Op het assisenproces tegen Ivo Poppe hebben een aantal nabestaanden getuigd van mensen die overleden in het Sint-Jorisziekenhuis in de periode dat Ivo Poppe er werkte. “We willen de waarheid weten”, klonk het verscheidene keren.
Zijn voormalige collega in het ziekenhuis Mirjam Gernaey verloor in november 1999 op korte tijd haar beide ouders. “Mijn vader was terminaal. Twee dagen na zijn dood, op 11 november, is ook mijn moeder in het ziekenhuis overleden. Zij was wel ziek, maar niet stervende. Toen ik in haar kamer kwam, zat ze rechtop en zag ze heel blauw. Ik vond dat vreemd. Ik dacht dat mijn collega’s haar die dag, een feestdag, misschien alleen hadden laten eten en dat ze gestikt was in een stukje brood. Ivo condoleerde mij, maar op een vreemde manier. Ik had van hem een warmere reactie verwacht“, klonk het.
Twijfel
De vrouw schrok toen Ivo Poppe eind mei 2014 aangehouden werd. “Ik dacht niet meteen dat hij iets met de dood van mijn moeder zou te maken hebben, maar de dag nadien wel. Ook mijn huisarts zei dat hij meteen aan haar had moeten denken toen hij het nieuws over de arrestatie van Ivo had gehoord. We hebben dan contact opgenomen met het ziekenhuis om te zien wat we konden doen”, aldus Mirjam Gernaey. Op vraag van assisenvoorzitter Bart Meganck antwoordde de vrouw dat ze wilde weten of Ivo Poppe de hand had in het overlijden van haar moeder, de 71-jarige Dionysa Lippens. “Ik wil de waarheid weten, dat is het enige wat telt. Ik heb vernomen dat hij zich niets meer kan herinneren, maar ik betwijfel dat. Ik kan het begrijpen dat hij niet alle namen nog kent of sommige datums niet meer kan herinneren. Maar dat hij echt niets meer weet, dat geloof ik niet. Ik ben ontgoocheld in hem. Ik vind het triestig dat hij de waarheid niet vertelt, ook voor hemzelf.”
Ik vind het triestig dat hij de waarheid niet vertelt, ook voor hemzelf
Marie Holvoet, de weduwe van André Calis die in 1998 op 69-jarige leeftijd overleed, zei dat ze bij het overlijden van haar man een vreemd gevoel had. “Hij was ongeneeslijk ziek, een bloedziekte, maar was zeker niet terminaal. Ik was in de voormiddag nog bij hem op bezoek geweest en ging in de namiddag terugkeren. Hij zei dat ik me niet moest opjagen, dat het niet op een uur stak. Maar om 14 uur belde Ivo Poppe naar mij om me te zeggen dat ik me moest haasten, dat het niet goed was met André”, aldus weduwe Holvoet. “Ik mocht niet naar de kamer van mijn man gaan, ik moest naar het bureau van Ivo komen. Samen gingen we dan naar de kamer, vlak voor de deur stopte Ivo en toen pas zei hij dat André gestorven was. We gingen samen binnen, Ivo stelde voor om een gebedje te doen. De doodsoorzaak heb ik nooit geweten, ik heb daar geen dokter gezien”, aldus Marie Holvoet. Haar dochter Francine vulde aan. “Ze zeiden tegen ons dat ze mijn vader gevonden hadden toen ze met de koffie kwamen. Maar op de vensterbank stond een halfvolle tas koffie. Er moet dus nog iemand in de kamer geweest zijn. Mijn vader was zeker niet levensmoe. Hij was altijd vrolijk”, getuigde Francine Calis.
Opluchting
Een andere voormalige collega van Ivo Poppe, Veronique Vanacker, sloot de serie getuigenissen van vandaag af. Zij verloor in 1993 haar 84-jarige grootmoeder Irma Parmentier, een moord die Ivo Poppe eerst bekende en later weer ontkende. “Ik was die dag met mijn man en pasgeboren zoontje op bezoek gegaan bij mijn oma in het ziekenhuis. Tussendoor moesten we naar de bank voor de lening van onze bouwgrond. Toen we terugkeerden, kwam Ivo Poppe van achter de bocht en zei hij dat oma overleden was. We vonden dat compleet onverwacht”, aldus Veronique Vanacker. Na de arrestatie van Ivo Poppe stapte ze naar de politie. “Dat beeld van Ivo Poppe in het ziekenhuis kwam me weer voor de geest. Toen de speurders me kwamen zeggen dat hij het toegegeven had, was dat een opluchting. We kenden eindelijk de waarheid. Toen trok hij zijn bekentenis weer in en dus weten we het nog niet.”
Excuses van Poppe
Daarop sprong Ivo Poppe recht. “Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om aan alle families en in het bijzonder aan die van Irma Parmentier mijn oprechte excuses aan te bieden voor alle pijn die ik heb berokkend. Welgemeend. Ik kan mij voorstellen hoe u zich voelde. Excuses. Maar u bent niet verplicht om die te aanvaarden. Veel sterkte”, zei hij. Veronique Vanacker wilde daarop weten of dat een nieuwe bekentenis was. “Met de hand op het hart kan ik u zeggen dat ik met het overlijden van uw grootmoeder niets te maken heb. Ik herinner me haar nog. Ik heb dat inderdaad toegegeven aan de speurders, maar dat was omdat ik namen wilde noemen aan de speurders. Ik weet het, ik ben daar volledig uit de bocht gegaan”, antwoordde Poppe nog.
Hiermee zit de vierde dag op het assisenproces tegen Ivo Poppe erop. Morgen komen onder andere de drie kinderen van de beschuldigde getuigen.
(LK)
Assisenproces Ivo Poppe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier