Een cafébazin afkomstig uit Sint-Martens-Latem en haar man uit Sint-Eloois-Vijve gingen de uitdaging aan om De Vierschaar open te houden. 13 jaar later hebben ze al heel wat plezante momenten gekend, maar is het besef er ook dat het caféleven er niet op vooruitgaat. “Een café als het onze, dat is gedoemd om te verdwijnen.”
Dominique Cornelissen (61) en Hans Meyhui (58) vormen een nieuw samengesteld gezin met zes kinderen, vijf van Dominique en een zoon van Hans. “Mijn vrouw had nog café gehouden in Destelbergen en Dentergem en toen ik haar leerde kennen, woonde ze al in Oeselgem. Lorette en Eddy, de vorige uitbaters, stopten. En wij zijn in dat gat gesprongen. In 2008, het was toen volle bankencrisis. Een dochter van Dominique was zo haar vakantiejob kwijt en hielp hier met ons in het café. Met een knappe jongedame achter de toog waren we meteen vertrokken. Het bestaande cliënteel konden we ook behouden. We zijn ook nog het enige café in Oeselgem, in het centrum heb je er geen meer. Ons volk komt wat van overal, maar we hebben ook enkele verenigingen die er hier het vuur in houden.”
Een baancafé? Mocht één procent van de passanten stoppen dan deden we hier gouden zaken
De grootste is wellicht WTC Oeselgem. “Ze hebben een ledenstop moeten invoeren, je moet al een link met Oeselgem hebben of je kan geen lid worden. Ze vertrekken hier in diverse groepen en strijken hier rond de klok van 11 uur opnieuw neer. En dan drinken ze er hier eentje, op het terras of soms ook in het zaaltje.” Er is ook een vinkenvereniging: De Nieuwe Brugzangers. “Maar daar komen natuurlijk geen leden meer bij.” Vroeger was er ook een kaart- en een biljartclub. “Maar ik ben zelf geen kaarter of biljarter, dan moet je iemand hebben van je cliënteel die de club wil trekken.” Een immense spaarkas siert ook de muur. “Er wordt door de Verlofspaarders maandelijks gespaard en om ons etentje te bekostigen – rente krijg je immers niet meer – spelen we op het reservegetal van de Lotto. En er is ook een groep klanten die op Lotto speelt om zo geld in te zamelen om op verrassingsreis te gaan. Eddy, de vroegere cafébaas, helpt dan met ons die reis organiseren. Er gebeurt hier nog wel wat. Er wordt hier spontaan gebiljart, maar soms blijft het laken er ook dagenlang op.”
Jukebox verdwenen
En er werd ook wel eens gedanst. “Er hing hier een jukebox waarbij de klanten zelf plaatjes konden kiezen. Maar door corona bracht die te weinig geld in het laatje waardoor de firma die is komen ophalen. Jammer toch.”
Corona is ook hier hét gespreksonderwerp. “Dat woord valt hier tientallen keren per dag. Zelf hebben we de lockdowns vrij goed doorstaan. Toch de eerste, dan heb ik eens werk gemaakt om alles in en rond het café op te kuisen. Maar in de tweede lockdown had ik het wat gehad, ik liet mijn oren wat hangen. Op de duur heb je in niets goesting meer.”
Er was het rookverbod, de verstrengde alcoholcontroles en nu corona…
Hans wil ook wel eens weten welk geluid de andere herbergiers op onze volkscaféroute laten horen. “Ze hebben het ook niet makkelijk zeker? Dat is het ook niet. Er was het rookverbod, de alcoholcontroles, nu corona… Cafés als de onze zijn gedoemd om te verdwijnen. Wij hebben wel nog ons vast cliënteel, maar als er iemand wegvalt, komen er geen nieuwe meer bij.”
Café De Vierschaar bevindt zich op het kruispunt van de Staatsbaan en de Deinzestraat. Of beter gezegd, pal naast de rotonde. “Dit was hier vroeger een gewoon kruispunt, blijkbaar kletterde het hier nogal vaak. Maar sinds wij hier wonen, zijn er nog geen grote accidenten gebeurd. Maar goed ook. Maar er passeert hier uiteraard een massa volk. Mocht één procent ervan de remmen dicht trekken en eentje komen drinken, dan deden we hier gouden zaken. Maar banecafés doen het niet meer. De tijd dat werkvolk ergens stopte, is voorbij. Niet moeilijk ook. Op al die bestelwagens zit een trackingsysteem, de baas weet het als zijn volk ergens vijf minuten stil staat.”
16 jaar alcoholvrij
De baan doen, dat heeft Hans Meyhui ook jarenlang gedaan. “Ik ben van Sint-Eloois-Vijve afkomstig. Ik was vrachtwagenchauffeur, ook nog in het begin toen we hier het café open hielden. Ik deed ook wel het buitenland, maar niet ver. Ik was iedere avond thuis. In 2023 kunnen we beiden ook met pensioen. En die kans zullen we niet laten liggen. We huren hier dit café. Het café zelf is niet bijster groot, maar er is hier nog een zaaltje achter, er hoort een hangar bij en we wonen hier ook. Maar of er nog mensen de zaak zullen overnemen, dat betwijfel ik. Het café hangt niet af van een brouwerij, maar van een privé-eigenares. We maken er geen geheim van dat we straks stoppen, maar er is hier nog niemand binnen geweest die solliciteerde om straks over te nemen.”
De muren van het café hangen ook vol met kaders, met leuke spreuken, maar ook opvallend veel honden. “Mijn vrouw heeft al langer honden, nu hebben we er nog drie. Drie chihuahua’s met de welluidende namen Cartouche, Fientje en Jupiler. Die zitten hier normaal samen in hun mandje op de toog.” Naast de tap, waaruit Jupiler stroomt. “Het zijn brave honden, ze durven wel eens blaffen als een andere hond binnenkomt, of iemand met een pet of muts op. Maar het zijn dan ook karaktervolle beestjes.”
Een van de spreuken aan de muur titelt dat water enkel smaakt als het door de brouwerij is gepasseerd. De spreuk hangt achter Hans, maar die raakt zelf al 16 jaar geen druppel alcohol aan. “Het is misschien wat raar, een geheelonthouder die café houdt. Maar ik heb de jaren daarvoor te veel gedronken, ik was verslaafd”, geeft hij onomwonden toe. “In Sint-Eloois-Vijve dachten ze dat ik gedoemd was, toen ze hoorden dat we café gingen houden. Maar ik heb wat hulp gehad om te stoppen en sindsdien zegt het me niets meer.”
Nog tot 2023 zijn Dominique en Hans dus te zien in De Vierschaar. En wat daarna? “Een van de dochters van Dominique woont in Poperinge, we huren er zelf ook al wat en verblijven er tijdens onze sluitingsdagen op maandag en dinsdag. Het is een prachtige streek, we zullen er ons amuseren. Je kan er eindeloos met de fiets rijden.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
