“Ze zijn eraan begonnen, maar tot zondag tellen ze niet echt mee”

Roeland Gunst kruipt voor KW.be met de regelmaat van een Kompany in zijn pen in aanloop naar en tijdens het WK Voetbal.

Ze zijn eraan begonnen. Alle nationale competities zijn sinds vorig weekend afgelopen. De gewonnen bekers zijn in de lucht getild, de titels met de nodige bubbels en selfies gevierd. Enkel Courtois – en misschien Alderweireld – wacht nog een matchverplichting, eentje die zal beslissen over hoe hij vereeuwigd wordt bij Atletico Madrid: bij een Champions League-zege dringt een standbeeld zich op, bij verlies zal het ‘slechts’ bij een straatnaam blijven. Zolang hem maar het lot van Silvio Proto bespaard blijft: in plaats van een selfie met de kampioenenbeker werd het voor de Anderlechtdoelman een röntgenfoto van een gebroken arm.

Er zijn er nog die er níet aan begonnen zijn. Sommigen zijn geblesseerd – de ontplofte achillespees van Benteke was naar het schijnt vanop tientallen meters hoorbaar. Voor anderen was er geen plaats in de selectie. Jonge rakkers als Nainggolan en Meunier zien zich getroost met een grote kans op EK’s en WK’s in de nabije toekomst. Voor oudstrijder Timmy Simons wordt het echter wachten tot de kersentijd om z’n afscheidstaart klaar te maken.

Gestroopte mouwen

Het is voor hem een schrale troost, maar achteraf bekeken had Simons nog het geluk om het WK in Zuid-Korea en Japan mee te maken. Tijdens zijn beste jaren, als veldmaarschalk bij PSV, gaf het nationale elftal echter niet thuis op het vierjaarlijkse voetbalfeest. Zonder dat WK in 2002 was Timmy een voetballer die tussen de plooien van de WK’s zou zijn gevallen. Zoals Eric Cantona, die zijn kraagje nooit rechtop heeft moeten zetten op een WK-eindronde.

Tijdens Simons’ hoogdagen zaten de Duivels in volle overgang. Tussen spelers die in hun handen spuwen vooraleer ze het veld op trekken en zij die in de spelerstunnel de kramp in hun Playstationduim wegmasseren om vervolgens hun virtuele kunstjes op een echte mat te tonen. Terwijl backs als Eric Deflandre vroeger de mouwen opstroopten om te beuken en te sleuren, is het voor Toby Alderweireld ook bedoeld om zijn longsleeve tattoo te tonen.

‘Tous ensemble’

Ze zijn eraan begonnen, maar tot zondag tellen ze niet echt mee. Tot dan telt enkel het politieke spel, dat al jaren gevangen zit in een eenheidsworst van tweedracht. Als we de voorspelde winnaar aan onze kant mogen geloven, wordt de andere kant ‘arm en dom’ gehouden door de voorspelde winnaar aan de andere kant. Wie geen werk heeft, ‘goed cv’ of niet, kan en moet dringend aan de arbeid, vindt de grootste Vlaamse partij. In La Louvière, een industriestad geklemd tussen Bergen en Charleroi, is 1 op de 5 werkloos. Laat dat net de geboorteplaats zijn van de broertjes Hazard, van wie zeker de oudste de hoop van ons hele land op zijn speelse schouders torst in Brazilië.

‘Tous ensemble’, dé stadionkreet van de WK-campagne, geldt schijnbaar enkel voor de Rode Duivels.