Basisschool De Zeeboon nam afscheid van Nicole Verstappen, die na haar kleutertijd een leven lang met de school verbonden bleef. Nicole was binnen de schoolgemeenschap een graag geziene, bijzondere juf. “In al die jaren heb ik veel zien veranderen”, deelt ze haar memoires.
Juf Nicole (61) liep in De Zeeboon school als kleuter, leerling, werd er stagiaire, leerkracht… Ze bleef er kortom een leven lang hangen. “In West-Vlaanderen komt dit bijna nooit meer voor. De meeste leerkrachten hoppen van hier naar daar en geven nog nauwelijks les waar ze geboren én getogen zijn”, klinkt het bij collega’s.
Nicole haar vroegste herinneringen gaan terug tot in de derde kleuterklas. “Zuster Tarcicia had een hoge stoel met rieten zitting, waarop we mochten plaatsnemen als we hulp nodig hadden bij het breien. Jawel, op zo’n jonge leeftijd al breien. Ik herinner mij zelfs een modeshow waarin we met onze breiwerkjes mochten paraderen: ik viel met mijn klikken en mijn klakken van de catwalk”, glimlacht Nicole.
“Dat was nog in de tijd van de zusters. Van zuster Léonie – het eerste leerjaar – herinner ik mij dat ze behoorlijk streng was. Zuster Judith – vijfde leerjaar – was dan weer klein maar dapper; een uitdrukking die ik later ook veel gebruikt heb bij leerlingen die zichzelf te klein vonden. Ik vraag me nu dikwijls af wat míjn leerlingen zich nog van hun doortocht in mijn klasje herinneren. Dat ik zelf zoveel mooie herinneringen had aan mijn lagere schooltijd, heeft me later geholpen bij mijn keuze om leerkracht te worden.”
18 kinderen
Nicole stond in De Zeeboon maar liefst 31 jaar in het derde leerjaar. “Toen ik er na mijn studies onmiddellijk mocht beginnen, vond ik dat fantastisch. Ik had er ook stage gelopen en dat gaf me het gevoel weer thuis te komen: mijn vroegere juffen en meesters werden plots collega’s”, aldus Nicole. Ze beseft ook dat als leerkracht meteen een vaste betrekking krijgen, eigenlijk een luxe is. “Leerkrachten die nu afstuderen, hoppen vaak lange tijd van de ene school naar de andere. Terwijl dat eigen klasje zo belangrijk is: het zijn dan een jaar lang ‘jouw’ kindjes waar je voor mag zorgen. Als mensen mij vroegen hoeveel kinderen ik had, antwoordde ik weleens ‘achttien’”, glimlacht Nicole. Later, toen door het dalend aantal leerlingen ook het aantal klassen verminderde, maakte ze de overstap naar het vijfde leerjaar.
“Ik ga de school, mijn collega’s en de kinderen zeer hard missen”
“Wat een verschil was dat! Plots kreeg ik te maken met pre-pubertjes, die ook weleens wat weerwerk durfden te geven. In het derde leerjaar is de juf nog heilig. Toen juf Vera met pensioen ging, werd het tweede leerjaar mijn biotoop. Af en toe van leerjaar veranderen, gaf mij ook een groot respect voor wat de andere leerkrachten klaarspelen in hun klassen. Ik zou al mijn collega’s, van de kleuterklas tot en met het zesde leerjaar, dan ook graag een grote pluim willen geven voor alles wat ze verwezenlijken.”
Zelf heeft Nicole in totaal 41 jaar lesgegeven in De Zeeboon. Een getal waar ze van duizelt. “Waar zijn die jaartjes toch naartoe gevlogen? Als ik er mijn eigen schooltijd bij optel, heb ik daar net geen vijftig jaar rondgelopen. Het spreekt vanzelf dat ik er in al die jaren veel heb zien veranderen.”
Veel veranderingen
In ‘haar’ tijd zaten de jongens en de meisjes bijvoorbeeld nog apart. “Tussen onze speelplaatsen zat een muur met een deurtje in. Over de middag mochten we wel samenspelen met de jongens, maar uiteraard onder streng toezicht!”, knipoogt Nicole. “Later verdween die muur, en ook de zusters van de Heilige Kindsheid verdwenen een voor een uit de klassen. Voor we het wisten, stond het klooster leeg en werd het afgebroken. De stencils werden – gelukkig maar – vervangen door fotokopieën, en stilaan wordt nu ook het krijtbord naar het museum verbannen”, mijmert Nicole. Ook op onderwijsvlak zag ze heel wat veranderen. “Nieuwe handleidingen, nieuwe handboeken en werkwijzen… De vernieuwingen volgen elkaar tegenwoordig ook veel sneller op. Vroeger hadden veranderingen tijd om zich vast te zetten.”
Hoe Nicole ‘haar’ schooltje zou typeren? “De Zeeboon is een basisschool waar kinderen zich ten volle kunnen ontplooien. Ze krijgen er een stevige basis mee om verdere stappen in hun leven te zetten. Het is ook een open school waar ouders steeds welkom zijn”, klinkt het.
Nicole diende onder vijf directeurs, van ‘zuster Imelda’ tot ‘mevrouw Merchiers’. “Ik ga de school en de collega’s enorm missen: de babbels, het nabij zijn in goede en minder goede dagen. Maar ik zal toch vooral mijn kindjes missen; het ongelofelijke enthousiasme dat er van de kleintjes uitgaat om nieuwe dingen te leren, hun vrolijke begroetingen aan de schoolpoort elke morgen, de knuffels die soms in promotie waren – twee plus één gratis… Na mij zullen er nu snel nog pensioneringen volgen. Een generatie vertrekt en er komt een nieuwe aan. Ik wens die nieuwkomers allemaal evenveel plezier als ik altijd in mijn job heb gehad”, besluit juf Nicole.
Directeur Ann Merchiers noemt juf Nicole een gevestigde waarde. “Zo’n achthonderd kinderen hebben in die veertig jaar het geluk gehad een jaartje te mogen doorbrengen in haar klas. Nicole was een supercreatieve juf, van knutselen maakte ze steevast een feest. Met haar boekjes van Dolfje Weerwolfje bracht ze de kinderen dan weer de liefde voor lezen en verhalen luisteren bij. ’s Avonds ging ze meestal als laatste mee naar huis, als er iets te doen was stond ze paraat. Nicole is ook een collega die steeds voor iedereen klaarstond met een luisterend oor. Ze zullen haar dus zeker missen en wensen haar een mooie tijd met haar partner Hubert en kleinkinderen Lize en Nore.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
