“We zagen het noorderlicht en vierden oudejaar bij -35 graden”: Günther Couckhuyt verraste zijn vriendin met een reis naar Lapland

Een verrassing die kan tellen. Günther Couckhuyt ging met zijn vriendin Elke oudejaar vieren in Lapland, ondertussen zijn ze opnieuw goed en wel thuis. Maar het werd een reis waarover ze nog lang zullen napraten. Ze deden er onder meer een toch met een huskyslede en probeerden er het Mpemba-effect uit, waarbij je kokend water de lucht in gooit en het onmiddellijk sneeuw wordt (zie video hieronder).

Günther Couckhuyt (42) is een bekende naam in Izegem. De oud-topgymnast is nog altijd actief in de turnclub, beroepshalve werkt hij voor de dienst vrije tijd van de stad Izegem. Hij woont als conciërge ook boven het sportstadion. “Mijn vriendin houdt meer van de sneeuw, dan van de zon”, zegt Günther. “Voor haar 40ste verjaardag had ik een verrassing in petto: een reis naar Lapland. We waren eerder al in Noorwegen en ook in Schotland, we gaan dus niet op zoek naar de zon als we reizen.” Een topcadeau dus voor Elke Declercq, die lesgeeft in De Stadsparel in Izegem. “Onze kinderen reisden niet mee, voor heel wat van die activiteiten moet je ook minstens 16 jaar zijn.”

“Om 23 uur al vuurwerk van over de grens in Finland”

Het koppel vertrok op 30 december, acht dagen later keerden ze terug met een koffer vol topherinneringen en een veelvoud aan foto’s. “Het zijn echt postkaartjes, die sneeuwvlaktes zijn er echt prachtig. We verbleven er in een kleine chalet, we reisden samen met een groep met vooral Nederlanders, maar ook wat Vlamingen en zelfs nog iemand uit Izegem. Iedereen had een eigen chalet, maar er was op de heuvelflank ook een bar/restaurant waar je kon gaan eten. Daar hebben we ook oudejaar gevierd. Lapland strekt zich uit over meerdere landen, wij zaten in Luppio in Zweden. Maar de rivier, die de natuurlijke grens is met Finland, ligt wat verderop. Het was zelfs zo dat we in een andere tijdszone zaten. Om 23 uur zagen we al het Finse vuurwerk, een uurtje later was het aan ons. We zijn met een fakkel de heuvel nog opgetrokken om daar ook vuurwerk af te steken.”

Op dat moment was het erg koud. “Tot wel -35 graden, het is de koudste winter in 25 jaar. Eind deze week zou het daar zelfs gewoon weer nul graden worden, vernam ik. Normaal gaan ze daar in de winter vlot naar -20 graden, maar nu is het veel kouder. Er ligt zes maanden per jaar ook sneeuw. Je moet je ook goed kleden. Meestal hadden we drie paar kousen en drie broeken aan, je moet met verschillende laagjes werken en je krijgt er ook een pak dat eigenlijk veel te ruim zit. Maar de lucht en de dons zijn de beste isolatie. Maar je moet ook bewegen om je warm te houden. Bij de activiteiten zijn ze ook erg streng, door de frostbite kun je onherstelbare verwondingen oplopen. Om het kwartier werd er gecontroleerd of je nog ok was.”

“Als het bergop gaat, kijken de huskyhonden achterom. Dan moet je zelf wat bijtrappen”

Die activiteiten waren ook om van te smullen. “Het ijsvissen konden we niet doen, het was immers te koud. Op het meer is het door de open vlakte en de wind nog tien graden kouder, het is niet aan te raden om in die temperatuur een half uur stil te zitten. Maar we konden wel met de sneeuwschoenen gaan wandelen, we trokken de langlaufski’s aan en mochten de husky’s verzorgen. Die dieren moeten ook enkele keren per dag uitgelaten worden, die zitten vol energie.” Dat bleek ook toen Günther en Elke er met de huskyslede op uit mochten. “Je kan er met twee op staan, de achterste persoon stuurt en remt. Maar onze rem bleek al na 20 meter defect. Uiteindelijk hebben we een van de zes honden moeten afkoppelen, omdat het remmen anders onmogelijk bleek. Die dieren doen dat ook erg graag. Het is zelfs zo dat wanneer je omhoog moet, de dieren achterom kijken. Dan geven ze eigenlijk het signaal dat je mee moet duwen met de slede.”

Toen de groep sledes een bepaalde richting koos, stuurde de leidende hond van Günther en Elke echter rechtdoor. “Blijkbaar was het de tweede keer dat ‘onze leidershond’ dat gedaan had, normaal volgen die elkaar blindelings. Maar het was vooral een activiteit om nooit te vergeten, net als de tocht die we met de sneeuwscooters hebben gemaakt. We mochten er ook de rendieren te eten geven, die lopen daar vrij rond. En ja, ze staan er ook op het menu. Je kan dat wat vergelijk als de koe in onze contreien.”

“Voor we naar bed gingen, verwarmden we onze lakens met de haardroger”

De immens koude temperaturen zorgen ook voor zotte verhalen. “Onze chalet konden we opwarmen tot zowat 18 graden. Niet heel warm, maar als je uit -30 graden komt, dan voelt dat aan als een sauna. We namen er overigens ook een sauna, die ging ‘maar’ tot 70 graden om het contrast niet te groot te maken. Je moest ook een handdoek nemen om de klink vast te nemen, anders zou je huid meteen aan de klink vriezen. We hadden overigens de sleutel van onze chalet aan de binnenkant laten zitten en die kregen we ook niet meer los. Ook aan de binnenkant is het slot dus echt bevroren. We hebben er veel onze haardroger gebruikt. Bijvoorbeeld om onze lakens op te warmen net voor we in bed gingen. Dan voelden die toch wat warm aan.”

En Günhter liep er zowaar enkele brandwonden op. “We hebben het Mpemba-effect proefondervindelijk trachten uit te testen. Bij mij was dat niet gelukt. Om dat effect te zien moet je heet water in de lucht gooien en dat wordt dan meteen poedersneeuw. Ik had mijn warm water niet goed gericht, bij Elke is het wel beter gelukt.”

“Noorderlicht heeft eerlijk gezegd wat ontgoocheld”

Met een app op de telefoon werd het gezelschap ook op de hoogte gehouden van het tijdstip waarop het noorderlicht te zien zou zijn. “We hebben het uiteindelijk twee keer mogen waarnemen. Maar eerlijk, ik was wat ontgoocheld. Je kent natuurlijk die vele prachtige foto’s. Je ziet dat ook, maar niet zo helder als op foto’s. Dieren wellicht wel, maar met onze ogen lukt dat minder. De foto’s die we namen, lukten dan weer wel beter. De camera trekt het licht meer binnen dan het menselijke oog kan doen.”

Op dit moment van het jaar gaat de zon er op om 11 uur om drie uur later al weer te verdwijnen. “Er is amper enkele uren daglicht per dag, maar ook in het donker konden we leuke activiteiten doen. Zo gingen met de zaklamp op het hoofd wandelen. Onvergetelijke momenten.”