Journalisten zijn ook maar mensen – wat sommigen ook durven te beweren – en worden ook geraakt door de mensen die ze spreken, de verhalen die ze schrijven.
“Je handen ontsmetten en geen hand geven. Alle niet-noodzakelijke spullen achterlaten. Niet te dicht naderen. Je gezicht afdekken met een mondmasker.” De regels zijn duidelijk als ik de 23-jarige Atalia wil interviewen in haar quarantainekamer in het AZ Sint-Jan in Brugge. Maar daardoor zie ik als journalist wel zo goed als mijn mogelijkheden verdwijnen om met non-verbale communicatie een snelle vertrouwensband te creëren – noodzakelijk voor zulke gevoelige gesprekken. Geen warme handdruk, niet gezellig aan een tafeltje zitten, geen gelaatsuitdrukkingen.
Fucked up 2016
Toch krijg ik alle vertrouwen en vertelt Atalia heel openlijk over hoe ‘fucked up’ 2016 was. Hoe ze plots de diagnose van de meest agressieve leukemie kreeg, hoe slopend de chemokuren zijn, hoe een zeldzame donor zich net voor de levensreddende transplantatie bedenkt. Maar ook hoe 2017 is gestart met heugelijk nieuws: er is een tweede speld in de hooiberg gevonden. Een Duitse man blijkt eveneens een geschikte stamceldonor. “Ik kon me geen beter nieuwjaarscadeau inbeelden.”
Of ik een oproep naar stamceldonoren bij het stuk kan plaatsen, vraagt Atalia me wanneer ik afscheid neem. “Ik heb nu geluk, maar er zijn er zoveel die nog geen ‘match’ hebben gevonden. Hoe groter de donorbank, hoe groter de kans dat ook hun leven gered kan worden.”
Nog geen kwartier werk
Journalisten zijn ook maar mensen – wat sommigen ook durven te beweren – en worden ook geraakt door de mensen die ze spreken, de verhalen die ze schrijven. Vandaar dat ik me deze week meteen heb aangemeld als kandidaat-stamceldonor. Even klikken naar stamceldonatie.be, gegevens invullen en wachten op reactie van een donorcentrum. Dan even binnenspringen om wat formulieren in te vullen en twee kleine ampullen bloed te laten aftappen – om je weefseltype te bepalen. Alles samen nog geen kwartier werk. En nu: wachten of mijn stamcellen ooit voor iemand ter wereld het verschil tussen leven en dood kunnen betekenen, zoals Atalia. Je laten registreren als kandidaat-stamceldonor: er bestaat geen kortere weg om iemands held te worden.
“Bij iedere getuigenis in de media zien we een piek in het aantal meldingen van kandidaat-donoren“, vertrouwde de arts me toe. Alleen al voor haar openheid verdient Atalia dat ook haar verhaal enkele tientallen mensen kan overtuigen om zich te melden als kandidaat-donor. Eén iemand heeft ze alvast al over de streep getrokken.
Gezondheid
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier