Samen met twee collega’s heeft Agath Desmet ESpoir opgericht, een organisatie die mensen met een eetstoornis wil helpen. De 23-jarige Deerlijkse kampte zelf vier jaar met anorexia en wil vanuit haar eigen ervaringen lotgenoten ondersteunen.
De huidige hulp voor mensen die met een eetstoornis kampen, is volgens Agath Desmet – samen met de Kortrijkse Lotte De Clercq (33) en Fien Kegels (22) uit Oostende de motor achter ESpoir – ontoereikend en onbetaalbaar. “Daar willen wij verandering in brengen”, zegt ze. “Daarvoor kan ik vertrekken vanuit mijn eigen verhaal.”
De Deerlijkse kampte van haar veertiende tot haar achttiende zelf met anorexia en balanceerde zelfs even op de rand tussen leven en dood. “De eerste signalen staken eigenlijk al rond mijn achtste de kop op”, graaft ze in haar geheugen. “Ik keek in de spiegel en stoorde me aan mijn dikke billen, terwijl die er totaal niet waren. Ik was zelfs tenger, maar mijn brein vertelde me dat ik dik was.”
Angsten
Het zorgde ervoor dat Agath erg onzeker was, met angsten kampte en verlegen was. “Ik had als kind amper zelfvertrouwen en tijdens mijn middelbare schooljaren werd dat alleen maar erger. Als puber ga je naar jezelf op zoek. Ik zat in een klas met vooral meisjes en die hadden het vaak over wat ze al dan niet aten om te vermageren. Dat kroop tussen mijn oren. Bovendien moest ik erg hard studeren om als leerlinge humane wetenschappen middelmatige punten te halen. Ik had het toen echt niet onder de markt.”
Op haar veertiende begon Agath steeds minder te eten. “Ik meed suikers en vetten als de pest en begon op de duur mijn eten zelfs af te wegen. ’s Middags at ik vaak amper wat kip en groenten of enkele eetlepels rijst. Op school beperkte ik me tot een droge sandwich, die ik op de koop toe niet helemaal op kreeg. Nochtans kon ik vroeger echt genieten van een belegd broodje.”
Mensen met een eetstoornis hebben nood aan dagelijkse hulp, maar dat is onbetaalbaar
Als tiener keek Agath op naar de graatmagere modellen die op de catwalk verschenen. “Onder invloed van sociale media was dat… Daar spiegelde ik me in zekere zin aan. Dat doel wilde ik bereiken en daar had ik veel voor over. Te veel, zo bleek achteraf.”
Alarm op skivakantie
De grote alarmbellen gingen tijdens een skivakantie met het gezin en een bevriende familie in 2014 pas echt af. “Ik had het de hele tijd erg koud, mijn lippen waren constant blauw… In het restaurant van het hotel moesten we aan een buffet ons eigen bord vullen en iedereen zag duidelijk dat ik amper at. Toen hebben mijn ouders ingegrepen.”
Agath ging in therapie en moest opnieuw meer eten. “Ik was zestien, maar had het gewicht van een tienjarig kind. Terwijl ik 1,80 meter groot ben. Uiteindelijk belandde ik in het AZ Groeninge van Kortrijk, waar ik via een katheter astronautenvoeding toegediend kreeg. Toen besefte ik dat het anders moest, maar tegelijk wilde ik uit bed kruipen en wandelen. Zo zou ik tenminste nog wat calorieën verbranden en verder vermageren.”
Na drie weken ziekenhuis mocht Agath opnieuw naar huis. Daar werd ze door een nutritioniste begeleid. “Anne-Pascale Christiaens heet ze”, klinkt het. “Ik ben haar enorm dankbaar. We hadden meteen een hele sterke band en zij heeft me er mee bovenop geholpen. Dankzij Anne-Pascale heb ik de klik kunnen maken. De zomervakantie stond toen voor de deur en ik wilde doodgraag met mijn familie op reis. Alleen moest ik daarvoor minstens vijf kilogram bijkomen. Ik haalde het.”
Na een goeie drie jaar strijden kon Agath het hele verhaal achter zich laten. Hoeveel ze op haar dieptepunt woog, vermeldt ze liever niet. “Nu sta ik trouwens nooit nog op de weegschaal”, lacht ze. “Ik schat dat ik zo’n 63 kilogram weeg. En daar ben ik meer dan tevreden mee. Mijn zelfbeeld is goed en ik kan opnieuw genieten van lekker tafelen. Een goeie barbecue, frietjes of een pasta… Heerlijk. Als mijn anorexiaverhaal me één iets heeft geleerd, is het dat je niet te streng voor jezelf mag zijn.”
Uit taboesfeer
De vier zwaarste jaren uit haar leven heeft Agath nu in positieve energie omgezet. “Ik werk nu als coach en begeleid mensen met een eetstoornis. Wat ik meegemaakt heb, bewijst dat je zelfs uit het diepste dal kan klimmen. Net daarom willen we met ESpoir mensen bijstaan en helpen. Zo is het onze droom om op termijn een open huis op te richten, want er moet zo laagdrempelig mogelijk gewerkt worden. We werken zowel met groepen als individueel. Veel praten en luisteren, maar ook samen koken en eten.”
“We hebben ook een uniek handboek ontworpen. Daarin staan praktische tips, maar ook persoonlijke ervaringen en oefeningen voor patiënten. Het is eigenlijk de bedoeling dat ze het boek kunnen openen wanneer ze het moeilijk hebben. Want een eetstoornis stopt nooit. Daar leef je 24 uur op 24 mee samen. En twee uurtjes therapie op een week is vaak niet voldoende. Mensen met een eetstoornis hebben nood aan dagelijkse hulp, maar dat is onbetaalbaar. Consulten bij een diëtiste of ervaringsdeskundige worden namelijk niet of amper terugbetaald door de ziekenfondsen.”
“We willen eetstoornissen ook uit de taboesfeer halen. Er gaan nog veel vooroordelen rond en mensen zeggen vaak eet gewoon iets. Maar zo werkt het niet. Elke situatie is anders en heeft een eigen aanpak nodig. Die willen wij bieden.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier