Begin 2011 was Lindsey De Grande een beloftevolle atlete, maar enkele maanden later stortte haar wereld in: chronische leukemie. Nu, twaalf jaar later, krijgt de 34-jarige Sijseelse ook nog eens met hartproblemen af te rekenen. “Ik probeer elke dag opnieuw mijn hoofd boven water te houden.”
Het was half mei toen De Grande, na een slapeloze en vrij beangstigende nacht met hartproblemen, naar de spoedafdeling van het ziekenhuis reed. “Ik weet nog goed dat ik daar zei: het voelt alsof mijn hart met momenten vijf tot tien seconden stopt met slaan, heel frequent en uren aan een stuk. Men raadde daarom aan om het Holter-onderzoek te laten uitvoeren. Ik moest 24 uur mijn hartslagen laten registreren. Begin juni was het zover. Zelf had ik het gevoel dat dit goed was meegevallen, maar helaas kreeg ik enkele dagen later telefoon van de cardioloog dat het onderzoek toch verontrustende resultaten naar boven had gebracht: frequente, langdurige sinuspauzes tot 8,5 seconden. Dan komen er geen elektrische impulsen door het hart, krijg je een vlakke lijn op je hartslagcurve en dus ook geen zuurstoftransport door het lichaam, wat afhankelijk van de duur – drie tot vier seconden is al lang – leidt tot duizeligheid, een heel benauwd gevoel en finaal tot flauwvallen.”
Voor De Grande wordt het nu belangrijk dat de oorzaak (of oorzaken) gevonden worden. “Daar zijn de komende weken meerdere onderzoeken voor nodig. Het kan ook zijn dat er geen uitsluitsel komt. In dat geval wordt het zoeken naar de best mogelijke oplossing, aangezien het risico op flauwvallen groter kan worden. Dat kan immers wel gevaarlijk zijn.”
Zesde op EK indoor 2011
In het voorjaar van 2011 toonde de 21-jarige Lindsey De Grande uit Sijsele haar talent door op het EK indoor in Parijs als zesde op de 1.500 meter te finishen. Enkele maanden later stortte haar wereld in: chronische leukemie. Het was ook toen dat ze haar eerste kankerbehandeling kreeg: tumorremmers. “Toen al wist en voelde ik dat de impact ervan op mijn lichaam enorm was. Ik vroeg meermaals aan de dokter wat de schadelijke effecten op korte én lange termijn waren. Daar kreeg ik weinig antwoorden op, vermoedelijk omdat er nog maar weinig over geweten was. In 2011 waren die tumorremmers een relatief nieuwe behandelingsmethode waar weinig of geen langdurige studies – en al zeker niet bij jonge mensen zoals ik – over bestonden. Ik ben kinesitherapeute van opleiding en weet welke belangrijke processen zich in een lichaam afspelen. Ik heb altijd gevoeld en gevreesd dat die nevenwerkingen niet ongestraft gingen zijn. Alleen had ik op dat moment weinig andere opties.”
“Intussen blijkt dat mijn medicatie voor het hart heel toxisch kan zijn” – Lindsey De Grande
Intussen zijn we bijna twaalf jaar verder en blijkt De Grandes vrees terecht. Helaas. Een opsomming: “Een zenuwaandoening, schildklieraandoening, chronische maagontsteking… Allemaal te linken aan mijn kankerbehandeling”, is De Grande quasi van overtuigd. “Intussen blijkt ook dat mijn medicatie voor het hart heel toxisch kan zijn. De eerste tekenen daarvan ondervond ik al tijdens de behandelingen, maar zoiets werkt vaak als een rollende sneeuwbal die pas een hele tijd later een lawine veroorzaakt.”
1.600 meter
In haar blog op www.lindseydegrande.com schreef De Grande twee weken geleden dat lopen op dit moment zowat het enige is dat haar het gevoel geeft dat ze leeft. Door de leukemie is ook dat een proces van vallen en opstaan, maar twee jaar geleden kon ze wel nog een EK deelnemen. “In september 2022 begon ik opnieuw met schema’s te werken. Ondanks een hamstringscheur in november zette ik tijdens het indoorseizoen een tijd van 4’19” neer op mijn eerste 1.500 meter in bijna twee jaar. Niet slecht na zo’n korte opbouw. Helaas kreeg ik nadien met griep en een gevaarlijk laag aantal witte bloedcellen af te rekenen. In maart moest ik bijna vanaf nul herbeginnen, maar tegen april kon ik alweer vrij stevige trainingen afwerken. Een tijd van 4’12” tot 4’15” was zeker mogelijk, tot de nieuwe problemen opdoken… Mijn zomerseizoen moest net beginnen.”
“Mentaal is het niet evident. Nu een wedstrijd lopen zou echt aanvoelen alsof ik 1.600 meter moet afleggen”
“Eén week na mijn spoedopname liep ik al een 1.500 meter. Achteraf gezien had ik daar nooit mogen starten, maar ik hoop altijd op het beste en wilde niet zomaar opgeven. Op dit moment mag ik blijven trainen, zelfs maximaal, maar ik denk niet dat ik de eerstkomende tijd nog in competitie zal uitkomen. Door de hartklachten zijn mijn slaap en rust heel beperkt. Tijdens rustmomenten treedt mijn hartritmestoornis frequenter op en voel ik het ook duidelijker, wat een erg beklemmend gevoel op mijn borstkas geeft en mijn slaapnachten moeilijk maakt. Mentaal is het evenmin evident. Nu een wedstrijd lopen zou echt aanvoelen alsof ik 1.600 meter moet afleggen. Ik wil en kan veel uitdagingen aangaan, maar dit lijkt me fysiek en mentaal niet meteen zinvol.”
Intussen blijft De Grande ook als kinesitherapeute en personal (online) coach aan de slag. “Door mijn gezondheidsproblemen is het ook op dat vlak sowieso een zoektocht, maar beide jobs geven me wel voldoening. Ik probeer om mijn structuur te behouden. Ik hoop oprecht dat ik mensen kan helpen om zich beter te voelen en door een actievere levensstijl aan hun fysieke en mentale gezondheid te werken. Ook het toewerken naar hun sportieve doelstellingen is voor mij een leuke uitdaging. Ik begrijp zelf maar al te goed hoe belangrijk die aspecten in een mensenleven kunnen zijn en hoeveel het voor iemand kan betekenen.”
Golfbeweging
In het voorjaar van 2022 had deze krant een uitgebreid interview met De Grande waarin ze aangaf door een heel moeilijke periode te gaan. “Ik denk dat het leven een voortdurende golfbeweging is: soms rustiger, soms woeliger. Deze fase in mijn leven voelt aan als een storm op zee die best lang blijft duren. Ik ben me er nu van bewust dat ik die golven zelf niet kan aansturen. Ik kan niet zelf bepalen hoe mensen mij en anderen behandelen, hoe de maatschappij evolueert en welke uitdagingen er op mijn pad komen. Ik probeer ervan overtuigd te geraken dat dit ook niet mijn schuld of verantwoordelijkheid is, maar ik kan wel proberen te zwemmen, te watertrappelen en mijn ademhaling te beheersen. Dat probeer ik ook, elke dag opnieuw, zodat ik boven water blijf.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
