Filou Oostende domineert al een decennium de Belgische competitie. Bergen was een taaie tegenstander, in deze finalereeks van vier wedstrijden. Maar sinds juni 2012 is de troon de vaste zitplaats van de Zeekapiteins. De #perfect10 is er: een tiende landstitel op rij!
Filou Oostende volgt zichzelf op. Nogmaals. Opnieuw. Zoals de vorige jaren. Herhaal. Herhaal. Blijf herhalen. Maar elke landstitel heeft zijn eigen charme en kleur.
De tiende opeenvolgende titel hebben de Zeekapiteins bereikt in een heel rare competitie, die veel te laat begon, die geen supporters mocht ontvangen (behalve in finalematch 4), die eind maart amper de helft van de matchen van de reguliere competitie gekend had, die eind april, begin mei in Oostende een stevige corona-uitbraak kende, maar die uitmondde in sportieve eindstrijd tussen de twee beste teams van het land: Filou Oostende en Belfius Bergen. Beide hadden in de reguliere competitie 21 van de 26 matchen gewonnen en elk een onderling duel buitenshuis gewonnen. Het betere onderlinge doelsaldo was beslissend voor de poleposition en het hieraan verbonden thuisvoordeel voor Oostende.
Bergen is wellicht de gevaarlijkste opponent van het voorbije decennium. De Vossen waren verliezend finalist in 2013, 2015 en 2021. Ook stonden ze tweede in 2020 toen de competitie door het verdomde coronavirus stopgezet werd. Antwerp Giants (2018 en 2019) en Okapi Aalstar (2014 en 2016) verloren in die tien jaar elk twee playoff-finales tegen Oostende, Spirou Charleroi (2012) en Brussels (2017) elk eentje.
Diepe kern
In de play-offs had Oostende geen genade getoond met Charleroi (kwartfinales) en Limburg United (halve finales). Tweemaal was het een sweep: 2-0. Telkens waren de verschillen aan het laatste buzzersignaal hoog tot heel hoog. De finales waren spannender, maar op het einde wint toch Oostende.
Bergen spiegelde zich aan de Oostendse troeven: ijzeren defensie, een schitterend collectief en een gedisciplineerd spel. Zoals in de bekerfinale, toen Kangoeroes op één punt sneuvelde tegen Oostende, droomde tegenstander Bergen in de playoff-finale dat het Oostende van dit seizoen te pakken kon zijn. Oostende had geen Amerikaanse center en verdeelde de minuten op die positie tussen twee jonge Belgen en een jonge Senegalees. Buysschaert, Bratanovic en Sylla deden het wel schitterend. Om Oostende in een reeks finales te kloppen, heb je trouwens een diepe kern vol talent nodig. Die had Bergen niet. Oostende roteerde vaker en beter.
Voorbeeld
Oostende heeft bovendien een winnaarswil die gepersonaliseerd wordt door coach Dario Gjergja en kapitein Dusan Djordjevic.
De grootste factor van de kampioenencultuur is Dusan Djordjevic. De point guard is dan wel 38, maar zijn spelinzicht, zijn inzet en zijn efficiëntie waren in deze finalereeks opnieuw beslissend. De veeleisendheid en de hoge werkintensiteit helpen de jongeren om het voorbeeld te volgen. Jongeren? Jazeker. Vijf van de twaalfkoppige kern zijn geboren in 2001.
Als we Gjergja en Djordjevic volgen, winnen we
Maar de ervaring spreekt ook mee. Zo gidsten Schwartz en Gillet de jeugd tijdens de corona-uitbraak perfect. Ook in de play-offfinales waren beiden uitstekend. Beiden verdienden een individuele beloning. Loïc Schwartz, eerder al MVP van de bekerfinale en Speler van het Jaar, werd verkozen tot MVP van de play-offfinales.
Schwartz kijkt verder
“Wat was ik blij om Bergen in de finale te bekampen. Hier vatte ik mijn profcarrière aan. Nergens elders kon ik dit prachtige seizoen beter eindigen dan in Bergen”, glimlachte Schwartz bij zijn vierde landstitel met Oostende. Met 20 punten (aan 64,7%), 5 rebounds en 2 assists was hij heel bepalend in de vierde finale.
“Toen ik in Oostende tekende, wou ik progressie boeken. Mijn eerste jaren bij Oostende kende ik verscheidene blessures. Maar nu sta ik er wel. Ja, ik ben op dat vlak een laatbloeier. Nu heb ik het niveau bereikt dat mijn streefdoel was. Ik wou titels winnen waarin ik een stevig woordje meesprak. Ik pluk nu de vruchten van mijn intense arbeid. Wie me van in het begin volgde en hielp, zoals mijn ouders en vrienden, weet ik dat hier kon geraken. Maar wij winnen steeds de titel dankzij twee personen: Gjergja en Djordjevic. Als we hen volgen, winnen we op het einde. Het is wel moeilijk om een club te verlaten waar je veel titels wint en op een Europees hoog speelt, maar ik hoop op een kans in het buitenland. Gelukkig zijn blijft evenwel het belangrijkste”, aldus de complete speler – hij kan creëren, supersterk verdedigen en nu ook vlot scoren.
Zoals Hermes
In Jemappes juichte Oostende dus om zijn 22ste landstitel, een verbreking van zijn eigen record. Die tien op tien zullen tegenstanders de eerste decennia niet meer breken. À propos: BC Oostende heeft een zusje in eigen stad dat ook al eens tien seizoenen op rij landskampioen in een ploegsport werd. Vrouwenvolleyclub Hermes Oostende realiseerde van 1971 tot 1980 eveneens zo’n stunt. Ook dat record is nooit meer gebroken.
Djordjevic verlengt
Enkele dagen na de winst in het kampioenschap verspreidde Oostende nog heel mooi nieuws. Het shirtnummer 20
(Peter Rossel)
De tiende titel van Filou Oostende in tien getallen
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
