“Wie adopteerde mijn hond?” Elena (55) uit Waregem doet emotionele oproep om viervoeter terug te vinden

Toen Elena Zemtsova zes jaar geleden in allerijl naar haar thuisland Rusland moest afreizen om haar zieke vader bij te staan, liet ze haar trouwe viervoeter Max bij haar zoon achter. Die moest de hond echter noodgedwongen in een asiel plaatsen, waar hij enkele jaren geleden geadopteerd werd. Nu is Elena op zoek naar de mensen die Max een nieuwe thuis schonken. “Ik wil mijn hond gewoon terugzien en weer deel uitmaken van zijn leven”, zegt ze. “Het gemis is verschrikkelijk.”

In 1993 maakte de van Rusland afkomstige Elena Zemtsova (55) de oversteek van Rusland naar België. Jarenlang woonde ze in Ieper, sinds november 2021 heeft ze haar stekje in de Waregemse deelgemeente Sint-Eloois-Vijve, waar ze ook als zorgkundige in een woonzorgcentrum aan de slag is.

“Ik was al die jaren perfect gelukkig in West-Vlaanderen”, opent ze haar verhaal. “Ik huurde in Ieper een groot huis met een ruime tuin en een mooi park op wandelafstand. In 2013 mochten we Max verwelkomen, een kruising tussen een rottweiler en labrador die al snel tot mijn beste vriend uitgroeide. Eigenlijk was het mijn zoon Stepan die de hond bij ons thuis introduceerde, maar toen hij in Kortrijk op kot ging, bleef Max uiteraard bij mij.”

In de zomer van 2018 kreeg Elena echter een verontrustend telefoontje uit haar geboorteland. “Mijn papa was met kanker geconfronteerd. Ik heb meteen alles laten vallen en ben naar Omsk afgereisd, mijn thuisstad in Rusland pal aan de grens met Kazachstan, op dik vijfduizend kilometer van hier. Max kon ik bij Stepan in Kortrijk onderbrengen.”

Gebroken hart

Drie en een half jaar lang stond Elena haar zieke vader bij. “In het voorjaar van 2021 is hij op 86-jarige leeftijd overleden. Ik ben dankbaar dat ik nog zo lang voor hem heb kunnen zorgen. Maar ondertussen moest mijn zoon in België ook afscheid nemen van Max. In de zomer van 2019, toen hij een klein appartement in Kortrijk huurde, kreeg hij van zijn huisbaas te horen dat huisdieren niet toegelaten waren. Hij had dus geen andere keuze dan onze hond naar een dierenasiel te brengen.”

In het asiel van Ieper liet hij Max met een gebroken hart achter, maar wel met de gedachte dat hij daar slechts tijdelijk zou moeten verblijven. “Ik hoorde pas eind 2019 wat er met Max gebeurd was”, gaat Elena verder. “Stepan wilde me niet kwetsen en durfde het nieuws niet vertellen.”

“Max is als een zoon voor mij. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat mijn oproep zijn baasjes bereikt”

Toen Elena in 2021 opnieuw in België was, nam ze meteen contact op met het Ieperse asiel. “Daarvoor had Stepan al herhaaldelijk geprobeerd om via het asiel het adres van de nieuwe eigenaars van de hond te achterhalen. Ik kreeg te horen dat Max geadopteerd was. Meer konden en mochten ze me niet vertellen. Door wie, waar hij nu woont en hoe het met hem gaat… het zijn allemaal onbeantwoorde vragen. Ook na een derde poging kreeg ik geen extra informatie. Wat ik begrijp, want de privacy van die mensen moet uiteraard gerespecteerd worden. Maar tegelijk knaagt dit al bijna vier jaar aan mij.”

Twee handen op één buik

“Max en ik waren twee handen op één buik. Hij was mijn grote steun en toeverlaat en we waren thuis onafscheidelijk. Hij volgde me overal en voelde als geen ander aan hoe het met me gesteld was.”

Daarom wil Elena koste wat het kost te weten komen waar Max nu is. “Hij moet nu zo’n tien jaar oud zijn. Ik wil hem zeker niet opnieuw in huis nemen, daarvoor is mijn huidig appartementje trouwens veel te klein. Ik hoop gewoon opnieuw contact te kunnen leggen. Te weten komen wie zijn nieuwe baasjes zijn, eens videobellen en misschien daarna eens afspreken… Ik zou er heel veel voor over hebben om Max opnieuw in de armen te kunnen sluiten.”

“Het gemis is verschrikkelijk. Wie weet kan ik er af en toe op passen, als die mensen daarvoor openstaan? Ik zou de nieuwe eigenaars kunnen helpen om voor Max te zorgen. Ik zou bijvoorbeeld in het weekend naar hen kunnen komen om met Max te wandelen of hem tijdens hun reizen op te vangen. Wie kan je beter een levend wezen toevertrouwen, dan iemand die ervan houdt?”

“Ik ben zeker dat de nieuwe baasjes van onze hond heel goeie mensen zijn. Ik wil gewoon weten hoe het met Max gaat. Hij zit veel te diep in mijn hart. Max is als een zoon voor mij. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat mijn oproep zijn baasjes bereikt en dat ze contact opnemen. Ik zou hen zó dankbaar zijn.”