Corona houdt ons leven nog altijd in een wurggreep, maar voor de bewoners van het vluchtelingenkamp in het Franse Duinkerke is dat virus het minste van hun zorgen. Bij temperaturen die rond het vriespunt schommelen, zijn ze al blij dat ze schoenen hebben. Wij gingen mee met de West-Vlamingen van Collect4People, die letterlijk warmte brengen in kille tijden.
“Jassen in die wagen, mutsen en sjaals mogen dan weer in die koffer worden gedropt!” Bij het krieken van de dag bruist het al van de activiteit bij Arnaud NoNo Brévière. De Menenaar is, samen met een resem vrijwilligers, de drijvende kracht achter Collect4People VZW. De organisatie zit ondertussen al stevig verankerd in de sociale structuren van de grensgemeente, maar toch staat de actie van vandaag in het teken van een project over de landsgrenzen heen: het vluchtelingenkamp in Duinkerke. “Het is de afgelopen dagen erg koud geweest en er waren opnieuw enkele ontruimingen. De dekens, matrassen en dikke jassen zullen er meer dan welkom zijn!”
Onmenselijk
Arnaud loopt heen en weer tussen zijn garage en de wagens die worden volgeladen. “Voor iemand die nog nooit daar ter plaatse is geweest, is het onmogelijk te vatten hoe die mensen daar leven, óverleven zelfs”, klinkt het. “Je kan zelfs niet meer gaan spreken over het absolute minimum want ook dat is er niet meer. Vooral wanneer het koud en nat is, is de situatie daar ronduit onmenselijk. We hebben de afgelopen weken heel wat spullen weten te verzamelen en sinds de politie de ontruimingsacties heeft opgedreven, is de nood er hoog.”
Ontruimen? “De politie stuurt om de twee dagen tientallen oproeragenten ter plaatse die de mensen moeten gaan motiveren het vluchtelingenkamp te verlaten”, verklaart Arnaud. “De meest gebruikte tactiek is het kapot snijden van de tenten. Wanneer je nergens nog voor de regen of de vriestemperaturen kan schuilen, dan vertrek je. Het is de denkpiste van de overheid. De politie wordt altijd vergezeld van enkele bussen die de vluchtelingen naar warme kamers brengen, honderden kilometers verder. Wat diezelfde overheid natuurlijk moeilijk kan begrijpen, is dat die mensen daar helemaal niet willen zijn. Ze hebben één enkel doel en dat is in Engeland raken. Al breng je ze naar de andere kant van het land, ze gaan toch terugkeren.”
Verkleumd
De colonne voertuigen vertrekt en iedere vrijwilliger is voorzien van een verplaatsingsattest, in coronatijden verplicht voor iedereen die in Frankrijk ergens heen wil. Bij onze aankomst vertrekken 10 bussen van de oproerpolitie. “Ze zijn opnieuw hardhandig door het kamp getrokken”, horen we van enkele hulpverleners ter plaatse. “Ze hebben nu ook een deel van de bomen gerooid zodat niemand in het bos kan schuilen. De toestand wordt dramatischer met de dag.”
Dat de nood hoog is, wordt duidelijk van zodra de auto’s halt houden op de parking. Tientallen migranten komen op ons afgestapt. “Schoenen? Jassen?” Van het clichébeeld van de fortuinzoekers blijft geen spaander heel. Het zijn mensen, verkleumd van de kou, die radeloos zoeken naar droge schoenen en zich proberen te verwarmen aan de radiators van de wagens. “Je merkt ook dat het quasi allemaal mannen zijn”, verklaart een dokter, die er zich ontfermt over vluchtelingen. “De vrouwen en kinderen leven dieper in het bos of kozen ervoor om toch met de bus de warmte op te zoeken. De mannen blijven hier omdat ze wat sterker zijn en zelf gaan proberen de oversteek te wagen. Als ze in hun opzet slagen, dan laten ze hun familie naar Engeland overkomen.”
Iedereen drumt bijeen rond de geopende koffers, maar van echte wanorde is geen sprake. Bilal, zelf afkomstig uit Irak, neemt een stuk van de organisatie op zich. “Hij weet wie wat nodig heeft en wie op het randje van kraken staat. Op die manier worden alle verzamelde goederen eerlijk verdeeld”, horen we van Arnaud. “Als we bijvoorbeeld één paar handschoenen hebben en twee mensen hebben er nodig, dan gaan ze die automatisch aan de zwakste van de twee geven. Het is een situatie die in schril contrast staat met de vooroordelen die er heersen.”
Het is een situatie die uitzichtloos lijkt en is, maar Arnaud laat zich niet ontmoedigen. “We kunnen niet iedereen helpen, maar iedereen heeft recht op hulp”, sluit hij af. “We blijven jassen, dekens en schoenen verzamelen en zullen de bewoners van het kamp blijven helpen. Daar komt natuurlijk heel wat kritiek op, vooral van mensen die ervan overtuigd zijn dat we misschien beter eerst Belgen zouden helpen. Ik laat er mijn slaap niet voor want wie onze vzw kent, weet dat we ook in Menen of Wervik actief zijn.”
Heb je zelf spullen en wil je die bezorgen aan de vzw Collect4People? Contacteer dan Arnaud Brévière via Facebook of bel naar 0472 73 81 31.
Lees hier het verhaal van transmigrant Khalil.
Warm West-Vlaanderen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier