Jens Zutterman nam als enige twee keer deel aan De Mol: “Vorige zomer dacht ik dat ik zou sterven”

Als enige kandidaat die twee keer mocht deelnemen, volgt Jens Zutterman het nieuwe seizoen van De Mol uiteraard op de voet. De sympathieke schrijnwerker uit Brielen wordt nog vaak aangeklampt door fans. Zijn grote liefdes zijn dieren, zijn gezin en motorcross, al is die laatste hobby niet zonder risico. “Vorige zomer dacht ik dat ik zou sterven”, vertelt Jens.

Jens Zutterman dook voor het eerst op in De Mol in 2021, maar moest al naar huis voor het spel goed en wel begonnen was. Tot zijn eigen grote verbazing zat hij in 2022 opnieuw in het programma nadat zijn troostprijs, een reis naar de Moezelstreek, hem eigenlijk naar de nieuwe Mol-bestemming Lanzarote bracht. Nu het nieuwe seizoen van De Mol weer op tv is, volgt hij het programma uiteraard weer van op de eerste rij. “Iedere aflevering zit ik op het puntje van mijn zetel en probeer ik te letten op de kleine dingen. Maar ja… Zoals iedereen weet, ben ik geen grote mollenvanger”, lacht Jens.

Word je nog steeds vaak herkend op straat?

“Nu De Mol weer op tv loopt, is het weer iets meer. Al is het wel een pak minder dan vorig jaar. Bijvoorbeeld op de kermis van Kortrijk was het gigantisch, net als op Kamping Kitsch. Maar ja, ik ben een beetje ‘legendarisch’ omdat ik twee keer deelgenomen heb. En ik ben een West-Vlaming. Mensen vinden het machtig dat ze me tegenkomen. Met veel plezier sla ik dan een babbeltje of ga ik op de foto.”

Heb je nog contact met je medekandidaten?

“Zeker. Ieder seizoen heeft zijn aparte WhatsApp-groep. Ik zit als enige dus in twee groepen. Daarnaast is er ook één grote groep met alle deelnemers van alle jaren. Dat is één grote familie. We spreken soms ook af. Zo zijn we eens op weekend geweest met de bende van Duitsland in Westouter. We zijn nu ook aan het kijken om met de bende van de Canarische Eilanden eens een weekendje weg te gaan.”

Je bent een fervente motorcrosser. Hoe heeft die microbe je te pakken gekregen?

“Mijn neef Michael Zutterman was motorcrosser en vanaf mijn zesde wilde ik dat ook doen. Mijn pa zei dat ik een brommer mocht hebben van zodra ik kon fietsen zonder steunwieltjes. Ik was er meteen mee weg. (lacht) Tot mijn dertiende heb ik dan op redelijk hoog niveau gereden, maar toen raakte een goeie kameraad verlamd bij een ongeluk. Dat had een heel grote impact en dat was ook te zien in mijn resultaten. Ik heb dan 14 jaar lang niet meer op een motor gezeten, maar in 2017 heb ik dan toch weer een crossmotor gekocht.”

Had je het snel weer in de vingers?

“Motorcross is als zwemmen, je verleert het niet. In mijn eerste jaar bij de nieuwelingen haalde ik soms wel eens een podiumplaats, maar ik viel ook regelmatig omdat ik te agressief reed. Het jaar nadien heb ik quasi geen alcohol gedronken, veel gelopen en gezwommen… en ik werd Belgisch kampioen. Ik ben wel iemand die voor iets kan gaan als het in mijn hoofd zit. Ik heb een doel nodig.”

Ben je nog bang geweest op je motor?

“Nee, eenmaal je vertrokken bent, denk je daar niet meer aan. Het is gewoon jij en je motor op dat parcours. Je hebt vrijheid. Anderzijds ben ik me ook bewust van de risico’s die de sport met zich meebrengt. Zo ben ik afgelopen zomer nog serieus gevallen. Ik liep vier gebroken ribben, een klaplong en wat kneuzingen op. Blijkbaar heeft er ook iemand over mij gereden, maar dat herinner ik me niet meer. Ik moet dus even het bewustzijn verloren hebben.

Ik dacht in het begin dat ik ging sterven, want ik had geen adem meer. Het was alsof er iemand mijn keel toeneep. Uiteindelijk lag ik twee dagen op intensieve zorgen en in totaal vijf dagen in het ziekenhuis. Toen ik mijn ouders, Shana en Joël aan mijn bed zag wenen, zei ik tegen mezelf: misschien is het tijd om er een punt achter te zetten. Twee jaar geleden had ik al eens geluk gehad.”

Maar je blijft wel crossen?

“Dat zit in mijn bloed. Die vrijheid zorg voor een fantastisch gevoel.”

Je groeide op in Westvleteren, maar woont ondertussen al een zevental jaar in Brielen. Heb je hier je draai al gevonden?

“Zeker. Sinds juli wonen we op ons huidig adres langs de Veurnseweg. De grote troef is dat er veel plaats is voor mijn dieren. Ik heb twee wallaby’s, vijf alpaca’s, twee pony’s, twee reeën, een damhert en twee valais blacknose schapen. Ik had ook twee struisvogels, maar na een virale infectie zijn ze allebei overleden. Mensen zeiden dat ik al die verschillende dieren niet samen mocht steken, omdat ze ruzie zouden maken, maar ze komen eigenlijk allemaal goed overeen. Dat is één grote familie.”

Heb je nog je koekoeksklok van De Mol?

“Tuurlijk, die heeft een speciaal plekje gekregen. Ik heb hem wel bewust uitgeschakeld, omdat hij anders ieder uur redelijk luid van zich laat horen. Ook de vrijstelling zit er nog steeds in. En eigenlijk: op een vrijstelling staat er geen datum, dus wie weet kan ik hem nog eens gebruiken. (lacht) Er hangt hier ook een grote banner van De Mol, mijn molboekjes heb ik ook nog, brieven van fans bewaar ik ook… Ik koester dat wel allemaal, maar een echte BV wil ik niet worden. In plaats van Jens van De Mol ben ik toch liever gewoon Jens van Brielen.”