Op stap langs de frontlijn (6): “Eén van de meest aangrijpende momenten tijdens onze tocht”
Bloedrood zijn ze, de Europese coronakaarten. Onze reporters Christophe en Stephanie kiezen een vakantie dwars door West-Vlaanderen. Met de drie dochters vertrekken ze vanuit De Panne en wandelen ze, met enkel een rugzak, tot aan hun thuisbasis in Lauwe. Geen tests, geen kleurcodes en geen gevaar. Maar krijgen ze toch dat vakantiegevoel? Je komt het te weten in hun dagboek. Stap met hen mee langs de Frontlijnroute.
Wat we dus vreesden, werd werkelijkheid. Het verblijf op de hoeve, weg van alles wat digitaal en internet was, viel dusdanig in de smaak dat we onze dochters maar moeilijk kunnen overtuigen hun wandelschoenen opnieuw aan te trekken. “Ja maar, moesten we hier nu nog een uurtje of vier blijven zodat jullie wat kunnen werken? Wij gaan ons, nobel als we zijn, opofferen hiervoor. Meer nog, we zullen op eigen initiatief de gocarts nemen om richting zwembad te rijden. Op die manier storen we jullie niet terwijl jullie werken. Jullie willen toch geen ruzie met de grote baas van de krant?” Het regent onweerlegbare excuses, waarmee meteen ook duidelijk wordt dat de appels niet ver van de boom zijn gevallen.
Uiteindelijk hebben ze wel een punt. Het retrocaravandorp dat te midden de boerderij werd opgetrokken, heeft een charme die moeilijk te beschrijven valt. Slapen in zo’n oude sleurhut is voor grote rekels als ikzelf geen eenvoudige taak, toch was het één van de beste nachten ooit. Terwijl we onze kinderen in de verte zien verdwijnen, met enkel nog een stofwolk achter hun gocart, halen we de computer boven. Al snel wordt duidelijk dat de ouderwetse ‘je suis caravan’-mentaliteit in West-Vlaanderen nog steeds niet over haar hoogtepunt heen is.
Wie in een huis op wielen verblijft, voelt meteen een band met andere mensen die net dezelfde keuze hebben gemaakt. In geen tijd raken we aan de praat met een zekere Alice. De taal en het accent van de ranke dame verraden meteen haar afkomst. Alice is een volbloed Amerikaanse die in het caravandorp van Maedelstede terecht was gekomen. Een Amerikaanse, in Pollinkhove, tussen de ravottende kinderen? “Mijn betovergrootvader vocht tijdens de Eerste Wereldoorlog aan het front en moet hier ergens gevallen zijn. We zijn een zoektocht gestart naar zijn begraafplaats en de omstandigheden van zijn dood. In onze familie wordt hij herinnerd als een rasechte held, het vinden van zijn graf is voor ons dan ook belangrijk.”
Meer dan 100 jaar na het einde van het gruwelijkste conflict uit de moderne geschiedenis, is de plaats overduidelijk nog niet vergeten. Dankzij mensen als Alice blijft de opoffering van miljoenen mensen levendig.
Schitterend postkaartzicht
De batterij van onze laptop flirt met het einde, onze fles aperitief is leeg en nieuwe kampeerders staan klaar om ‘bie den boer’ in een caravan te gaan slapen. Tijd dus om onze kroost uit het water te plukken en hen in hun wandeloutfit te hijsen. Langemark-Poelkapelle, onze bestemming van de dag, is nog een flink eind stappen en met enige tegenzin gooien ze hun rugzak over de schouders en bombarderen ze ons met een variatie op de standaardzin “ik wilde hier eigenlijk nog een beetje blijven”.
Via de Lovaart trekken we opnieuw richting IJzer, terug naar de natuur waarbij het pad ons tot in Fintele brengt. De naam doet niet meteen een belletje rinkelen? Geen nood, bij ons ook niet. Het gehucht is piepklein en ligt pal op de plaats waar de Lovaart en de IJzer samenvloeien. In lang vervlogen tijden was het een strategische en economische draaischijf want de binnenscheepvaart moest er sowieso voorbij.
Na de Tweede Wereldoorlog verloor het gehucht die functie en liep het gestaag ook leeg. Wat nog overblijft, doet meteen denken aan een postkaart of een schilderij dat we boven de haard zouden hangen. Dat we niet de eersten zijn die even stil worden bij het schitterend beeld dat Fintele vormt, blijkt al snel wanneer we wat opzoekwerk verrichten. Het gehucht werd in 1994 beschermd als dorpsgezicht, waardoor het bewaard moet blijven.
Terwijl de kilometers onder onze voeten slinken, komen we aan in Steenstrate. Het gehucht, wat niet meer dan een samenraapsel is van enkele hoeves en cafés, speelde een belangrijke en vooral gruwelijke rol tijdens de Eerste Wereldoorlog. Op 22 april 1915 zitten de Duitsers muurvast in de loopgraven van Steenstrate. Aan de andere kant van het front hebben de Franse soldaten zich stevig ingegraven en ze zijn niet meteen van plan om de bezetters een vrije doorgang te geven.
Het Verzoeningskruis in Steenstrate moet ervoor zorgen dat dergelijke conflicten voor eeuwig en altijd blijven waar ze horen: in ons verleden.
Teneinde een doorbraak te forceren, bereikt het conflict om 5 uur in de vroege avond een kantelpunt: voor het eerst zetten de Duitsers gifgas in. 6.000 flessen met chloorgas worden geopend, waarop een geelgroene wolk zich richting Franse loopgraven begeeft. Het werd een beslissing die het leven kostte aan 1.100 soldaten en gasaanvallen werden nadien schering en inslag. Het was de meest gruwelijke manier om aan je einde te komen en wie niet stierf, liep onherstelbare schade op. Het Verzoeningskruis in Steenstrate moet ervoor zorgen dat dergelijke conflicten voor eeuwig en altijd blijven waar ze horen: in ons verleden.
Het werd, tijdens onze wandeltocht, ook één van de meest aangrijpende momenten. Zelf stonden we stil bij de ongelofelijke gruwel die het gas in de loopgraven met zich meebracht. De kinderen proberen op hun beurt dan weer het grote ‘waarom’ te vatten. “Iedereen moest dood papa, waarom toch?” Als ouder kijken kinderen in je richting met hun vragen. Je bent immers het alwetende orakel en een oplossing is er bij papa of plusmama altijd. Hier volgt een indrukwekkend niets, als antwoord op die ene vraag.
De laatste kilometers, in de richting van Langemark-Poelkapelle, worden getekend door de stilte die ons blijft achtervolgen. Net voor we voor de laatste keer halt houden om een slaapplaats te zoeken, neemt onze kleinste telg het woord. “Ik ga dat in september bespreken op school, duidelijk maken dat zoiets nooit meer mag gebeuren! We gaan daar samen voor zorgen, hé papa?” Trots, heel wat trots vult mijn lange lijf, van aan mijn tenen tot aan de oren.
Op stap langs de frontlijn
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier