Komend weekend 2 en 3 oktober heeft voor de eerste keer in De Panne ParaPanne plaats, een internationaal Para-Cycling event voor alle wielerdisciplines voor renners met een beperking. Paratriatleet Ward D’hulster uit Nieuwpoort behaalde onlangs brons op het WK op de lange afstand in Almere en kijkt reikhalzend naar het wielerevenement uit.
ParaPanne in De Panne is een paracyclingcompetitie over twee dagen met een tijdrit op zaterdag en een wegrit op zondag. Iedereen met een licentie kan er aan deelnemen op toch wel een mooi parcours, een lus van 7,3 km. Onder andere de handbikers zullen worden onderverdeeld in vijf categorieën, volgens de graad van de handicap. Verder zijn er deelnemers per tandem, in tricycling, cyclisten en zij met een verstandelijke beperking. De lus voor de tijdrit wordt twee keer gedaan, de wegrit tien keer.
Het internationaal wielerevenement was een eerste keer voorzien in 2020, maar door corona werd de organisatie geschrapt. Voor dit jaar werd het van in het Hemelvaartweekend naar dit weekend verplaatst, op 2 en 3 oktober. Ward D’hulster, onlangs derde op het WK long distance in de categorie Para Triatlon Wheel Chair, is één van de vele deelnemers en ging het parcours al verkennen. “Dirk Blondé, iemand van de organisatie van de Driedaagse van De Panne, wilde een serieuze internationale wielerwedstrijd organiseren voor mensen met een beperking en heeft ons hiervoor binnen onze club The Spirit of Handcycling aangesproken”, vertelt Ward.
Leven overhoop
Ward D’hulster geraakte in 1999 met de wagen betrokken in een ongeval. Een volledige laesie van het ruggenmerg was het harde verdict, een verlamming van de tepellijn tot aan de tenen. Hetzelfde lot onderging triatleet Marc Herremans, maar voor Ward – nog niet actief in de duursport en van zijn 21ste tot zijn 28ste met zeer veel passie rijdend binnen het autocarbedrijf van zijn vader – werd zijn leven wel danig overhoop gegooid.
Ik heb geen stabiliteit, daarom zwem ik normaal met hand- en beenspalken
Kort na de revalidatie ging hij voor zijn energie op zoek naar een uitlaatklep. En al vrij vlug kwam hij tot het besef dat hij iets anders zocht dan een ploegsport. Het werd handbiken. Dankzij een bezoek aan fitnesszaak The Wave in Oostduinkerke werd het triatlon, met deelname aan wedstrijden: een kwart in Brugge, een halve in o.a. Deinze en een volledige, de Challenge in Almere, nu twee jaar terug. “Ik deed die wedstrijd vorige maand opnieuw, het WK. Ook al omdat het een vlak parcours is. Mijn doel was mijn vorige tijd daar te verbeteren, dus per se onder de twaalf uur.”
Afwisseling
Ward slaagde knap in zijn opzet en finishte in 11u57’08”, met dank aan een goede voorbereiding van ongeveer gemiddeld zestien uur in zes dagen trainen per week, onder begeleiding van Jeroen Cruyt, sportpodoloog in Brugge. De triatlontrainingen zijn in vergelijking met het handbiken wel eenzaam. “Het zorgt voor afwisseling, dat wel. Het zwemmen bijvoorbeeld is in sessies van iets meer dan 2 kilometer, zowel in bad als in open water. Gezien mijn beperking lig ik uiteraard lang in het water. In Almere was dat bijna twee uur. Ik heb geen stabiliteit. Daarom zwem ik normaal met hand- en beenspalken, die licht drijvend zijn.”
Maar in Almere moest je die na 300 meter weer afdoen? “Ik zocht dan weer naar het juiste ritme en kreeg die boost om verder te doen.” Hoewel zwemmen het minst sociale van de drie sporten is, heeft de paratriatleet niet de luxe om dit alleen aan te vatten. “Er moet sowieso iemand in de buurt zijn om mijn rolstoel aan te nemen, me in m’n wetsuit te helpen en me te water te laten.”
Dure sport
“Handbikers zie je de spieren van hun benen optrekken. Ik kan dat niet. Als ik wegzak in mijn stoel, kan ik mijzelf niet rechten. Maar het blijft mijn beste discipline. Het zwemmen is het zwaarst. Op training doe ik zoveel mogelijk crawl, wat moeilijk is. Ik heb geen buikspieren, daarom zwem ik in open water en tijdens wedstrijden op mijn rug.”
In februari trekt Ward voor ruim twee weken naar Lanzarote om zich als triatleet verder te ontwikkelen. Hij leeft werkelijk honderd procent voor zijn sport. Zo schafte hij zich onlangs een wheeler om te mountainbiken aan, om ook offroad te trainen. “Wheelen is vrijheid. Dezelfde vrijheid die lopers ervaren. Hoewel het even duurde voor ik de techniek onder de knie kreeg, is het een zaligheid om je op deze manier voort te bewegen. Uiteraard kost mijn sport aardig wat geld. Sommige handbikes, om op hoog niveau competitie te doen, kosten 20.000 euro het stuk. Dat is voor mij niet te betalen.”
(ACR)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
