Laurette Ingelbrecht: thuis op de redactie en reporter op het terrein

Laurette Ingelbrecht (69) kent het productieproces van De Zeewacht van twee kanten. Vele jaren verwerkte ze als opmaakredacteur het binnenkomende nieuws op de redactie, anderzijds zorgt ze al meer dan tien jaar zelf voor het nieuws als onze medewerker in Oudenburg. “Echt waar, ik doe de beide even graag”, vertelt ze. “In de eerste maanden na mijn pensioen heb ik de redactie enorm gemist. Maar ik luister ook heel graag naar de verhalen van de mensen.”

Laurette is al meer dan 50 jaar in de media actief. Ze belandde er eerder toevallig, al heeft het schrijven er wel altijd ingezeten. “Ik heb altijd iets gehad met taal”, vertelt ze. “Als kind schreef ik op school heel graag opstellen. Ik kreeg er ook goede punten voor. Ik herinner me een verhaaltje over een regendruppel in het vijfde leerjaar. ‘Je verdient een tien’, zei de juf, ‘maar ik geef nooit tien voor opstel.’ Dus kreeg ik 9,5.”

“In 1971 – op mijn 19de – kwam ik terecht op de redactie van het Vlaams Weekblad, het blad van de socialistische partij in Brugge. Ik was actief bij de Rode Valken en werd door de Oostendse socialistische voorman John Lauwereins naar de zitdag van de latere Brugse burgemeester Frank Van Acker gestuurd. Ik moest de binnenkomende artikels uittikken en goed zetten. Na enkele jaren vroeg hoofdredacteur Jacques Roose of het me zou interesseren om zelf elke week een pagina over koken en lifestyle te schrijven.”

Willy en zijn vrouwen

“Na het overlijden van Frank in 1992 werd het Vlaams Weekblad opgedoekt. De socialistische mutualiteit Bond Moyson draaide de geldkraan toe. Ik had er hartzeer van. Maar ik kende ook andere Brugse journalisten. Jean Herreboudt, toen hoofdredacteur van het Brugsch Handelsblad, raadde me aan te solliciteren bij KW. Zo kwam ik in oktober 1992 op de redactie van het Brugsch Handelsblad terecht, als enige vrouw in een mannenbastion.”

“In 1994 ging ik als medisch secretaresse werken, maar dat was van korte duur. Na anderhalf jaar verloor ik mijn job toen ik geopereerd moest worden aan de rug. Ruim een maand later trok ik mijn stoute schoenen aan en vroeg ik toenmalig KW-directeur Eddy Brouckaert of ik opnieuw bij De Krant van West-Vlaanderen aan de slag kon. In januari 1996 mocht ik beginnen op de redactie van De Zeewacht in Oostende. Een mooie tijd. Onder leiding van Willy Helsmoortel werkte er een voor de rest volledig vrouwelijke redactie, met Brigitte Van Zele en Karolien Van de Velde. ‘Willy en zijn vrouwen’, zeiden ze toen.”

Andere mentaliteit

“Op technisch vlak maakte ik een hele evolutie mee, maar ook in mentaliteit waren de redactieplekken waar ik werkte heel verschillend”, herinnert Laurette zich. “Het Vlaams Weekblad had de socialistische, vrijzinnige achtergrond die ik ook kende van thuis. Maar toen ik in Roeselare mijn opleiding kreeg bij De Krant van West-Vlaanderen, viel me meteen op hoeveel verenigingen met een K of een C aan bod kwamen. Op de redactie van het Brugsch Handelsblad zelf heerste wel een open geest en een goede sfeer.”

“Ik heb lang in Brugge gewoond en heb die stad nog altijd in mijn herte”, lacht Laurette. “Ook in Oostende heb ik graag gewerkt. De mentaliteit is er wel heel anders. Veel vrijgevochtener dan Brugge. Is het de invloed van de zee, of van de vele aangespoelden? Dat heb je in Brugge veel minder. In Oostende hadden we ook meer contact met de lezers. Bij het Brugsch Handelsblad zaten wij op de derde verdieping. In Oostende, eerst in de Frans Musinstraat en later in de Torhoutsesteenweg, was de stap om binnen te komen veel kleiner.”

“In 2003 verhuisde de redactie van Oostende naar de hoofdzetel van Roularta in Roeselare. Dat was een grote verandering, zeker als je uit Oostende komt, waar we in het midden van de stad zaten. In het begin had ik het er moeilijk mee. Maar ik raakte het gewoon en na mijn pensioen op 1 mei 2015 had ik er moeite mee om de band te lossen. Het nieuws, maar ook de babbeltjes met de collega’s… heb ik enorm gemist.”

Oudenburg

Toch nam Laurette na haar pensioen nog geen afscheid van De Zeewacht. Tot op vandaag is ze als medewerker actief voor haar thuisgemeente Oudenburg. “Het begon eigenlijk met de babyfoto’s”, vertelt ze. “Na het afscheid van wijlen fotografe Lysiane in 2008 was er niet meteen iemand beschikbaar om wekelijks naar de kraamafdelingen te trekken. Ik stelde voor om dat zelf te doen en was vertrokken voor jaren.”

“Enkele jaren later stopte Maria Marchand als medewerker voor Oudenburg. Ik kreeg de vraag om over te nemen tot er iemand anders was gevonden. Mijn eerste opdracht was de allereerste nieuwjaarsreceptie van de stad voor de inwoners. Ik mocht meteen een hele pagina met foto’s maken. Het was bijtende koud en mijn dochter ging mee om de foto’s te maken. Maar ik had de smaak te pakken en schrijf vandaag nog altijd voor Oudenburg.”

Verhalen

“Wat ik er zo mooi aan vind? Ik schrijf graag, maar luister ook graag naar de verhalen van mensen. Of het nu een groot interview is of het verhaal van mensen die 50 of 60 jaar getrouwd zijn. Je leert ook heel veel mensen kennen of ziet oude bekenden van vroeger terug. Zelfs mensen die ik niet meteen ken, spreken me aan als Laurette van De Zeewacht. Ja, ik doe dit heel graag.”

“Maar het werk op de redactie deed ik ook met veel plezier. De pagina’s zien groeien, het contact met de medewerkers… Ik zou niet kunnen zeggen wat ik nu het liefst deed. Als de gezondheid het toelaat, wil ik nog enkele jaren doorgaan in Oudenburg. De gemeenteraadsverkiezingen van 2024 zou ik nog graag volgen. Daarna zien we wel.”