Verkiezingsdag was voor Ine Debruyne eerste aanzet richting schepenambt: “De puzzelstukjes vielen perfect”

Ine Debruyne (33) in haar living in de Aartrijkestraat: “Keihard werken volstaat niet altijd in de politiek.” © Johan Sabbe
Johan Sabbe

De verkiezingsdag van drie jaar geleden werd er ene van gemengde gevoelens voor Ine Debruyne. Haar partij SP.A Torhout zakte nipt van vier naar drie zetels en hoewel Ine tweede op de lijst stond, behaalde ze een magere persoonlijke score. Maar toch werd die dag de basis gelegd voor wat vanaf januari 2023 een feit is: Ine wordt schepen.

“De dagen en weken na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018 vielen de puzzelstukjes voor mij perfect”, klinkt ze eerlijk. “De dag zelf had ik nooit durven te dromen dat ik een dikke vier jaar later schepen zou worden. Maar kijk: over ruim een jaar is dat toch het geval. Dan mag ik mijn partijgenoot Paul Dieryckx als schepen opvolgen. Niet meer onder de naam SP.A, maar onder Vooruit, waar er op die oktoberdag van drie jaar geleden evenmin al sprake van was. Ik vind het overigens een frisse naam, waar ik achtersta. Het was nodig om onze partij een nieuw elan en een jongere uitstraling te geven.”

Beter nooit wanhopen

Ine (33) en haar man Marc Hallemeersch (64), met wie ze in 2011 getrouwd is, wonen in de Aartrijkestraat. Ze hebben samen drie kinderen: Nona (9), Luca (7) en Laure (5). Ine werkt als bediende in de werkloosheidsdienst van het ABVV in Oostende. Ze is master in de criminologie, bachelor maatschappelijke advisering en volgde ook de lerarenopleiding voor Nederlands en geschiedenis.

“Ik kom niet uit een rood nest, maar als student was ik gecharmeerd door de manier waarop de socialistische beweging naar de wereld kijkt. En dus ben ik sinds 2007 in de partij actief. In oktober 2012 nam ik voor het eerst aan de gemeenteraadsverkiezingen deel, toen met SP.A in een kartel met Groen, maar ik werd niet verkozen. Ik kon daarna als OCMW-raadslid wel enkele jaren nuttige politieke ervaring opdoen.”

Bij die verkiezingen van 2012 behaalde Ine als negende op de lijst maar 243 stemmen. In oktober 2018 waagde ze opnieuw haar kans, dit keer op een lijst met enkel SP.A’ers. En als tweede, net na kopman Paul Dieryckx. Ze bleef echter steken op 308 stemmen en scoorde daarmee amper het zesde resultaat van haar lijst. Bovendien verloor SP.A nipt zijn vierde zetel aan Groen. Het zag er dus allesbehalve goed uit voor Ine.

Maar als er één levensles is, ook in de politiek, dan is het dat je beter nooit wanhoopt. Vanessa Jodts, die wél verkozen werd, wou liever naar het Bijzonder Comité voor de Sociale Dienst verhuizen en meteen kwam haar gemeenteraadszitje vacant. Ine, die als gevolg van de lijststemmen de eerste opvolger was, mocht dat zitje al direct vanaf januari 2019 innemen. Plus: CD&V vond de eigen winst van 14 op 27 zetels te krap en koos voor het eerst voor een coalitie, met name met SP.A. In dat akkoord werd vastgelegd dat Paul Dieryckx, die eind dit jaar 66 wordt, zich voor de laatste twee jaar van de legislatuur zou laten opvolgen door een jongere uit zijn partij, Ine dus. Zo vielen de puzzelstukjes perfect voor haar.

Inlopen net als stagiair

“Ik heb van mijn score in 2018 niet wakker gelegen”, zegt Ine. “Ik heb ondervonden dat keihard werken niet altijd volstaat in de politiek. Veel kiezers gaan af op je zichtbaarheid en de manier waarop je jezelf kunt verkopen. Ik vind dat natuurlijk jammer, maar het heeft weinig zin om je over zoiets op te winden. Ik zal hard blijven werken en vind het een hele eer dat ik van januari 2023 tot en met december 2024 schepen mag zijn. Ik heb er enorm veel zin in.”

“Paul Dieryckx laat me al inlopen, ik lijk wel een stagiair (lacht). Hij houdt me van de sociale materie op de hoogte waarvoor hij als schepen verantwoordelijk is. Ik ben hem daar dankbaar voor en stop als gemeenteraadslid nu al verdorie veel tijd in mijn politiek mandaat. Ik wil vooral dat iedereen meetelt in de samenleving, ook in het eigen Torhout.”

“Zondag 14 oktober 2018 zal vanaf 2023 voor een stuk mijn leven veranderen. Met de volle steun van mijn man Marc. Ik wil sowieso nog wat vrije uren overhouden. Om te blijven zingen bij het vocaal ensemble Eufonia en om van tijd tot tijd te gaan zwemmen.”