Schrijfster Kristien Dieltiens heeft met ‘Carlota’ haar 100ste boek uit: “Al bezig met de vijf volgende boeken”

Liefst honderd boeken in een kwarteeuw, dat moet gevierd worden. Met de lancering van het boek ‘Carlota’ viert Kristien Dieltiens (68) uit Beernem haar jubileum als auteur, maar aan stoppen denkt ze nog lang niet. “De vijf volgende boeken zijn al in de maak. Ik amuseer me te pletter, ik heb geen tijd te verliezen”, vertelt de gepassioneerde schrijfster.

De in Edegem geboren Dieltiens woont intussen al 41 jaar in West-Vlaanderen. In haar carrière als leerkracht plastische opvoeding en cultuurbeschouwing gaf ze les aan kinderen van drie tot dertien jaar en ze was ook een tijdlang actief als zorgjuf. “In totaal gaf ik 35 jaar les. Twaalf jaar geleden gaf ik die job op om me volledig op schrijven te focussen”, steekt Dieltiens van wal.

Al op heel jonge leeftijd ontdekte ze haar liefde voor verhalen. “Ik creëerde geregeld een eigen wereld. Me wegsteken met poppen of iets knutselen waarrond ik verhalen kon maken, daar was ik erg vaak mee bezig. Op de normaalschool focuste ik heel erg op muziek en toen ik een verhaal schreef en dat liet lezen door een leraar, vertelde die me dat ik niet op mijn plaats zat. Je zou beter literatuur of Germaanse talen doen, klonk het. Maar ik wilde die keuze niet maken. Door niet te kiezen, ontwikkelde ik me op verschillende creatieve vlakken.”

Inspiratie

Op 43-jarige leeftijd lanceerde Dieltiens haar eerste boek: Gouden Bal. Toen vormde de school waar ze werkte een bron van inspiratie. “Toen een kindje kwam te sterven, wilde ik een verhaal maken waarin verdriet een plaats kreeg. Meteen na dat boek kreeg ik geregeld de vraag of ik nog iets zou schrijven. Daarna werkte ik drie jaar lang aan mijn trilogie Olrac, een historisch jeugdboek. Toen voelde ik dat schrijven niet zomaar een hobby was. Alles wat ik voordien deed, was een grote oefening om te komen tot wat ik nu doe.”

“Met ‘Carlota’ wil ik eerherstel voor prinses Charlotte van België, keizerin van Mexico”

Na honderd boeken heeft Dieltiens een aparte manier van schrijven ontwikkeld. Zo werkt ze steeds aan verschillende boeken tegelijk en wisselt ze de figuurlijke pen af en toe in voor een verfborstel. “Als ik schrijf, loopt mijn hoofd helemaal vol met woorden. Van tijd tot tijd moet ik dan even alles van me af schilderen met een streepje muziek op de achtergrond. Ik vervloek altijd het eerste deel van een boek omdat ik nooit weet waar ik ga eindigen. Maar op een bepaald moment kom je op een kantelmoment waarbij je inziet waar je gaat eindigen. Eens het laatste punt gezet is, ben ik helemaal leeg en moet ik even bekomen”, gaat de schrijfster verder.

‘Mama Carlota’

Bovendien investeert de Beernemse heel wat tijd en moeite in haar boeken. Voor haar laatste boek Carlota, de vrouw die rozen at, over prinses Charlotte van België, de dochter van koning Leopold I die keizerin van Mexico werd, trok ze twee keer naar Mexico. “Ik verzamel steeds puzzelstukjes en probeer die tijdens het schrijven in een fictieboek te gieten. Zeker bij dit boek probeer ik in de huid van het personage, prinses Charlotte, te kruipen. Mijn schoondochter van Mexicaanse afkomst vertelde me dat er tot op vandaag nog steeds wordt gesproken over de verhalen van Mama Carlota. Ze liet er spoorwegen en scholen bouwen en maakte de boeren onafhankelijk. Toen de militaire missie in Mexico dreigde te mislukken, trok Charlotte alleen naar Europa om steun te vragen. In Vaticaanstad hechtte men geen geloof aan haar verhaal, waar ze zelfs krankzinnig werd genoemd. Zestig jaar lang werd ze opgesloten in een kasteel in Bouchout nabij Meise. Waarom? Dat blijft nog even geheim, daarvoor moet je het boek lezen. Eigenlijk wil ik eerherstel voor haar. Ze werd weggezet als een gek, maar heeft wel prachtige dingen verwezenlijkt.”

Tal van prijzen

Ook voor Kelderkind trok Dieltiens op pad. Voor het verhaal over een jongen met een hazenlip ging ze naar het Duitse Neurenberg, waar het verhaal zich afspeelt. “Dat was een heel belangrijk boek voor mij. Ik won er ook de Woutertje Pieterse Prijs, de Kleine Cervantes en tweemaal de Provinciale Prijs Letterkunde mee. Zeven jaar lang had ik eraan gewerkt en dat heeft geloond. Intussen zie ik het schrijven als mijn werk, maar ik doe dat supergraag. Ik schrijf nog steeds met de ziel van de 6-jarige spelende Kristien. Net daarom ben ik er nog steeds zo door gepassioneerd en bruis ik van de ideeën.”