Exact een jaar geleden sloeg bliksem in bij Karen: “Ik weet niet of ik dit zal kunnen vergeten”

Op 16 augustus 2022 stond de wereld stil voor Karen Verclyte (30), haar partner Brian en de twee kinderen van toen drie en één jaar. Een blikseminslag maakte hun woning in de Moerdijkstraat van de ene seconde op de andere onbewoonbaar. Pas in mei 2023 konden ze naar huis terugkeren. “Het was een jaar vol emoties”, vertelt Karen.

Exact één jaar geleden raakten beide koppelwoningen, zowel die van Karen en gezin als die van de buren, zwaar beschadigd. “Door een reeks van toevalligheden was niemand van ons thuis”, aldus Karen, die als kinesiste in woonzorgcentrum Hof Demeersseman werkt en samen met haar partner Brian Lermitte (29) twee dochters heeft, Fien (4) en Febe (2). “Een blikseminslag, dat is puur het noodlot. Je hebt meer kans om de lotto te winnen. De bliksem splitste zich, waardoor de inslag zowel bij ons als bij de buren terechtkwam. De vlammen schoten direct hoog uit het dak en buren of voorbijgangers belden de brandweer. Maar ik heb het pas geweten toen ik na het werk met mijn fiets naar huis reed. Toen zag ik dat de brandweer ons huis aan het blussen was, terwijl het zwart stond van het volk”, vervolgt Karen. “Ik wilde dat niet zien. Ik ben terug naar het woonzorgcentrum gereden en ben daar opgevangen door bewoners en collega’s. Ik belde Brian, maar pas toen hij thuis was en liet weten dat de brand geblust was, ben ik weer naar huis gegaan. Van elektrische toestellen was enkel de koelkast kapot, niets anders. Maar de schade aan dak en bovenverdieping was groot. Dat moest allemaal opnieuw worden gedaan. De brand kwam ook richting keuken uit, maar dat had de brandweer kunnen tegenhouden. Toch was ook daar veel schade.”

Ramptoeristen

“Tot in mei woonden we afwisselend bij mijn ouders in Nevele en op het appartement van mijn schoonouders, die in Wingene wonen”, legt Karen uit. “Het is veel pendelen geweest. Er was het hele spel met de verzekeringen, maar het zwaarste van al vonden wij de ramptoeristen. Tijdens de bluswerken liepen er mensen in de weg, er waren er zelfs die een selfie met eenbrandweerman vroegen… De eerste weken kwamen mensen kijken uit de hele streek, tot in onze tuin toe. En door de ramen gluren… Privacy heb je niet meer. Ook de verzekeringskwestie heeft ons zwaar gefrustreerd. Het duurde drieënhalve maand voor de expert van de verzekering en de expert die wij hadden aangeduid, tot een akkoord kwamen over het bedrag dat we zouden krijgen. Voordien mocht wel het stof en afval van de brand worden verwijderd, maar verder niets. Ook geen kapotte meubels weghalen of zo. Het begon al toen iemand van de verzekering op de avond van de brand in twijfel trok of het wel om een blikseminslag ging. Gelukkig werd die goed op zijn plaats gezet door een aanwezige politieman. Achteraf is daar dan niet meer over gediscussieerd. Toen het bedrag van de verzekering eindelijk vast lag, konden we nog niet beginnen, want de aannemers vroegen een voorschot om materialen te kopen. Dat hadden we niet zomaar voorhanden. De verzekeringen hebben vier weken de tijd om uit te betalen… terwijl jij alleen maar wil dat het vooruit gaat.”

Terug thuis

“Begin mei konden we weer in ons huis gaan wonen en sinds eind juni is de keuken af. Maar er zijn nu nog details die moeten worden hersteld”, zucht Karen. “Het voelt aangenaam om weer thuis te wonen. Ik probeer het te vergeten, al weet ik niet of dat zal lukken. Als ik de sirenes van de brandweer hoor of als het brandalarm op het werk afgaat, gaat mijn stressniveau naar omhoog. Maar je leert daar mee omgaan. Het deed deugd dat we af en toe iets zelf konden doen, ook voor de kinderen. Zij zagen er ook erg van af, zeker de oudste. Maar het was goed dat ze eens mocht helpen schilderen bijvoorbeeld. Ook voor ons hielp het in het verwerkingsproces om iets zelf te doen. Een kapotte muur ingooien… dat was eens alle miserie en frustratie er uit kloppen. Dat deed deugd. En ook de steun van familie, vrienden en collega’s is enorm belangrijk geweest voor ons.”