verschil. “Hazenlippen en open verhemeltes komen het meeste voor in Zuid-Amerika en Azië, maar toch hangt daar veel schaamte rond. Gezinnen, waar een kind een hazenlip heeft, sluiten zichzelf vaak af van de buitenwereld. Na een operatie kunnen kindjes normaal lachen, leren praten en ook eten. Op twee weken tijd hebben we een 200-tal kinderen geholpen en 192 operaties uitgevoerd bij een 70-tal patiënten.”
“Gezinnen met kinderen met een hazenlip sluiten zichzelf vaak af van de buitenwereld en na een operatie kunnen kindjes normaal lachen, praten en eten”
“Je ziet ook echt duidelijk het verschil dat je voor die kindjes maakt”, vult Stien aan. “Er worden daar wel dergelijke operaties uitgevoerd, maar dat wordt vaak niet zo mooi gedaan. Het belangrijkste is dat je het litteken zo min mogelijk ziet. Dat verandert hun toekomst om later aangenomen te worden of om een partner te vinden. Daarom dat we nu ook mensen, die vroeger al zo’n operatie ondergingen, maar een groot litteken hebben opnieuw opereren om het weg te werken.”
De organisatie rekent op een 70-tal vrijwilligers. Een dertigtal uit het buitenland en het andere deel is een team van Ecuadoraanse vrijwilligers. “De artsen van GSF geven ook Ecuadoraanse studenten verpleeg- of geneeskunde de kans om mee te kijken in het operatiekwartier en zo dingen te leren. Er was ook een arts mee, dokter Babak Azizzadeh, die zich gespecialiseerd heeft in het opereren van gezichtszenuwen, waardoor hij de spieren van mensen terug deels kan laten werken, zodat ze kunnen glimlachen”, vertelt Lotte.
Warme reacties
Voor Lotte en Stien telt vooral het warme gevoel, dat ze kregen van de missie. “Iedereen is heel hartelijk en ook oprecht geïnteresseerd in elkaar. Het feit dat je mensen kan helpen maakt hen gelukkig en dat op zich maakt ook ons gelukkig, een mooi evenwicht”, legt Lotte uit. “Inderdaad, iedereen is zo vriendelijk en je bent er om andere vooruit te helpen. Je geeft die kinderen een nieuw leven en daar zijn ze ook super dankbaar voor.”
“Het team van artsen en verplegers wordt op heel korte tijd een hechte bende, het voelt bijna aan als familie”
“Alles van de organisatie is ook hele goed gepland en voorbereid. Zo heeft de politie ons zelfs met een escorte van het hotel naar het ziekenhuis gebracht. Je wordt er heel goed ondersteund. Ik ben blij dat Lotte ons erover heeft verteld. Want naar het einde van die twee weken toe voelt die hechte bende aan als familie. Op het bedankingsfeestje hebben we samen gevierd en hebben we bijvoorbeeld samen gedanst met een dokter van 70 jaar”, lacht Stien.
Grenzen verleggen
“Ik heb als masterstudent verpleegkunde en management en beleid van de gezondheidszorg ook erg veel kunnen leren tijdens het vrijwilligerswerk”, gaat Stien verder. “Want tijdens mijn stages kon ik nog nooit echt helpen bij een operatie en nu mocht ik plots als instrumentist materialen aangeven aan de artsen. In het begin zorgde dat wel voor wat stress, want iedere dokter geeft bepaalde dingen ook andere namen. Maar na een tijdje ging dat wel vlotter.”
Een ervaring, die volgens beide studenten zeker voor herhaling vatbaar is. “Hopelijk kunnen we dit soort vrijwilligerswerk samen blijven doen met de vriendinnen. Ik ben heel benieuwd om te weten hoe de zorg werkt in een land, dat het iets minder heeft als België. Het is helemaal anders ingericht en ze hebben minder materialen dan bij ons, maar toch proberen ze dezelfde zorg te geven aan hun patiënten en dat is fantastisch”, vertelt Lotte.
“Tot voor deze missie als vrijwilliger had ik nog nooit effectief mogen meehelpen in een operatiekwartier”
Als het aan Stien en Lotte ligt, gaan ze zeker opnieuw op pad met GSF. “Maar of dat volgend jaar zal zijn, zal vooral afhangen van de studies. Dit jaar hebben we ongeveer drie weken les gemist. In Ecuador zelf heb ik wel enkele vakken bijgehouden naast de uren, zodat de achterstand niet te groot was. Maar ik heb het me zeker niet beklaagd. Het vraagt wel veel discipline om school bij te houden naast vrijwilligerswerk. En volgend jaar komt er een masterproef aan. Dus dat wordt een zware beproeving”, besluit Stien.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
