Op de Mercator met rapper Skumic: “Ik wil een artiest zijn voor iedereen”

Skumic aka Gauthier Deleersnijder (31) is een videomaker en rapper met Oostendse roots. Met zijn nieuwe single Six Packs & rosé, die vorige week uitkwam, wil hij Skumic 2.0 lanceren. Gauthier gaat er volledig voor en werkt aan een nationale doorbraak, maar klinkt minder hard dan vroeger. “Roepen en tuuten, dat doe ik niet meer. Vroeger vond ik mijn stem te schel. Dat was niet stoer. Nu heb ik mijn stem aanvaard. Ik ben matuurder geworden, ook in mijn teksten. Het is stoer om jezelf te aanvaarden.”

“Bère!”, glundert Gauthier als hij voor het eerst sinds lang nog eens op de Mercator is. “Een Oostends pareltje.” Hoewel hij in Menen geboren werd en vandaag in Torhout woont, noemt hij de Stad aan Zee zijn thuisbasis. “Ik kwam hier op mijn twaalfde wonen en spendeerde hier het grootste deel van mijn leven. Ik ben van overal en heb overal maten, maar toch de meeste hier. Ook in de 14 jaar dat ik in Bredene woonde, leefde ik in Oostende. Ik weet het, mijn dialect klinkt niet helemaal Oostends meer, hé? Het is niet meer zuiver. Toch blijf ik hier thuis.”

Ben je hier ook filmpjes beginnen te maken?

“Ja, ik was een jaar of twaalf toen ik met mijn camera begon, sketches maken en die dan filmen. Het is grappig om terug te zien.”

En vind je ze nu nog goed?

“Nee! (brede glimlach) Maar het heeft wel charme. Ik ben autodidact, ik heb nooit leren filmpjes maken. Ik heb veel geleerd door met mensen samen te werken.”

Wat heb je gestudeerd?

“Houtbewerking. Dat werk heb ik ook efkes gedaan, maar het was mijn ding niet. Mijn laatste job voor ik het artiestenstatuut aannam, was mecanicien. Ik zag het me niet voor de rest van mijn dagen doen. Maar ik ben wel handig en dat komt nog altijd van pas.”

Ik leerde jou destijds kennen als filmmaker.

“Ik was 14 jaar toen ik de comedy Billy Boaring maakte, gevolgd door ’t Slicht Voorbeeld 1 en 2 en D’Hergeboorte, die uitkwam toen ik 19 was. Daarna maakte ik veel videoclips, onder andere met de Oostendse rapper Kleine Sanders. Zo begon ik vanaf 2015 zelf muziek te maken: het een vloeide voort uit het andere. Met Kleine Sanders was dat vooral leute, een beetje provoken (provoceren, red.). Een soort van sympathieke arrogantie. Dat was heel leuk om te doen en we hebben samen heel veel ontdekt. Ik doe nog altijd graag zulke dingen, maar intussen bereikte ik wel een hoger niveau. Van het gedurfde streef ik nu toch meer naar mainstream toegankelijke muziek. Sinds 2020 zing ik trouwens in het algemeen Nederlands, gewoon omdat ik dat mooier vind. Al hoor je nog wel dat ik West-Vlaming ben.”

Ook de politiek geladen linkse boodschappen laat je nu achterwege. Waarom?

“Ik heb meer een open oor voor alles. Wat geweest is in het leven, dat is er. Ik sta nog achter de nummers die ik gemaakt heb, maar een uitspraak als Fuck Vlaams Belang, dat zou ik nooit meer doen. Ik ga nu liever in dialoog. Ook extreem links zegt zaken waar ik niet achtersta. Als ik niet voldoende geïnformeerd ben, geef ik liever geen mening. Het is beter eens je mond te houden en te luisteren. Ik voel me dus geen linkse rapper meer, ik ben een artiest voor iedereen. Ik geef nog altijd maatschappijkritiek, maar ik stel alles meer in vraag.”

Waarover gaan je liedjes dan?

“Over mezelf, mijn problemen, dingen uit het leven gegrepen. Wat je maakt voor jezelf, maak je voor iedereen. Omdat iedereen er zich ergens in kan herkennen. Met mijn nieuwe single Six Packs & Rosé wil ik echt voor een momentum zorgen en uitpakken met Skumic 2.0. Meer happy shit, al mag het ook droevig zijn. De muziek klinkt nog even hard, maar mikt nu op alle leeftijden. Een uitdaging. Six Packs & Rosé is een zomers nummer, we brachten het uit aan het einde van de zomer. Het leven is kort, profiteer ervan. En voel je je de volgende ochtend mottig? Niet erg.”

Je gaat nu voor feelgoodnummers zonder miserie?

“Het lijkt misschien zo, maar als je luistert naar de teksten, komen ook diepere topics naar boven. Verslaving, verlies, relatie-issues… Ik maakte zelf ook al een en ander mee: lang met een verslaving gekampt, een moeilijke thuissituatie, mijn mama die kanker heeft… Gelukkig is ze nu stabiel. Ik ken ook mijn plaats niet in het monogame gebeuren. Ik ben al ruim drie jaar single. Ik zou het anders willen, maar het lukt niet echt. Ik heb al veel vrouwen teleurgesteld. Het is zo moeilijk om loyaal te blijven aan één iemand. En dan vraag je je af: wat is er voor mij weggelegd?”

Zou je ook kinderen willen?

“Vroeger heb ik mijn hele leven nooit een kinderwens gehad. Maar nu zie ik mezelf heel stiekem toch met een kindje om op te voeden. Maar nu nog niet. De vraag is of dat ooit zal gebeuren.”

Ben je gelukkig nu?

“Dat is de moeilijkste vraag die je aan iemand kan stellen. Ik denk het wel, ik heb mijn roeping gevonden. Al zal ik altijd een rugzak hebben. Ik ben die nog aan het leegmaken, sowieso. Maar mijn leven is veel stabieler. Ik kan doen wat ik wil en dat maakt me gelukkig. En ik word omringd door fantastische mensen. Mijn producer Point.Blank, mijn manager Jordy De Frène… Ik ben een gelukzak. Ik ben niet opgevoed in een gezin met massa’s geld, maar ik heb een thuis gelijk waar omdat ik weet dat mensen achter me staan. Ik heb ook een fantastische mama die alles doet voor me. Is het perfect? Nee. Maar er is meer geluk dan ongeluk. Ik ben dankbaar.”

Kan je leven van je muziek?

“Van Skumic alleen niet. Wel met mijn werk als videomaker erbij. Mijn doel is niet om rijk te worden, wel om financieel stabiel te kunnen leven van mijn muziek. Dat hoeft daarom niet in een villa te zijn. En het lijkt te lukken: in het laatste half jaar steeg mijn aantal luisteraars op Spotify van 14.000 tot 23.000, zonder nieuwe releases. Mijn engagement op sociale media steeg met 300 procent. Het zit er dik in dat ik volgend jaar op een groot festival zal staan. Er zijn ook onderhandelingen bezig met een groot booking agency. We werken aan een nationale doorbraak. Het is nu dat we ons moeten bewijzen.”

.