Karl schrijft een brief aan Greg Van Avermaet: “Je blijft, na Rio 2016, voor de rest van je leven een olympische kampioen”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer bezorgde gouden Greg Van Avermaet hem olympische inspiratie. Greg mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Je bent de langst regerende olympische kampioen in de geschiedenis van het wielrennen. Nog nooit kon iemand vijf jaar genieten van de titel. Covid-19 heeft blijkbaar ook mooie randjes. Gouden zelfs.

Het is exact 25 jaar geleden dat profwielrenners voor het eerst mochten deelnemen aan de Spelen. Toen de Zwitser Pascal Richard in Atlanta goud veroverde, werd nog lacherig gedaan over Olympische Spelen en wielrennen. Profs en ploegen zouden hun neus ophalen voor wedstrijden waar naast eer geen geld is te halen. Maar dat zou snel veranderen. Getuige de erelijst. Jan Ullrich in 2000, samen op het podium met zijn Telekomploegmaats Alexander Vinokourov en Andreas Klöden. Op kerosine weliswaar. Paolo Bettini in Athene in 2004, Samuel Sanchez vier jaar later aan de Chinese muur, Alexander Vinokourov in 2012 in Londen, nadat hij Rigoberto Uran op een jaarsalaris voor een heel Colombiaans dorp trakteerde, en jij in Rio. Als een deus ex machina.

Je blijft, na Rio 2016, voor de rest van je leven een olympische kampioen

Niemand had vooraf op Greg Van Avermaet getipt, des te zoeter smaakte die gouden medaille en des te mooier klonk de Brabançonne. Ik zat op een redactie in Brussel. Met negen mensen rond een kleine monitor. We werden gek toen je aanzette in de sprint, Greg. Een van de hoogtepunten in ondertussen ruim 25 jaar sportjournalistiek. We hadden het ook niet zien aankomen, dachten in de finale zelfs dat je in het allerbeste geval nog voor brons zou spurten. Tot het lot en de roekeloosheid van de concurrentie je plots opnieuw op koers voor goud loodsten. De ontsnapte Vincenzo Nibali en Sergio Henao sloegen tegen de grond en jij bleef over met Jakob Fuglsang en Rafal Majka. Het droomscenario in een olympische wegrace, de enige wedstrijd waarin een tweede en een derde plek ook van tel zijn, omdat ze een medaille opleveren. Dat jullie alle drie zeker waren van eremetaal zorgde ervoor dat niemand twijfelde. Rijden en sprinten voor de lauwerkrans. Een stilzwijgende afspraak. Een comfortabele situatie voor de snelste man van het trio. En dat was jij. In de spurt nam je zonder enige vorm van tegenstand de maat van de Deen en trad je de olympische legende in. GG. Gouden Greg, het zou een begrip worden in wielerland. En terecht. Je gouden helm zou niet uit de voorste gelederen van het peloton weg te slaan zijn. Gedreven door een extra portie zelfvertrouwen reed je in het voorjaar dat volgde op Rio alles aan flarden. Alsof Hercules een dertiende werk moest voltooien. Nieuwsblad, E3 Harelbeke, Gent-Wevelgem en Parijs-Roubaix. Voor de concurrentie bleven in de lente van 2017 hooguit wat kruimels over.

Ik snap dat je op basis van je staat van dienst ook nu de vijfkoppige selectie haalt. Al zijn er momenteel veel beter dan jou. Ik kreeg medelijden, toen ik je de voorbije drie weken zag rondrijden in Frankrijk, Greg. Alsof je zwalpte op een zee vol draaikolken en woeste golven. Je beseft het zelf ook, maar hoopt stiekem dat alle puzzelstukjes zaterdag in mekaar vallen. Qua lastigheidsgraad is het parcours in Japan goed vergelijkbaar met dat van Brazilië van vijf jaar geleden. Maar de concurrentie is zoveel sterker geworden. Wout van Aert en Remco Evenepoel zijn onze kopmannen. En pas op voor de kleine Vansevenant. Het zou me niet niet verbazen als we hem diep in de finale nog zien. Dan moeten jij en Tiesj Benoot het knechtenlivrei aantrekken. Ben je daartoe bereid, Greg? Ik vermoed van wel en ik hoop het vooral. Het moet niet meer voor jou. Je blijft, na Rio 2016, voor de rest van je leven een olympische kampioen. En misschien word je straks wel vereeuwigd in de eregalerij. Als er één Belg de statuur en het hoofd heeft om tot een Grieks standbeeld te worden geboetseerd, ben jij het.

Warme groet en succes!