Bloedrood zijn ze, de Europese coronakaarten. Onze reporters Christophe en Stephanie kiezen een vakantie dwars door West-Vlaanderen. Met de drie dochters vertrekken ze vanuit De Panne en wandelen ze, met enkel een rugzak, tot aan hun thuisbasis in Lauwe. Geen tests, geen kleurcodes en geen gevaar. Maar krijgen ze toch dat vakantiegevoel? Je komt het te weten in hun dagboek. Stap met hen mee langs de Frontlijnroute.
Het zonlicht valt door het raam en met slaapdronken ogen kunnen we zowaar reeds de schaduw van de IJzertoren identificeren. Op het programma staat vandaag een trektocht richting Lo-Reninge maar de weergoden zijn ons genegen en dus is een verkenning van Diksmuide aan de orde.
Zowat iedereen kent de beroemde toren en natuurlijk is de Dodengang een absolute topper, al kunnen we niet om het déjà-vu gevoel heen. Iedere toeristische gids, reismagazine of regionale website bulkt van de foto’s van beide iconische plaatsen. Bestaat er geen andere manier om onze kinderen te laten kennismaken met deze trekpleisters? Blijkt dat Klaas de oplossing heeft!
Het volstaat om de IJzer af te lopen om in de thuisbasis van Klaas terecht te komen. Een riante verzameling kajaks, kano’s en zelfs SUP’s (een surfplank waarop je rechtstaand al roeiend over het water schuift) ligt er op ons te wachten. “Hier een kilometer verder zul je, vanuit je kajak, de Dodengang en de IJzertoren zien zoals je ze nog nooit hebt gezien” lacht hij terwijl hij ons in het water duwt. “En met wat geluk blijf je zelfs droog!”
Vrijheid, geen oorlog meer! Woorden, bijna een eeuw oud maar actueler dan ooit
De Diksmuidenaar, een West-Vlaamse ondernemer pur sang, had niet eens gelogen. Al peddelend varen we, via de plezierhaven, de IJzer op. Het duurt niet lang alvorens we de statige toren zien verschijnen, een moment waarop een gevoel van nederigheid ons overvalt. Hier liggen we dan, in de rust van de natuur dobberend op het water, kijkend naar een monument dat de gesneuvelden van de oorlog herdenkt. Dankzij hun opofferingen konden we ons dit vandaag de dag veroorloven. Vrijheid, geen oorlog meer! Woorden, bijna een eeuw oud maar actueler dan ooit.
Met zeiknatte kledij komen we terug aan bij Klaas, die ons breed glimlachend staat op de wachten. “Toch een natte broek?” klinkt het. Het feit dat we een ontspannend kajaktochtje hebben weten te combineren met een eeuwig gesukkel met die roeispanen is moeilijk te verbergen.
We hangen onze rugzakken opnieuw op onze schouders maar vooraleer we de Frontroute opnieuw aanpakken, trekken we eerst nog naar de IJzerboomgaard. Enkele familieleden besloten ons te verrassen met een aperitief onder de stralende zon en kozen daarvoor het provinciedomein uit. Feit, we hebben nog heel wat kilometers af te leggen maar tegen dergelijke verrassing kunnen we onmogelijk neen zeggen.
Voorzien van de nodige hoeveelheid kaas-in-blokjes en salami hervatten we uiteindelijk onze tocht. De pijltjes brengen ons eerst dwars doorheen Diksmuide, waar vooral het stadhuis steeds maar opnieuw in het oog springt. Van daaruit gaat het richting De Blankaart om zo via de oevers van de IJzer verder te trekken. Voor het eerst sinds lang worden we erg stil tijdens het wandelen. Niet alleen is het natuurdomein groot, erg groot zelfs maar het is pas wanneer je er doorheen wandelt dat je merkt hoe nat het is.
Overal lopen grachten, kanalen, waterstromen en de natuur kan er nagenoeg ongestoord zijn gang gaan. De mens heeft hier gaandeweg geleerd om samen te werken met de natuur, waarop diezelfde natuur zich bleef ontwikkelen. Met wat fantasie waan je je hier in de woestenij van de Schotse Highlands, terwijl je in het hart van West-Vlaanderen staat. Waarom kwamen we hier nooit eerder? Waarom namen we nooit de moeite om, tijdens onze frequente trips naar de kust, hier te stoppen?
De kolos van 20 kilogram
Eenmaal aan het spaarbekken gekomen is het niet alleen de erg aparte uitkijktoren die onze aandacht opeist. De eerste kwaaltjes steken ook de kop op en een blaar op de voet van onze dochter vraagt om de tussenkomst van papa’s magische rugzak. De kolos van meer dan 20 kilogram kon, bij aanvang van de trip, op de nodige grappen rekenen van onze kinderen. Wie haalde het ook in zijn hoofd om met zo een blok gewicht te gaan wandelen? Tja, de grappen van toen maakten plaats voor een kreet van opluchting nu. Godzijdank had papa in zijn gigantische gereedschapskist wel een complete EHBO-set mee, waardoor die blaar in geen tijd zijn meerdere moest erkennen. Terwijl onze dochter pijnlijke grimassen trekt, deden mijn echtgenote en ikzelf wat een ieder volwassen persoon zou doen: gieren van het lachen.
Na enkele uren stevig doorstappen komt Lo-Reninge in zicht. De gemeente werd tijdens de Eerste Wereldoorlog nagenoeg compleet van de kaart geveegd en bevond zich te midden enkele van de grootste gevechten die we in ons land hebben gekend. Doordat de plaats een gigantisch netwerk van grachten en kanalen is, zijn bruggen er de normaalste zaak van de wereld. Die bruggen waren de inzet van heel wat veldslagen waar ontelbare slachtoffers vielen. Totale waanzin voor vaak niets meer dan enkele meters terreinwinst, een schril contrast met de kalmte die er vandaag de dag de norm is.
Onze eindbestemming van de dag ligt in Pollinkhove, een deelgemeente van Lo-Reninge. Met 600 inwoners kun je moeilijk spreken van een metropool al kun je er zonder probleem onderdompelen in de sfeer en tradities van weleer. Het is ook de reden waarom we specifiek dit dorp hebben gekozen want samen met onze dochters gaan we doen zoals we het in lang vervlogen tijden deden: we gaan er slapen ‘bij den boer’.
We moeten stiekem bekennen dat er van overnachten in het hooi niet echt nog sprake is. Maedelstede is nog steeds een actief landbouwbedrijf waar kampeerders meer dan welkom zijn. Strobalen werden vervangen door retro caravans waarin er net voldoende plaats is om een stevige nachtrust te krijgen. Overnachten bij de boer met een Camping Cosmos gevoel? Hoeveel beter kan het worden? Dat de caravans niet echt groot zijn en ook niet baden in luxe, zoals in de meeste campings, stoort geen enkele seconde.
Hippe paraplu
De bedoeling van Maedelstede is om het buiten samen zijn te verstevigen. Op het binnenplein staan banken met hippe paraplu’s, het enorme natuurzwembad en de ontelbare go-carts houden de kinderen zoet en iedere avond is er een groot kampvuur waar Belgen, Nederlanders, Fransen en zelfs Amerikanen in hun bubbel samen zitten. De caravans, die worden enkel gebruikt om te slapen. Even hadden we gedacht dat onze dochters de klik niet zouden maken. Kinderen van de digitale generatie, die terechtkomen op een plaats waar niet eens wifi is? Blijkt dat de combinatie van zwembad en go-carts, plus de aanwezigheid van paarden en pony’s een absolute winnaar is. Gaan onze kinderen hier nog wel willen vertrekken?
Op stap langs de frontlijn
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
