Eduard van den Wijngaert was lange tijd de oudste discotheekuitbater van Europa, maar in zijn legendarische danstempel aan ’t casino waren de drugs ver te zoeken. Van ‘Zillion’ is de voorstander van een zerotolerancedrugsbeleid dan ook bij voorbaat géén fan, en ‘Wardje van Ibiza’ begrijpt heel de hype rond de film niet goed. “Ik hoef ’m zelf alleszins niet te zien.”
Eduard van den Wijngaert (95) – ‘Wardje’ van Ibiza – is een begrip in Blankenberge en ver daarbuiten. Liefst eenenvijftig jaar baatte hij zijn discotheek uit aan ’t Casinoplein, eerst onder de naam The Beatles en later als Dancing Ibiza. “Dat laatste was een commerciële zet: toen ik in ’64 begon, waren The Beatles dé sensatie van het moment, maar in 2000 had The Fab Four allang weer afgedaan bij de jeugd”, aldus de godfather van het Blankenbergse uitgaansleven.
De opkomst van de megadancings heeft hij ook meegemaakt, maar niet van dichtbij. “Ik hoorde de verhalen erover wel, maar heb zelf nooit één voet binnengezet in zo’n dancing”, zegt hij stellig. Omdat de drugscultuur die ermee gepaard ging, in zijn ogen veel kapot heeft gemaakt.
Totaal ontspoord
“Ik ben aan de Zillion een van mijn beste garçons verloren. Een schat van een jongen, vierentwintig jaar. ’s Ochtends vroeg verongelukt toen hij van de dancing terugkeerde, hij had me die avond zelfs nog gebeld om te vragen of ik niet meeging. Dus ja, ik moest van de Zillion niets weten. Het is daar in mijn ogen totaal ontspoord.” Volgens Eduard is dat ook logisch. “Hoe kun je nu een paar duizend feestgangers in het gareel houden? Dan verlies je elke feeling met je zaak.”
Onder z’n eigen cliënteel destijds waren niet alleen Belgische feestvierders maar ook veel Nederlanders, Duitsers en Fransen. “Mijn dancing was tot ver over de landsgrenzen bekend”, zegt Eduard niet zonder enige trots. “Als ex-bokser wist ik trouwens ook wel raad met die lastige Engelsen. Ik wil hier geen geweld gaan verheerlijken, hé, maar ik geef toe dat ik weleens mijn vuisten liet spreken als ze echt niet wilden luisteren. Als ik mijn bril en horloge afdeed, wist iedereen hoe laat het was.”
“De film plaatst ons allemaal in een kwaad daglicht”
Op vlak van drugs gold in de Ibiza een zerotolerancebeleid. “Abnormaal gedrag had ik direct in het snotje, en ik leerde ook het verschil zien tussen een drugsgebruiker en iemand die gewoon een pintje te veel op had. Dat zie je aan iemands blik, of aan de houding: iemand die high is van de coke staat niet per se wankel op zijn benen. Als ik dan van iemand nog maar een vermoeden had, gooide ik die direct buiten.”
Eduard geeft toe dat hij daar soms wat té doortastend in was. “Ik heb nog promojongens aan de deur gezet die Chiclets (kauwgom) aan het uitdelen waren. Wist ik veel”, grijnst hij. “Maar op den duur wist iedereen wel: bij Edje moeten we ’t niet proberen. Eenmaal buitengezet, kwam je er bij mij ook nooit meer in. Ik was daar onverbiddelijk in.”
Dat er in zijn dancing weinig tot geen drugs circuleerden, lag volgens Eduard overigens ook aan het muziekgenre dat er uit de boxen schalde. “Niet alle techno is drugsmuziek natuurlijk, maar bij mij werd er nooit van die zweverige trance of pompende techno gedraaid. Als ik zag dat er niemand danste, stapte ik zelf naar de dj-booth. Get Up van James Brown, en iedereen repte zich naar de dansvloer. Het draaide bij mij altijd om de muziek.”
Slecht voorbeeld
Zillion – de film – heeft Eduard nog niet gezien, en hij is ook niet van plan om hem te gaan bekijken. “Wat ik erover hoor, degouteert mij. Slecht voorbeeld voor de jeugd, en het wekt de indruk dat wij dancinguitbaters niet deugen. Het plaatst ons allemaal in een kwaad daglicht.”
“Weet je, iedereen vraagt mij nu: Eduard, wanneer breng jíj je memoires uit? De mensen hebben bij mij óók legendarische tijden beleefd, en dat zonder al die vuile smeerlapperij. Zillion is een film die nooit had mogen uitkomen”, aldus Eduard.
Dat hij in februari 96 jaar wordt, lijkt hij al eens te vergeten. “Als ik er in 2015 niet was uitgezet, had ik nu misschien nog altijd in mijn discotheek gestaan. Ik zou het zo overdoen ja, en opnieuw op mijn manier. Er gaat geen dag voorbij dat ik de Ibiza niet mis. Ik heb dat 51 jaar gedaan, hé.”
Muziek is ook nog altijd Eduards leven. “Van de hedendaagse artiesten springt Bruno Mars er voor mij uit. Ook vanwege zijn dancemoves: hij moet niet onderdoen voor Michael Jackson.” Misschien toch een pluspuntje aan de film Zillion: het prikkelt Eduard om écht zijn memoires uit te geven. “Wordt gegarandeerd een bestseller”, klinkt het.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
