Dit is een speciale brief voor mij. Je zit namelijk in het hart van mijn oogappel Marte. En mensen die haar hart veroveren, kunnen voor mij moeilijk iets verkeerd doen. Dat moeten goede zielen zijn.
Beste Jan,
Kapitein,
Al van toen ze negen jaar was, loopt mijn dochter met een shirtje van jou rond. Ik gaf het haar ooit als kerstcadeau. En toen ik Marte meenam naar een match van de Rode Duivels en jij haar truitje signeerde, ontstond er een romance die niet meer te blussen was. Gelukkig was het toen nog een paar maten te groot en had ze er nog jaren genot van. Ze sliep ermee, liep ermee en ging ermee naar de training van de nationale jeugdploegen in Tubeke.
Op exact dezelfde plek waar jij nu elke dag de wedstrijden van Euro 2020 voorbereidt, dweilde mijn kleine meid haar flankje af en scoorde ze af en toe een doelpuntje in een gesigneerd Jan Vertonghenshirtje. Liefst op links, want daar speelde jij ook. Toen ze haar favoriete posities moest doorgeven zei ze keer op keer: de 5 en de 11. Ook al is haar rechter haar dominante voet. Ik moet je dus bedanken voor haar tweevoetigheid. Op de terugweg van Tubeke naar Diksmuide viel ze dan naast me in slaap. Nog altijd in dat shirtje. Ik genoot met volle teugen van het vader-dochtermoment.
Toen ze in het zesde leerjaar een spreekbeurt moest geven, kon ik het onderwerp al raden: juist, Jan Vertonghen. Ik stuurde je een berichtje met de vraag of je een kort filmpje wou inspreken. Ik doe dit soort dingen nooit omdat ik weet dat jullie overstelpt worden met dergelijke vragen, maar de liefde voor een dochter verblindt. Ik vroeg het dus wel en het filmpje kwam. Ik vernam van meester Bjorn dat zijn klasje kirde van de pret toen je hen rechtstreeks aansprak: Dag kinderen van het zesde leerjaar in Beerst . Marte is ondertussen zestien en de liefde is nog aanwezig. Al zal ze die openlijk niet meer zo onbevangen uiten, maar als je naam valt, ontwaar ik nog altijd lichtjes in haar ogen.
Als je naam valt, ontwaar ik nog altijd lichtjes in de ogen van mijn dochter
Je bent een gouden gast, Jan. Net na het WK in Brazilië was je als grote koersliefhebber te gast in Vive le Vélo! in Parijs. Je wilde gewoon dezelfde avond nog terug in Londen geraken omdat je de volgende dag op de training werd verwacht bij Tottenham.
Ik trommelde mijn beste vriend op om je veilig terug thuis af te leveren. Stefaan, de papa van wielrenner Gianni Vermeersch, was vol lof over je. Ook zijn hart had je ondertussen veroverd. Zalige gast, down to earth en dankbaar . Dat waren de eigenschappen die hij je toedichtte, Jan. Jullie hadden over de koers gekeuveld, waren ver weggebleven van het topic voetbal (want daar kent Stefaan toch niets van) en hij had je laten slapen toen je een dipje kreeg.
Toen hij je voor je deur in Londen afzette, vroeg je hem nog even te wachten. Je opende de deur, kwam terug en duwde je wedstrijdshirt van de match tegen Algerije in zijn handen. Hij wist niet waar hij het had. Ik heb al een paar keer een ballonnetje opgelaten over dat truitje. Ik zou het ingekaderd in mijn mancave willen ophangen, maar hij koestert het als zijn waardevolste bezitting. En ik begrijp hem. Je bent uniek, kapitein.
Vanavond speel je je 131ste interland. Recordinternational. Wat een prestatie. En tegen Portugal – in je 130ste match voor de nationale ploeg – leek het alsof je nooit beter was geweest. Je leverde samen met Thomas en Toby een wereldprestatie af. Vanavond nog eens, Jan? De boel gesloten houden en één succesvolle infiltratie zijn ruim voldoende. Als jullie de Italianen pakken, houdt niemand jullie nog van de Europese titel.
Warme groet en veel succes,
Karl
Euro 2020
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
