Hij staat er toch maar weer, Guillaume Hubert. Tegen Anderlecht begon de Henegouwer aan zijn derde seizoen bij de Kustboys. Meteen ook zijn laatste jaar? Eind juni 2023 loopt het contract van Hubert af, gesprekken over een verlenging zijn er (nog) niet. En dan is er ook die vreemde keepersaga van vorig seizoen. “Waarom ik na nieuwjaar uit de ploeg verdween? Een uitleg kreeg ik niet. Het voelde aan als een groot onrecht.” Een gesprek met een doelman die je niet van zijn stuk kan brengen.
KVO zit met een dubbel gevoel na de 2-0-nederlaag op Anderlecht. Eigenlijk gaf het amper kansen weg, al creëerde Oostende zelf ook te weinig. “Spijtig, hé. Onze defensie en organisatie stonden nochtans goed. Voor mij was het zelfs een makkelijke wedstrijd, veel ballen moest ik niet pakken”, begint Hubert, die een goede voorbereiding kende. “Ik nam de tijd om mijn schouder te laten herstellen. Al in mijn eerste jaar hier liep ik een schouderblessure op. Niet veel mensen weten dat: ik speel al twee jaar met pijn door een kwetsuur aan het gewricht waar twee schouderbeentjes samenkomen. Ik onderging eerder al twee infiltraties.”
Bod geweigerd
Fysiek zit alles nu dus snor. Hubert is zijn laatste contractjaar ingegaan. “Ik heb nooit eerder in mijn carrière in zo’n positie gezeten”, is hij eerlijk. “Ik vat het rustig op. Ik bereid me voor, speel mijn matchen en toon me op het veld. De volle focus ligt op KVO. Of ik volgend seizoen hier of ergens anders speel, blijft een vraagteken. Nee, gesprekken over een contractverlenging zijn er niet. Wel tonen andere clubs interesse. Eerder al weigerde de club een – in mijn ogen – goed bod van een andere eersteklasser. Maar die trein is intussen gepasseerd. Zo gaat dat in het voetbal, zeker? Ik vraag me af of de directie die keuze ook gemaakt had mocht er al een extra keeper zijn aangeworven.” Ondertussen heeft de club een extra keeper aangeworven.
Die extra doelman was er vorig seizoen wel met Kjell Scherpen. Al vroeg iedereen zich af waarom KVO een keeper huurde zonder koopoptie voor ocharme maximaal tien wedstrijden. De Nederlander zou finaal slechts zeven keer spelen en sportief was zijn komst geen succes. Hubert, nochtans bezig aan een ijzersterk seizoen, vloog pardoes naar de bank. “Twee of drie dagen nadat Scherpen werd gehaald, stond hij al in de basis. Ik hoorde pas twee uur voor aanvang van de match (tegen Leuven, red.) dat ik niet ging spelen. Een beslissing van bovenaf? Geen flauw idee. Een uitleg kreeg ik niet en zou ik ook nooit krijgen. Het voelde aan als een groot onrecht.”
“Al driemaal verloor ik mijn plaats onder de lat, telkens zonder een woord uitleg”
“Kijk, we kenden vorig jaar een moeilijk collectief seizoen. Neem er gerust de resultaten en tegengoals bij. Vreemd genoeg – ik denk dat ik dat mag zeggen – kende ik persoonlijk zowat mijn beste jaar. Ik stond pal en je kon me geen tegengoals aanwrijven. Op het moment dat Scherpen werd gehaald, zaten we ook in een goede flow. Daarom dat ik het zó raar vond plots mijn plaats te verliezen. Ik begrijp volledig dat zoiets kan gebeuren als je slecht presteert. Maar zonder reden aan de kant geschoven worden? Nee, ik had het daar bijzonder moeilijk mee. Weet je, ik ben iemand die niet rond de pot draait. Als er iets is, zég het me dan gewoon. We verdienen als mens met respect te worden behandeld. Voor alle duidelijkheid: geen slecht woord over Scherpen, hé. Ik ga nooit andere keepers bekritiseren, onze positie is al moeilijk genoeg.”
Rode draad
Gek genoeg overkwam Hubert een soortgelijk scenario als speler van Standard. In oktober 2015 maakte hij zijn competitiedebuut als vervanger van ene Yohann Thuram. Hij leek gelanceerd, tot de Rouches Barcelona-legende Victor Valdes haalden. “De context is wel anders. Ik was toen slechts 21 jaar en als iemand als Valdes komt: da’s niet zomaar een keeper. Zoiets kan je beter plaatsen. Maar ook bij Cercle Brugge (in het seizoen 2019-2020 onder Bernd Storck, red.) verloor ik zonder pardon mijn plaats (aan Lennaert Moser, nu Eupen, red.). (lacht) Blijkbaar is dat het verhaal van mijn carrière. Nergens kreeg ik een gegronde uitleg waarom ik mijn plaats moest afstaan.”
Incasseren
“Maar ik heb altijd al een sterke kop gehad, hoor. Mijn grootste kwaliteit? Incasseren. Mijn papa Etienne – zelf onder meer doelman bij Nijmegen en in onze tweede en derde klasse – leerde me de liefde voor het voetbal, maar ook hoe je met tegenslagen omgaat. In de voetballerij moet je mentaal ijzersterk zijn. Ik zet nooit een grote mond op: ik wil mensen het zwijgen opleggen door op het veld hun ongelijk te tonen. Toegegeven, na nieuwjaar had ik het énorm moeilijk. Mijn familie, vrouw en zoontje deelden in de malaise, maar boden veel steun. Weet je, ik denk even terug aan mijn eerste voetbalstappen bij Hornu of Bosquetia Frameries: op die kleine veldjes als kind speel je het échte voetbal. Voor het amusement, de pure fun. Je staat er dan niet bij stil dat het eigenlijk de mooiste voetbaljaren zijn.”
Steven Defour, nu assistent bij KV Mechelen, zei in de podcast 90 Minutes letterlijk: ‘Ik vind voetbal heel mooi tussen de witgekalkte lijnen, maar alles daarbuiten ben ik beu.’ Hubert knikt. “Ik kan best begrijpen dat oudere spelers op het einde van hun carrière genoeg hebben van het wereldje. Voetbal is een mooie sport, maar achter elke speler zit een mens. Nu goed, de pagina is omgedraaid. Op naar drie punten tegen Mechelen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
