Zussen uit Rumbeke stappen Dodentocht voor papa die aan pancreaskanker lijdt

Zussen Ellen (35) en Evelien (33) Dewyspelaere kunnen het zeer goed met elkaar vinden. Terwijl Ellen ondertussen mama is van twee zoontjes, avonturiert Evelien als single de wereld rond. Ze koestert daarbij nog heel wat plannen. Maar eerst willen ze (opnieuw) de Dodentocht stappen en dat met het goede doel voor ogen. De fondsen die ze inzamelen gaan naar de strijd tegen pancreaskanker, een gevecht dat hun papa nu met succes aan het voeren is.

Het gezin Dewyspelaere woont in de Meenseheirweg in Rumbeke. De vier kinderen zijn er al allemaal het nest uit gevlogen, al is Evelien nu voor even terug. “We kregen vier kinderen op evenveel jaar tijd”, vertrouwt mama Ann Kimpe ons toe. Naast Ellen (35) en Evelien (33), zijn er Jan (34) en Nele (32). “Drie van hen belandden in de medische sector.” Ellen werkt ondertussen in het ARhuscafé en ook Evelien zocht professioneel andere oorden op. Zij is nu aan de slag bij Magic Clean. En daar heeft haar honger om de wereld te zien veel mee te maken. “In 2017 ben ik al eens op wereldreis geweest”, vertelt Evelien. “Costa Rica, Peru, Nieuw-Zeeland, Bali, Zuid-Afrika… zijn allemaal landen die ik bezocht heb. In 2018 ben ik in Australië neergestreken, ik ben daar ook 3,5 jaar gebleven. Ik was er aan de slag in een rusthuis dat niet toevallig de naam Rembrandt droeg en waar het overgrote deel van de mensen van Nederlandse afkomst waren. Op hun oude dag waren die mensen blij dat ze nog eens in het Nederlands konden praten, ik vertaalde dan voor mijn collega’s.”

Sportarts als broer

Vorig jaar trok Evelien voor vier maanden door Azië en later dit jaar onderneemt ze nog een trektocht door Noorwegen. “Ik ben geen stadsmens, ik vertoef graag in de natuur. Ik doe die ondernemingen ook in mijn eentje.”

Maar Evelien is ook blij thuis te zijn, is een familiemens. “Ik wil de kinderen hier ook zien opgroeien, dat heb ik ook wel gemist”, geeft ze grif toe.

De twee zussen zijn uit het sportieve hout gesneden en maakten destijds deel uit van de Izegemse Krekelzwemmers. Ondertussen heeft Ellen ook een andere uitdaging op de plank liggen. “Op 5 oktober ga in in Brugge een marathon lopen. Ik zit al goed op schema.” Voor die schema’s kan ze terecht bij broer Jan die naast huisdokter ook sportarts is. “Vorig jaar hebben we de Dodentocht al gestapt, onze jongste zus ging meedoen, maar omdat daar nog een kinderwens speelt, haakte ze af. Dit jaar zijn we wel op post en ook onze broer doet mee met een groep vrienden.”

Teennagels kwijt

De Dodentocht wordt ieder jaar de tweede vrijdag van augustus georganiseerd, dit jaar op 9 augustus. De eerste editie in 1970 lokte 65 deelnemers die zich aan de 100 kilometer waagden, vorig jaar waren dat er al 11.613 waarvan net geen 70 procent de finish haalden. De twee zusjes Dewyspelaere haalden uiteindelijk vrij vlot de eindmeet. “Uiteraard is het lastig. We startten om 21 uur ‘s avonds en dik 20 uur later waren we terug na een lus vanuit Bornem. Rond 4 uur had ik echt mijn klop. We hadden natuurlijk veel aan elkaar. Met de andere deelnemers wordt onderweg eigenlijk niet veel gepraat. Iedereen focust zich op zijn eigen prestatie. Nadien heb je nog wat naweeën, zoals teennagels die uitgevallen waren en mijn knie die pijn deed”, stipt Evelien aan. Bij Ellen viel dat beter mee. “Ik was eigenlijk vrij snel gerecupereerd.”

Tijd scherper stellen

Al snel werd duidelijk dat hun deelname voor herhaling vatbaar was. En daar werd meteen ook een goed doel aan gekoppeld (zie kaderstuk). “We willen in eerste instantie een mooi bedrag inzamelen voor de bestrijding van pancreaskanker, maar we hebben ook onze sportieve doelstelling bij gesteld. We hopen in 19 uur binnen te zijn.”

Onderweg voorziet de organisatie in bevoorradingsposten en medische hulp indien nodig. “En traditioneel kun je er ook een Duvel drinken op een bepaald punt in het parcours. Ik drink dat wel graag, maar ik heb er vorig jaar toch voor bedankt.”

Supporters zijn er ook telkens post. “Vorig jaar kregen we zelfs ook ‘s nachts telefoontjes om ons aan te moedigen en brachten de ouders een verrassingsbezoekje. Leuk die steun en ook nu zullen we onderweg ons overtollig materiaal bij hen kwijt kunnen.”

Ellen zit dus ook volop in de voorbereiding voor haar marathon, Evelien traint wekelijks door te gaan wandelen. “En daarbij vergezel ik mijn zus ook vaak”, zegt Ellen. “Maar in mijn job als zaalverantwoordelijke bij het ARhuscafé doe ik dagelijks wel mijn stappen”, knipoogt ze.

Ellen woont met haar man Stijn Descamps en zoontjes Lucas (11) en Médard (4) in Oostnieuwkerke. “Voor hen is het moeilijk om te komen supporteren, het is daar ook een erg drukke bedoening in Bornem zelf.”

Nog grootse plannen

Evelien droomt nog van avonturen in het buitenland, maar zou die vooral in Europa zoeken. “Portugal lijkt me wel een mooi land om te gaan wonen. En de oversteek naar de familie is dan ook kleiner.”

De twee zusjes hebben het vizier al op een straffere prestatie gezet. “We willen deelnemen aan de Marathon des Sables.” Deze loop- en voettocht van 250 km door de Sahara in Zuid-Marokko is dus het volgende doel. Maar eerst de Dodentocht afhaspelen.