Steeds meer West-Vlamingen leggen de wereldberoemde camino naar Santiago de Compostela af. Dit jaar vertrokken al 200 West-Vlamingen naar het bedevaartsoord. Wij spraken met pelgrims Stijn, Lien, Vicky en Tiny.
Dit jaar besloten 200 West-Vlamingen om op bedevaart naar Compostela te trekken. Zij vroegen een stempelboekje aan bij het Vlaams Compostelagenootschap en prikten een datum waarop ze zouden starten. Minstens 36 provinciegenoten hebben hun tocht intussen al tot een goed einde gebracht. Deze cijfers zijn echter niet waterdicht: het bekomen van een stempelboekje – waarmee de bedevaarders binnen geraken in onder meer de kerken en herbergen – betekent niet noodzakelijk dat ze ook effectief vertrekken én aankomen. Anderzijds kan het aantal ook hoger liggen, want sommige mensen vragen hun boekje bij andere instanties aan of laten niets weten als ze de pelgrimstocht hebben voltooid. (lees verder onder de grafiek)
Op bedevaart gaan wordt steeds populairder, ook bij ons. Het aantal mensen dat naar Santiago afzakt, stijgt elk jaar gestaag. In vergelijking met tien jaar geleden zijn het er drie keer zoveel. Ook de manier waarop de pelgrims hun reis afleggen, verandert lichtjes. Er wordt nog steeds voornamelijk gewandeld, ruim 8 op de 10 kiest voor deze optie. Maar de fiets wordt elk jaar populairder en er wordt ook af en toe voor een ander vervoersmiddel gekozen.
Lien (26) uit Oostende: “En straks wil ik deelnemen aan de Dodentocht”
Lien Degrieck is aan haar derde dag op weg, vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela, als we haar bellen. Haar vriend die de tocht vorig jaar al ondernam, inspireerde haar ertoe. “Ik heb er een turbulent jaar op zitten. Zowel op professioneel als relationeel vlak liep het niet zoals het zou moeten”, legt ze uit waarom ze besloot de reis te ondernemen. “Het leek me een goede manier om te bezinnen en misschien mentaal tot rust te komen.”
De tocht telt ongeveer 800 kilometer. “Ik wil die afstand in 35 dagen afleggen, om dan op tijd terug in België te zijn waar ik wil deelnemen aan de Dodentocht. Ik ben inderdaad altijd wel sportief geweest”, lacht ze. Onlangs ondernam ze ook al meerdaagse wandeltochten in Nieuw-Zeeland.
“Fysiek kan ik het goed aan, maar mentaal valt het me nu al zwaar.”
De grootste uitdaging voor Lien ligt dan ook op mentaal vlak: “Ik wist dat ik dit fysiek aan zou kunnen. Andere wandelaars vertrekken al om 5 uur ‘s ochtends, ik pas twee uur later en toch haal ik sommigen al snel in. Maar mentaal valt het me nu al zwaar. Ik heb af en toe een paniekaanval, voel me verlaten. De weg is nog lang maar ik hoop oprecht dat ik rust vind en er meer klaarheid in mijn hoofd komt.”
“Het doet ook goed om nieuwe mensen te ontmoeten. Meestal wandel ik alleen, maar soms ook even samen met iemand anders. Dan ontstaat soms een goed gesprek, aan die momenten trek ik me op.”
Stijn (38) uit Torhout: “Idee zat al 24 jaar in mijn hoofd”
Stijn Vanthourenhout zette zijn job als zelfstandige even on hold om zijn levensdroom waar te maken. “Het idee om naar Compostela te wandelen, zit al 24 jaar in mijn hoofd!”, lacht hij. “Toen kreeg ik bij toeval een brief in handen van iemand die de tocht had ondernomen. Het gevoel van ontroering dat me bij het lezen overviel, is me altijd bijgebleven én ging samen met het verlangen om dit ook te beleven.” Een jaar geleden maakte hij er werk van. Samen met zijn vrouw bereidde hij zich voor door steeds langere wandeltochten in de regio te ondernemen. Vervolgens vertrok Stijn te voet van bij hem thuis in Torhout naar Compostela: 80 dagen lang, 2.100 kilometer ver.
“De eerste tien dagen vielen fysiek tegen maar daarna leek mijn lichaam een soort routine aan te nemen”, vertelt hij. “Mentaal had ik geen problemen. Maar ik ben dan ook niet vertrokken met bepaalde verwachtingen. Ik voelde me vooraf ook al goed, ik wilde gewoon mijn doel halen.”
“Ik heb last van post camino blues. Het zit erop. Wat nu?”
Stijn is de dag voor we hem bellen gearriveerd in Compostela. “Ik heb last van post camino blues. Het zit erop. Wat nu? Ik heb gehoord dat de Camino Primitivo zwaarder maar ook nóg mooier is dan de Camino Francés. Het prikkelt me om die ook eens te proberen. Én ik heb zin gekregen om aan bergbeklimmen te beginnen.”
Vicky (32) en Tiny (52) uit Wingene: “Lastiger dan verwacht, maar we doen het voor Kenny”
Vicky Logghe en Tiny Decoster vertrokken maandag 3 juli in Saint-Jean-Pied-de-Port en hopen half augustus in Compostela te arriveren. Met die tocht hopen ze genoeg geld op te halen om hun vriend Kenny Priem financieel te steunen. Kenny verloor immers een stuk van zijn pink en zijn middel- en ringvinger bij renovatiewerken thuis in 2020. Hij komt in aanmerking voor een prothese, maar die kost 35.000 euro waarbij het ziekenfonds niet in tussenkomt. Vicky, Tiny, Kenny en diens vrouw Mariet Vandeweghe richtten daarom Walk4Hand op. Tiny en Vicky, die eerder al overwogen naar Compostela te stappen, besloten de tocht deze zomer aan te vatten en er een sponsoractie aan te koppelen.
Ze zijn aan hun vijfde dag toe als we hen spreken en ze hebben het hoorbaar lastig. “We hadden het ons toch wat rooskleuriger voorgesteld vooraf”, vertelt Vicky. “In een eerste etappe moesten we de Pyreneeën over, 28 kilometer lang stijgen tot 1.400 meter... We zijn het gewoon om te wandelen, maar dit was pittiger. Het is bovendien erg warm, vandaag 32 graden en geen schaduw. Tiny heeft een paar grote blaren op haar hielen. We maken de dagelijkse etappes nu iets korter, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat die situatie verergert.”
“We hadden het ons vooraf toch wat rooskleuriger voorgesteld”
“Maar goed”, klinkt het dapper, “we weten waarom we dit doen. Als het even slecht gaat, denken we aan wat Kenny overkwam en dat we hem hiermee kunnen helpen. Dat werkt alleszins motiverend.”
Momenteel staat de teller op 10.000 euro, daar kan dus nog wel wat bij, moedigt Vicky potentiële sponsors aan. Wie daarover meer wil weten, of de tocht van het duo wil volgen, kan terecht op hun Facebookpagina en op de website van Walk4Hand.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
