Toen Jess op haar zestiende voor het eerst seks wou hebben met haar toenmalige vriend doorstond ze helse pijnen. In eerste instantie dacht ze dat het de normale gang van zaken was, tot ze ook de tweede, derde, vierde en zelfs vijfde keer diezelfde pijn voelde. Die pijn zou de volgende zeven jaar van haar leven bepalen. Nu ze van die pijn verlost is, wil ze haar verhaal doen. “Ik wil andere meisjes deze pijn besparen.”
We keren acht jaar terug in de tijd: Jess – op dat moment 16 jaar – heeft al even een vriend. En zoals dat dan gaat wordt er op die leeftijd al eens gepraat over ‘de eerste keer’. Toen dat moment er aankwam, had Jess nooit gedacht dat het haar leven zou veranderen. “Onze relatie was serieus en uiteraard wilden we wat proberen”, duidt Jess. “Dat lukte echter niet zo goed en het deed verschrikkelijk veel pijn. Ik dacht dat dat normaal was, maar ook de daaropvolgende keren deden immens veel pijn. Op dat moment ben ik naar mijn mama gestapt en heb ik haar over mijn ‘probleem’ verteld. We hebben een zeer open relatie, mijn mama en ik. Zij was de enige bij wie ik op dat moment leek terecht te kunnen.”
Eerste diagnose
Een eerste diagnose bracht vaginisme aan het licht. “Het zorgde voor enorme spanning daarbeneden”, vervolgt Jess. “Een operatie zou het probleem uiteindelijk moeten verhelpen, maar het loste niets op. Mijn relatie was ondertussen op de klippen gelopen en dan probeer je ook niets uit. Zo bleef ik er twee jaar mee rondlopen. Ik dacht dat als een operatie het niet kon oplossen, dat niets dat zou kunnen. Na twee jaar bracht ik een nieuw bezoek aan de gynaecoloog. Zij was het die me de vrouwenkliniek in Gent leerde kennen. Daar kreeg ik een nieuwe diagnose: vulvodynie, een overprikkeling van de zenuwen. Een nieuwe behandeling van zalfjes en pillen zou uiteindelijk twee jaar duren. De laatste optie was een nieuwe operatie, maar daar was men niet zo voor te vinden. De zalfjes en pillen zorgden voor enorme bijwerkingen.” (lees verder onder het kader)
Seksuologe Adelien Turcq van Psychotherapie Contour in Kortrijk geeft een woordje uitleg.
“Vulvodynie is een chronische ontsteking in de schaamstreek die zorgt voor pijn bij het aanraken van een bepaalde zone en/of bij penetratie. Die kan zomaar optreden, of als gevolg van een SOA of een andere infectie. Voor sommige vrouwen gaat het om een blijvende pijn aan de vagina. Ondanks het frequent voorkomen van deze aandoening, is het een onderwerp dat vaak onbesproken blijft. Daarom zijn de cijfers niet eenduidig, maar naar schatting heeft 12 tot 15 procent van alle vrouwen hier in variërende mate last van. Vulvodynie is klinisch moeilijk aantoonbaar, tenzij de ontsteking door roodheid duidelijk zichtbaar is. Vaak gaat de arts met een wattenstaafje verschillende zones van de vulva af om een pijnindicatie na te gaan. De sterkte van deze pijnscore kan aangeven of het er vulvodynie in het spel is of niet. Daarnaast moet een vragenlijst helpen om tot een diagnose te komen. Vaak gaat het over een uitsluitingsdiagnose. In eerste instantie wordt er namelijk in veel gevallen eerst aan vaginisme gedacht. Dit is een vernauwing door het onbewust strak aanspannen van de spieren rond de vagina waardoor penetratie heel pijnlijk of zelfs onmogelijk is. Symptomatisch lijken de twee aandoeningen op elkaar, maar de oorzaak verschilt: vulvodynie is een effectieve ontsteking, vaginisme ontwikkelt zich meestal ‘mentaal’. Er bestaat geen vast protocol voor een behandeling. Eerst en vooral zal er gevraagd worden om de vulva ‘met rust’ te laten: geen irriterende producten, maandverbanden en penetratieseks vermijden. Seks zonder penetratie kan natuurlijk wel. Deze rust kan aangevuld worden met pijnmedicatie of verzorgende/verdovende crèmes, bekkenbodemtherapie en/of een gesprek met een seksuoloog. In Nederland krijgt deze aandoening meer aandacht en gebruiken ze nu een nieuwe inwendige lasermethode (Omedical) die bestaat uit meerdere sessies. In België zijn er ook al gyneacologen die deze behandeling aanbieden, maar die wordt niet terugbetaald door de mutualiteit.” (PS)
Hele hoge drempel
Omdat geen enkele behandeling aansloeg, onderging Jess uiteindelijk toch de operatie. Sinds een jaar durft ze zeggen dat ze zonder pijn seks kan hebben. “Ik heb mij sinds mijn zestiende heel veel geschaamd”, is Jess openhartig. “Elke keer opnieuw moest ik mijn vriendje mijn situatie uitleggen. Dat was telkens een hele hoge drempel. Gelukkig heb ik altijd vriendjes gehad die heel begripvol waren voor mijn situatie. Ik ben ze daar uiteindelijk wel dankbaar voor, ongeacht of we nog samen zijn of niet. Mentaal heb ik het door mijn aandoening zwaar te verduren gekregen. Seksscènes zien in films vond ik verschrikkelijk, want daar werd ik erg verdrietig van. Seks zoals het op televisie werd geportretteerd, bleek helemaal niet te zijn zoals het werd voorgesteld. Ik hoorde de verhalen van mijn vriendinnen en vertelde ook mijn verhalen, alleen zaten die vol onwaarheden. Ik wou er bij horen en me voelen zoals zij zich voelden.”
Mentaal heb ik het door mijn aandoening zwaar te verduren gekregen
Jess wil met haar verhaal anderen behoeden voor de pijn die zij heeft gevoeld. “Ik wil vooral dat het bij anderen die in dezelfde situatie zitten, geen zeven jaar duurt vooraleer er een oplossing gevonden wordt. Grijp op tijd in, ga op tijd naar de gynaecoloog en neem mensen in vertrouwen. Het is een pijn die je niemand toewenst. Ik heb daardoor het gevoel dat ik veel gemist heb. Die eerste romantische keer, was helemaal niet zo romantisch als ik me dat had voorgesteld. Ik ben nu anderhalf jaar single en voel me wel klaar voor een nieuwe relatie. De druk is ook minder groot, want in principe hoef ik nu die drempel om hem over mijn aandoening te vertellen, niet meer over. Al zal ik altijd de neiging hebben om erover te praten”, besluit Jess.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
