Wim Lybaert kookt voor bekende vrienden in zijn tuin: “Twaalf uur tafelen, dat vind ik echt machtig”

Vanaf maandag 7 augustus mag de kijker mee aan tafel schuiven in ‘Zomeravonden’, waarbij Wim Lybaert in zijn eigen tuin in Brugge het favoriete gerecht uit de kindertijd van een bekende vriend(in) klaarmaakt. Het levert warme gesprekken op, doorspekt met fijne jeugdherinneringen. “Ontspannen in de tuin doe ik niet door er in te liggen, maar door er in te werken.”

Weinig zaken die zo schoon zijn als een avond lang met een glas wijn en een fijn gezelschap filosoferen, aan tafel buiten terwijl je niet door hebt dat de zon ondergaat. Dat bewijst Wim Lybaert nog maar eens met Zomeravonden, waarbij hij elke avond iemand anders over de vloer krijgt. Samen bereiden ze het gerecht dat hen meteen terug slingert naar hun jeugd, en praten ze honderduit over de mensen die het klaarmaakten en het leven tout court.

En dat in de fantastische setting van Wim zijn tuin in Brugge, waarbij je zou kunnen geloven dat de opnames plaatsvonden op het Italiaanse platteland. Kijk dus niet vreemd op als de andere helft van uw zetel straks het idee oppert om een buitenkeuken te installeren.

Brede waaier aan gasten

“Dit idee ontstond vorig jaar tussen twee bootreizen in (tijdens de opnames van ‘Een jaar op zee’, red.). Het was dertig graden en ik zat vaak in de moestuin, dus aten we ook buiten. En als we mensen uitnodigden, bleven die ook zitten. Soms moet je het niet ver zoeken. Toen Tom (Lenaerts, van productiehuis Panenka, red.) hier zat, stelde ik dat concept voor waarbij ik zo’n avond linkte aan een gerecht uit de kindertijd van de gast. ‘Welk decor? Wel, je zit er in’, zei ik. Hij weet ook dat ik dat graag doe, acht of tien uur tafelen. Vroeger toen we na een Man Bijt Hond-seizoen op reis trokken naar Italië of Frankrijk, zaten we van zes uur ’s avonds tot zes uur ’s morgens aan tafel. Echt waar. Koken vanaf 15 uur, een uurtje later aperitieven, wat later eten, en dan gaan slapen als de zon weer opkwam. Ik vond dat machtig. Nog altijd eigenlijk. Twaalf uur tafelen, dat vind ik nog steeds fantastisch.”

“Elke middag kroop ik anderhalf uur in bed. Zo was ik ‘s avonds geweldig goed in vorm”

De opnames voor Zomeravonden waren evenwel een stuk korter. “We beginnen twee uur voor zonsondergang, en draaien ook nog een halfuurtje daarna. We moeten snel werken, want we hebben een strakke deadline, maar dat vind ik niet erg. Het leuke is dat je een kader uittekent voor het programma, maar er is geen scenario. We kunnen echt over alles babbelen, maar we vertrekken altijd van het lievelingsgerecht uit de jeugd van mijn gast. Je merkt ook al snel dat elke aflevering zijn eigen karakter begint te krijgen.”

Met dank ook aan een brede waaier van gasten – zo’n 16 in totaal – van een zelfverklaarde culinaire barbaar als Erik Van Looy tot fijnproever Gilles De Coster. “Veel mensen ken ik al lang, dus is er automatisch wel een klik, maar ik vond het ook fijn om de chemie te zien ontstaan met iemand als Fien Germijns, die ik niet zo goed kende. En iederéén praat graag over zijn moeder of grootmoeder die graag kookte. Of ik stress had? Nee, eerst en vooral omdat de opnames bij mij thuis waren, maar ook omdat ik elke middag anderhalf uur in mijn bed kroop. Ik had het de ploeg gezegd: als je mij ’s avonds fit wil, dan moet je mij een tukje laten doen, dan ben ik geweldig goed in vorm.”

Dagelijks in moestuin

Want wat mensen niet zien op het scherm is dat het voor Wim al de hele tijd non-stop werken is geweest, aansluitend op de pittige opnames voor Een jaar op zee. “Zelfs tijdens die opnames was ik al bezig met mijn moestuin. Als ik tomaten wilde serveren, moest ik die op tijd beginnen kweken in een serre bij iemand die ik ken. Zelfs voor de bloemen moest ik een plan uitdokteren. Je wil niet dat de bloemen vlakbij de camera te hoog staan of uitgebloeid zijn. Ik ben elke dag in de moestuin bezig. Zorgen dat geen enkele plant schimmel heeft met dat regenweer, en meteen iets nieuws planten als er wat weg is. Maar hij ziet er inderdaad wel piekfijn uit, mijn tuin. Elke morgen zorg ik dat die op orde staat. Maar in de tuin liggen? Nee, als ik er deze zomer al een uur heb in gelegen, is het veel. Ik werk er liever in. Ontspannen is voor mij twee uur in de tuin werken.”

Wim besteedde ook heel wat aandacht aan de details. “Al zegt Jeroen Meus altijd: ‘Details bestaan niet, Wim’. En dat is waar. Als er volk komt, hou ik ervan om verse bloemen te voorzien en de tafel netjes te dekken. De mensen voelen dat. Voor het tafelkleed ben ik gaan aankloppen bij Mirabel Slabbinck. Zij kwam als vriendin van mijn zus vroeger vaak over de vloer thuis. Zij ontwikkelde ook voor De Columbus alle handdoeken en badjassen. Ik bezorgde haar foto’s van bloemen in de tuin en zij maakte daar een prachtig tafelkleed mee. De potjes en borden zijn dan weer gemaakt door Tineke Van Cauwenberghe, de vrouw van Tom Lenaerts, die fantastische keramiek maakt.”

Bloemkool en gehakt

Als het over zijn lievelingsgerecht uit zijn jeugd gaat, hoeft Wim niet lang na te denken. “Dat was vorm, al heb ik geen idee van de officiële naam. Bloemkool en gehakt, klaargemaakt in een tulbandvorm met een zurige bechamelsaus. Wat mijn kinderen van mij zullen herinneren? Goh, op zondag maak ik graag een goed stuk rundsvlees klaar, een côte à l’os of een kraaistuk. Met frietjes of gebakken aardappelen met dragon. Simpele kost, net zoals veel van de gasten die langskomen. En eten dat we doen, vint! Echt. De producer volgt mee vanuit de keuken en hoopt telkens nog te kunnen proeven, maar ze is er steevast aan voor de moeite.” (lacht)

Ook als we zijn ‘droomgasten’ ter sprake brengen, heeft Wim meteen een antwoord klaar. “Ik ben net een boek aan het lezen met gesprekken tussen Barack Obama en Bruce Springsteen (Renegades, red.). Die zijn altijd welkom. En als ik mensen zou kunnen uitnodigen die al gestorven zijn, dan zou ik mijn grootouders kiezen. Wat ik zou serveren? Goeie vraag. Misschien een toastje met verse garnalen, een maatje, een gebakken patatje, wat groenten uit de tuin. En waterzooi van kip, hutsepot of een kip uit de oven. En dan zou mijn bompa ’s middags zeker ook een tukje doen ’s middags. Ik heb dat bij mijn grootouders geleerd, als kind. Na het eten een ‘beetje rusten’. Die stilte… zalig!” (lacht)