In de winter van 2014-2015 won ze haar eerste CrossCup en veroverde ze haar eerste Belgische veldlooptitel. Tien jaar na datum heeft Louise Carton (30) nog maar weinig met haar leven van weleer te maken. “Het is heel simpel: ik werd niet gelukkig van een topsportcarrière.”
We stuurden haar vorige week spontaan enkele archieffoto’s door. Beelden van haar eerste CrossCup-zeges. Van haar eerste Belgische veldlooptitel in Wachtebeke. Van haar Europese titel bij de U23 in Hyères, waar ze – vader Jan was in de zomer van 2014 tijdens het joggen aan een hartaanval overleden – wenend in de armen van haar mama en zussen viel. Het zijn herinneringen die in het geheugen van Louise Carton gegrift staan. “Wat gaat de tijd snel! Als ik aan die periode terugdenk, leid ik nu toch wel een volledig ander leven. Maar crossen, daar hield ik van, meer dan van de piste. In het veld kon ik veel onbevangener lopen. Ik heb er mooie herinneringen aan.”
Is die Europese veldlooptitel de mooiste herinnering aan jouw sportieve carrière?
(knikt) “Niet door de titel, wel omdat ik er heel trots aan kan terugdenken, in die zin dat ik me heel goed had voorbereid en niet op de rest gefocust was. Ik ging die dag volledig van mijn eigen kracht uit en liep met veel lef. Meestal kon ik dat niet. Zelfs vandaag ben ik soms een persoon met wat faalangst en onzekerheid. Maar die dag lukte het dus wel. Net daarom is Hyères voor mij zo’n mooie herinnering.”
Herinner je je ook de laatste wedstrijd die je liep?
“Zeker, het EK piste in Berlijn in 2018, maar dan spreken we over het andere uiterste van het spectrum. Dat was een vreselijke wedstrijd. Ik kon geen vuist maken. Ik was gelaten. (korte stilte) Het was gewoon op.”
Het jaar erna deelde je een moedige getuigenis over jouw eetstoornis. Hoeveel procent van de topsportster Louise Carton is nu nog aanwezig in jou?
“Heel weinig, denk ik. Het contrast tussen het leven als topsportster en het leven dat ik nu leid, is heel groot. Als topsporter moet je alles organiseren in functie van jezelf. Dat gaf de doorslag om niet opnieuw de stap richting topsport te zetten, wat zeker had gekund. Maar het wrong bij mij. Ik sta niet graag in het centrum van de belangstelling. Ik vind dat zelfs oncomfortabel. Het herstelproces en de therapie na mijn eetstoornis hebben een aantal zaken duidelijk gemaakt. Het is heel simpel: ik werd niet gelukkig van een topsportcarrière. Ik kan er nu op een andere manier voor mijn vrienden zijn. Ik ben ook van Leuven naar Oostende teruggekeerd, waar ik niet dezelfde sportfaciliteiten ter beschikking had. En ik kan de kindjes van mijn zus zien opgroeien.”
“Jarenlang heb ik iets gedaan waar ik niet gelukkig van werd”
“Natuurlijk blijven enkele typische eigenschappen van een topsporter, zoals doorzettingsvermogen en constant naar uitdagingen zoeken, in mij aanwezig. Ik ken nu mijn valkuilen. Te veel doorslaan in mijn perfectionisme kan gevaarlijk zijn. De aard van het beestje. Als het druk is, kijk ik uit naar een rustige periode en als het rustig is, kijk ik uit naar een drukke periode. Voor mij is het telkens zoeken naar een balans en dat zal altijd zo blijven. Het is een grote uitdaging. Ik merk dat competitie niet mijn drijfveer is, wel de neiging om me te bewijzen, vooral naar mezelf toe. Maar ik ben heel blij met enkele essentiële veranderingen. Ik ben niet langer afhankelijk van wat anderen over mij denken.”
Volg je de atletiekwereld nog?
“Niet zo intensief. De eerste jaren deed ik dat heel bewust, nu kan ik het wel weer. Ik ben in Parijs naar de olympische marathon gaan kijken en vorige winter was ik er ook bij op het EK veldlopen in Brussel. Heel leuk. Maar voor een BK veldlopen op tv zal ik niet thuis blijven. Ik vind het fijn om het vanop afstand te volgen.”
Studies
Wat doe je in het dagelijks leven?
“Ik werk nu in het filiaal van Runners’ Lab in Gent. Een heel fijne job, maar ik werk graag zaken af. Met mijn bachelor in de kinesitherapie kan je in het werkveld niet veel concrete dingen doen, dus bleef ik op mijn honger zitten. Het was geen makkelijke beslissing om aan mijn master te beginnen. Normaal duurt dat twee jaar, maar ik spreid het over drie jaar om te kunnen blijven werken. Het is een pittige combinatie. Ik ben aan het aftellen, al zit ik gelukkig in mijn laatste jaar. Als perfectionist zit ik op mijn limiet en eigenlijk ben ik er al over gegaan. Ik heb echter nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Alles heeft zijn voor- en nadelen, ook datgene wat ik nu doe. Andere mensen van 30 jaar kopen een huis en krijgen kinderen. Dat is nog niet aan mij besteed, maar ik ben blij met hoe het nu gaat.”
De Oostendse zeelucht doet wonderen.
(glimlacht) “Ik heb dat voor mijn familie gedaan, want ik vond en vind Leuven een heel leuke stad. Toch gaat er niets boven Oostende. Ik ben heel blij met mijn beslissing om terug te keren. Dit is waar ik opgegroeid ben. Mijn mama woont overigens nog altijd in het ouderlijke huis.”
Sport je nog vaak?
“Neen! (lacht) Ik ben al twee jaar op de sukkel met een lopersknie. Tot twee jaar geleden liep ik drie tot vier keer per week, maar nu ben ik soms zes dagen op zeven aan het werk. Ik moet keuzes maken. Mijn focus ligt nu op afstuderen. Daarna zou ik graag mijn blessure in orde laten brengen. In afwachting daarvan wandel ik veel, vooral op het strand van Oostende of in het Maria Hendrikapark. Daarnaast geef ik wekelijks sportlessen in Willen Is Kunnen.”
Hoe zien de komende tien jaar van Louise Carton er in een ideaal scenario uit?
“Ik zal daar een heel eenvoudig en voor vele mensen saai antwoord op geven: mijn studie succesvol afronden, een job uitoefenen waar ik mezelf helemaal in kan uitleven en sport opnieuw deel van mijn leven laten uitmaken. Meer moet dat niet zijn. Als daar een huis en kindjes mogen bijkomen, zou dat ook mooi zijn. Ik heb echter geleerd om plannen los te laten en alles op mij te laten afkomen. Als iemand mij een decennium geleden had gezegd dat de eerstvolgende tien jaar er zouden uitzien zoals ze er nu hebben uitgezien, zou ik van mijn stoel gevallen zijn. Ik heb een paar jaar echt moeite gehad om alles te kunnen plaatsen. Ik heb jarenlang iets gedaan waar ik niet gelukkig van werd. De eerste momenten van dat besef waren moeilijk, maar intussen kan ik terugkijken op de positieve zaken en trots zijn op de evolutie die ik doorgemaakt heb. Ik ben een veel betere versie van Louise Carton geworden.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
