Bloedrood zijn ze, de Europese coronakaarten. Onze reporters Christophe en Stephanie kiezen een vakantie dwars door West-Vlaanderen. Met de drie dochters vertrekken ze vanuit De Panne en wandelen ze, met enkel een rugzak, tot aan hun thuisbasis in Lauwe. Geen tests, geen kleurcodes en geen gevaar. Maar krijgen ze toch dat vakantiegevoel? Je komt het te weten in hun dagboek. Stap met hen mee langs de Frontlijnroute.
Driewerf hoera! Vandaag wordt het een race tegen de klok. Niet alleen moeten we heelhuids in Ieper zien te raken, we willen ook graag nog entertainment met geschiedenis gaan combineren. Het is en blijft immers vakantie en na het emotionele moment van gisteren is er nood aan ontspanning. Ieper en plezier? De term ‘Bellewaerde’ is de eerste die ter sprake komt. Hoe kan het ook anders, het park groeide de afgelopen decennia uit van een kleine dierentuin tot één van de populairste pretparken van het land. Bellewaerde geniet een ijzersterke reputatie die tot ver buiten de landsgrenzen reikt. Meer dan de helft van de bezoekers die er dagelijks door de poort loopt, komt vaak van mijlenver, op zoek naar de adrenaline van de Boomerang of de zeiknatte kledij in de boomstammetjes.
Van natte kledij gesproken, in 2019 opende het park voor het eerst de deuren van haar eigen zwemparadijs. Met zijn gigantische glijbanen -waar je zelfs met het volledige gezin in kunt afdalen- is het in erg korte tijd uitgegroeid tot een absolute topper in zijn genre. Wie Ieper en vooral het pretpark wil bezoeken, die trekt er best dan ook een paar dagen voor uit want de tijd vliegt als je je amuseert.
Niemand wil een godganse dag met een mondmasker rondlopen maar nog minder mensen willen dat het park opnieuw de deuren moet sluiten
Een blitsbezoek aan beide parken dus, waar onze nieuwsgierige ogen vooral zijn gericht op het beheer van dit alles in deze onzekere coronatijden. Het duurt dan ook niet lang vooraleer we kunnen vaststellen dat ze daar in Ieper geen enkel risico nemen. Op een speelse manier maken vrolijk geklede medewerkers duidelijk dat afstand houden een must is, op de attracties wordt iedereen er voortdurend op gewezen dat de maskers verplicht zijn en alles valt of staat met het aantal mensen dat binnen en buiten loopt. Het is een allesbehalve eenvoudige oefening maar in Ieper slaagden ze er wel in die situatie op een leuke manier verteerbaar te maken. Niemand wil een godganse dag met een mondmasker rondlopen maar nog minder mensen willen dat het park opnieuw de deuren moet sluiten door curves die de pan uitswingen.
Met kinderen in een pretpark? Papa en plusmama moeten dus mee op de attracties en dat is een ander paar mouwen. Ik klasseer het graag onder “het is niet mijn ding” maar de kinderen verkiezen dan weer de meer directe aanpak. “Ga je niet te bang zijn deze keer papa?” Het moet een vreemd zicht zijn voor omstanders: enkele kleine meisjes die die de draak steken met een boom van een kerel. Trouwens, laat me meteen ook duidelijk maken dat die gillende persoon op zowat iedere attractie iemand anders was. Dat die iemand anders een baard heeft, 2 meter hoog is en praat met een diepe stem is louter toeval.
Loopgraven naast pretpark
Dat we voor een bezoek aan Bellewaerde kozen is dan weer heel wat minder toevallig. Natuurlijk is het aspect ‘plezier en vertier’ er eentje die we niet kunnen ontkennen maar de plaats bulkt ook van de geschiedenis. Op de gronden waar nu roetsjbanen staan en we kennis kunnen maken met giraffen, werd meer dan 100 jaar geleden intensief gevochten. Wie het pretpark verlaat en enkele meters verder wandelt, komt terecht in een netwerk van loopgraven die er werden bloot gelegd.
Op en rond kasteel ‘t Hooghe, het kasteel net naast het park, verschoof de frontlinie bijna wekelijks. De aanvallen volgden elkaar op en vier jaar lang was het kasteel de inzet van enkele intensieve veldslagen. De gronden rond Bellewaerde Vijver waren ook het toneel van enkele enorme ontploffingen die door mijnen werden veroorzaakt. Uiteindelijk werd er door geen enkel kamp echte terreinwinst geboekt en werd het kasteel tot ontploffing gebracht. Resultaat: duizenden doden voor een status quo.
Wie zich wat verdiept in de lectuur die terug te vinden is in de verschillende musea rond Bellewaerde, merkt al snel dat het pretpark van vandaag tijdens de periode 14-18 als de hel werd beschreven. De grond van klei maakte het ronduit onleefbaar en zelfs de gevreesde Engelse tanks waren er compleet nutteloos. Clapham Junction, het kruispunt pal tegenover Bellewaerde, ging op die manier de geschiedenisboeken in als het allereerste tankkerkhof uit de geschiedenis.
Zwemmen, rollercoaster en loopgraven? De dag schoof aan een rotvaart voorbij en het is hoog tijd om richting slaapplaats te trekken. Een collega van de krant (jawel Dieter, dat ben jij) bood ons een tent in zijn tuin aan om zo toch nog wat in de kampeersfeer te blijven. De wandeltocht richting tent-in-de-tuin brengt ons vanzelfsprekend tot aan de Menenpoort. Ooit de toegangspoort tot Ieper voor iedereen die uit de richting van Menen kwam, werd het tijdens de oorlog een poort naar een bijna zekere dood. Heel wat soldaten die er door stapten richting front, keerden nooit meer terug.
De poort zoals we ze vandaag de dag kennen werd in de jaren ‘20 gebouwd en draagt de naam van bijna 55.000 soldaten, namen van mensen die verdwenen en niet meer werden teruggevonden. Dagelijks wordt er, om 20 uur stipt, de Last Post geblazen en enkel tijdens de Duitse bezetting werd die traditie even op pauze gezet. De klanken van de trompet die iedereen kippenvel bezorgen, is het ultieme eerbetoon aan zij die hun leven lieten voor onze vrijheid. Ze zijn verdwenen maar niet vergeten!
De tuin van Dieter dus, waar we bij een stevig glas van het betere gerstenat een moment van verbroedering beleven. Drie journalisten, allen aan de slag bij dezelfde krant? De gesprekken draaien al snel rond te verwachten thema’s zoals het nemen van foto’s, deadlines en onze beste reportages ooit. Wanneer Dieter melding krijgt dat er ergens een verhaal op hem ligt te wachten, neemt hij zijn tas en vertrekt hij voor wat zonder twijfel nog een lange avond zal worden. Voor ons is het het signaal dat we het comfort van onze tent moeten opzoeken want morgen -ja morgen- stappen we voor de laatste keer!
Op stap langs de frontlijn
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
