Patrick Riguelle – die opgroeide in Blankenberge – toert momenteel door het land met On n’oublie rien, een avondvullend programma met nummers van Jacques Brel.
Patrick Riguelle trekt door Vlaanderen met een avondvullende show rond Jacques Brel. (Foto Tom)
Patrick Riguelle, je trekt momenteel doorheen Vlaanderen met een Brel-programma. Het is niet de eerste keer dat hij je muzikale pad kruist: met projecten als Tram 33, Red Harmony, Zakformaat XL en Brel op Eén – om er maar enkele te noemen – verdiepte je je ook al in zijn werk.
Patrick Riguelle: “Jacques Brel heeft altijd met me meegereisd in mijn muzikaal leven. Dat heeft niet zozeer te maken met een obsessie voor Brel, ik ben gewoon tout court obsessioneel met muziek bezig. Ik ben een even grote fan van Bob Dylan, Neil Young, The Who… Maar de laatste vijf, zes jaar ben ik bezig met het schrijven van Franse chansons. Op mijn plaat kwamen zes eigen songs, vier covers. Geen van Brel, deels uit schroom. Van Ne me quitte pas bestaan er al meer dan 1.500 covers, in alle talen, en ik dacht: het heeft geen zin om nóg een Brel-cover op te nemen. Op plaat kan ik daar niets meer aan toevoegen, maar live… Ik voel me er nu ook matuur genoeg voor en heb mezelf ook kunnen overtuigen om het te doen. Het is bon ton om te zeggen: van Brel blijf je af. Maar jongens, Brel was een punker, het zou een belediging zijn als we zijn nummers niet zingen. Muziek overleeft bij de gratie van de generaties die het repertoire opnemen! Maar we hebben wel ondervonden dat we in veel nummers gewoon niet los konden komen van het origineel. Dan zitten we met bewondering te vechten met de frustratie dat je je bij sommige liedjes moet neerleggen bij de originele versie. Brel heeft dus géén popmuziek gemaakt, in zijn muzikale vorm heeft het meer met klassieke muziek te maken.”
Wat me verwonderde: toen de samenwerking met De Laatste Show stopte, voelde je je creatief bevrijd en maakte je een eigen plaat. En dan ga je toch weer coveren.
Patrick Riguelle: “Omdat ik het niet kan laten. Ik vind dat nummers gespeeld moeten worden, ik wil niet per se enkel mijn eigen werk brengen. Als ik voel dat ik met een ei zit, dan wil ik dat kwijt. Met mijn plaat heb ik plezier voor het schrijven gekregen. Frans is mijn moedertaal, daar kan ik niet omheen. Ik beleefde er geen plezier aan om me in het Engels of Nederlands, zeg maar een vreemde taal, uit te drukken. Een vertaling gaat nog, je zet bestaande beelden in een andere taal om, maar zelfs dan voel je je regelmatig lost intranslation.”
Jacques Brel. (Foto Belga)
©
BELGA
Wat spreekt je zo aan in Brel?
Patrick Riguelle: “Ik heb hem nooit live aan het werk gezien, wel ontmoet. In 1970, toen ik acht jaar was, nam hij op het strand van Blankenberge de film Franz op. Samen met mijn tweelingzus Michelle zagen we de commotie aan de pier: enorme camera’s, lampen, generatoren… Ik herkende Jacques Brel meteen van op televisie, foto’s en de elpeehoezen van mijn ouders. We moesten niet weg van hem en hij kwam zelfs over onze bol aaien. Wat me aanspreekt, is de combinatie van theatraliteit en melancholische teksten, die ik vanaf mijn twaalfde ontdekte. Dat gevoel begrijp ik door en door. Is het door een achterkomertje te zijn? Doordat ik zonder mijn ouders in een sanatorium zat? Er zal wel een uitleg voor zijn, maar ik wil niet veranderen. Het heeft me ook geen windeieren gelegd.” (lacht)
(ON)
In Krant van West-Vlaanderen van vrijdag 7 november blikt Patrick Riguelle uitgebreid terug op zijn West-Vlaamse jeugdjaren.
Muziek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier