OOIGEM In mei 2020 sloeg voor Natali Agopoglu (36) het noodlot toe. De jonge mama kreeg toen de diagnose van acute leukemie. In het ziekenhuis vond ze moed in een oude hobby: juwelen maken. Haar ziekenhuiswinkeltje van toen groeide uit tot een volwaardige webshop waarvan de winst naar het Wetenschappelijk Fonds Hematologie gaat. Haar winkel La vie est Jolie is genoemd naar haar dochter (3).
Ruim vier jaar geleden bouwden Natali en haar man Benny Depuydt een huis in Ooigem. In 2019 kregen ze een dochtertje: Jolie. Elf maanden later dacht Natali dat ze opnieuw zwanger was. “In één week tijd was ik bijna 5 kilogram verzwaard en mijn buik stond echt bol. Een eerste test gaf aan dat ik niet zwanger was. De dag na mijn eerste Moederdag werd duidelijk dat het kwaadaardig was. Enkele dagen later kreeg ik de diagnose van acute leukemie. Het was een zeer zeldzame, maar wel goed behandelbare variant. Ik kon alleen maar denken dat ik mijn dochter nooit zou zien opgroeien”, schetst ze.
Alleen op de wereld
De diagnose maakte een diepe indruk op de Ooigemse en haar familie. Ze werd quasi onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis. “Ik was bang dat ik het niet zou halen. Maar eigenlijk heb ik mijn verstand direct op nul gezet en de rollercoaster kon beginnen. Fel verzwakt moest ik het ziekenhuis in.”
Mei 2020 was middenin de eerste coronagolf. Dat zorgde ervoor dat Natali bijna letterlijk alleen op de wereld was en moest alleen van onderzoek naar onderzoek. “In het AZ Groeninge werd er vastgesteld dat het waarschijnlijk om een kwaadaardig gynaecologisch proces ging. Omdat mijn gynaecoloog in het ziekenhuis van Waregem werkte, trok ik naar daar. In Waregem stelde men vast dat het van hematologische aard was en belandde ik uiteindelijk in Brugge. Een ambulancier bracht mij toen naar het AZ Sint-Jan in Brugge. Hij zette mij daar af aan de voordeur met mijn valies. Door corona konden ze niets meer doen dan dat.” Is dat nu kwalitatieve zorg, vroeg ze zich af. Hallucinant, maar het was de bittere realiteit tijdens corona.
De opbrengst wil ik niet. Die zal altijd naar het Wetenschappelijk Fonds Hematologie gaan. Ik vind het fijn om met een hobby een goed doel te kunnen steunen
In totaal heeft Natali vier chemotherapieën van vier tot vijf weken gehad. Die periode moest ze in haast volledige isolatie doorbrengen. Zelfs een bezoek van haar man, haar dochter of haar mama waren bijna onmogelijk. “De dokter zei rechtuit dat mijn bloedeigen dochter van 11 maanden een gevaar voor mij was. Het kleinste vliegje op mijn huid kon me helemaal doen verzwakken. Zo slecht was mijn weerstand. De beenmergpunctie na de eerste chemotherapie bracht wel goed nieuws. De dokters zouden het tij kunnen keren, maar er volgden nog drie therapieën. De bijwerkingen waren telkens heel zwaar. Ik ging er bijna aan onderdoor.”
Zware periode
Intussen was Natali’s man Benny met dochtertje Jolie tijdelijk bij zijn ouders ingetrokken. Voor haar omgeving was die periode uiteraard ook heel zwaar. “Net als Natali stond ik er alleen voor. Het is niet evident voor een fulltime werkende man om alleen voor zijn dochtertje te zorgen. En als ik dan al eens naar het ziekenhuis mocht, moest ik een steriel pak dragen en drie meter afstand bewaren”, blikt Benny terug.
De vierde therapie was voor Natali een stuk draaglijker. Toen vond ze de moed om een oude hobby weer op te rakelen. “Ik had intussen genoeg boeken gelezen. Met Netflix had ik het ook gehad. In mijn ziekenhuiskamer besloot ik om opnieuw juwelen te maken. Uit verveling hing ik zelfs juwelen aan de kerstboom”, lacht ze. Uiteindelijk besloot ze op haar ziekenhuiskamertje in het AZ Sint-Jan juwelen te verkopen. “Als je daar zo lang moet verblijven, krijg je na verloop van tijd een band met het verzorgend personeel. Tegen Kerstmis liepen alle verpleegsters met mijn oorringen rond”, lacht ze. In het AZ Sint-Jan huist de vzw Wetenschappelijk Fonds Hematologie. “Dat fonds voert onderzoek uit naar leukemie en betaalt ook niet-terugbetaalbare medicijnen voor patiënten. Uit dankbaarheid ging al mijn winst naar die vzw.”
Op m’n kamer begon ik juwelen te maken. Tegen Kerstmis liepen alle verpleegsters met mijn oorringen rond
Juwelen maken is voor Natali meer dan een hobby. Nu, bijna twee jaar later, maakt ze nog altijd juwelen. Ze kreeg toelating van de mutualiteit om haar hobby verder te zetten als bijberoep. Sinds kort heeft ze haar eigen webshop die haar man voor haar ontwikkelde: La vie est Jolie. “Uiteraard genoemd naar mijn dochter Jolie. Zij was tijdens mijn ziekte mijn grote drijfveer om door te zetten. Maar de opbrengst wil ik niet. Die zal altijd naar het Wetenschappelijk Fonds Hematologie gaan. Ik vind het fijn om met een hobby een goed doel te kunnen steunen”, glimlacht ze.
Levensvreugde
Haar inspiratie om juwelen te maken, haalt ze van overal. De grootste inspiratiebron is echter haar geboortestad Istanboel. Natali is van Turkse origine, maar verhuisde op eenjarige leeftijd al naar België. “In de Grand Bazaar van Istanboel zijn er winkeltjes die natuursteen verkopen. Ik geloof in de kracht van natuurstenen, dus bracht ik er deze zomer enkele mee naar huis. Zo geeft rode koraalsteen energie en levensvreugde en vermindert het geestelijke en sociale angsten en spanningen. Agaat bevordert dan weer de innerlijke rust en zwarte onyx helpt negativiteit los te laten. Eigenlijk passen de krachten van natuursteen wel een beetje bij mijn levensverhaal”, legt ze uit.
Intussen is Natali opnieuw aan de slag als psychiatrisch verpleegkundige in het AZ Groeninge van Kortrijk. Exact twee jaar nadat ze wist dat ze een kwaadaardige aandoening had, begon ze weer in het ziekenhuis. “Halftijds, maar dat is voorlopig voldoende. Ik moet mijn energie weten te doseren. En dat geldt ook voor het maken van mijn juwelen. Soms heb ik gewoon geen energie meer om aan mijn juwelen te werken. Maar ik merk dat het lichtjes verbetert, we zien wel wat de toekomst brengt. Ik moet vooral plezier hebben aan mijn hobby”, weet ze.
Beterhand
Ongeveer 2,5 jaar na de diagnose van leukemie is Natali weer aan de beterhand. Op 14 december is het twee jaar geleden dat ze uit het ziekenhuis ontslagen werd. “Ik ben dus al twee jaar in remissie. Voor kanker geldt dat je vijf jaar in remissie moet zijn vooraleer je genezen bent. Maar voor mijn variant waren de eerste twee jaar de gevaarlijkste. Als de controle van volgende week goed is, dan zal de meest risicovolle periode achter de rug zijn. Hout vasthouden dus.”
Vandaag probeert Natali weer van het leven te genieten, samen met haar dochter en man. Ze is uiteraard heel dankbaar dat dokter Selleslagh en zijn team in het AZ Sint-Jan haar weer gezond konden maken. “Maar je denkt toch wel twee keer na over wat er gebeurd is. Enkele maanden voordien verloor ik een vriendin en collega aan leukemie. Waarom kon ik wel verder en zij niet? Ik denk nog heel vaak aan haar. Leukemie leert je ook relativeren. Daardoor kon ik doorgaan: voor mijn man, mijn dochter en mijn familie. La vie est Jolie”, besluit ze.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
