“Pa gaat veel scouten, tot zelfs in het buitenland toe”: Wouter Dujardin organiseert mee het Ingelmunsters boksgala

Wouter Dujardin doorliep al een carrière van net geen kwarteeuw bij de politie en voelt zich nu goed in zijn rol als wijkagent. Maar hij is ook natuurlijk de man die mee de schouders zet onder het Ingelmunsterse boksgala.

“Onze medewerkers trachten we heel goed te soigneren”

Straks wordt hij 43 jaar, net op de dag dat ze in café Den Ondank de weging voor het Ingelmunsterse boksgala houden. Sinds 2001 is hij ook al actief als politieman, hij stapte zo in de voetsporen van zijn pa. Wouter voelt zich in zijn sas in Izegem waar hij opgroeide en nu nog werkt en in Ingelmunster waar hij woont. Maar hij ontdekt ook graag de wereld.

Je bent in veel zaken je pa Marnix gevolgd.

“Dat klopt. Mijn broer Dieter is hoofdcoördinator in een rusthuis, hij stapte meer in de voetsporen van ons ma die verpleegster was. Maar mijn pa was inderdaad politieman en ook de boksmicrobe heb ik van hem mee gekregen. Sporten deed ik al van jongs af. Ik voetbalde eerste lange tijd bij KFC Izegem en SV Roeselare en speelde later minivoetbal. Nu verbieden mijn knieën me dat.”

Heb je je ook gewaagd aan de bokssport?

“Ja, maar dat was snel gedaan hoor. Ik ben geloof ik twee keer gaan trainen. Het is niet dat ik niet sportief ben, ik volgde zelfs de sportschool en ga nu nog fitnessen. Maar die bokstrainingen, dat valt met niks te vergelijken. Alle respect dus voor die gasten, het is enorm zwaar.”

Maar bokswedstrijden bekijken en organiseren, dat lukt wel?

“Uiteraard. Ik ging al mee met mijn pa en pepe als klein manneke en ben dat blijven doen. We engageerden ons ook voor het Izegemse boksgala en besloten op een gegeven ogenblik om zelf een boksgala in Ingelmunster te organiseren. Samen met onze neef Peter Kerckhof richtten we WPM-Promotions (Wouter-Peter-Marnix, red.) op en waren we vertrokken. We zijn nu al aan ons elfde gala toe en zijn door de jaren heen gegroeid tot wat het nu geworden is. We kozen destijds voor Ingelmunster, omdat we niet in het vaarwater van Izegem wilden zitten en we ook de medewerking kregen van de Ingelmunsterse sportdienst.”

“Het eerste jaar konden we rekenen op een tiental medewerkers en 20-tal sponsors. Van een vipgedeelte was toen nog geen sprake. Maar het was meteen een schot in de roos. We mikten op 250 toeschouwers, het werden er 400. Het jaar erop organiseerden we voor het eerst een ‘kleine vip’. En nu zijn we ondertussen uitgegroeid tot een gala met 1.300 toeschouwers en ruim 500 vips. Die vipplaatsen zijn trouwens al zo goed als uitverkocht. Maar even belangrijk is dat we ook een beroep kunnen doen op een 30-tal trouwe medewerkers. We trachten hen goed te soigneren.”

“Met ons gezin hebben we ons hart verloren in de Verenigde Staten”

Hoe verklaar je het succes van het Ingelmunsterse gala, dat ondertussen het grootste geworden is in onze provincie?

“We zorgen ervoor dat het betaalbaar blijft, zodat iedereen kan komen. Er is natuurlijk het sportieve met het boksen, maar ook de amicaliteit die er heerst is even belangrijk.”

Je pa, die met Luc Joye een goede leermeester had, is de matchmaker. En die is cruciaal voor een goed boksgala.

“Om mooie kampen te hebben, moet je evenwaardige boksers in de ring krijgen. Veel boksers en hun managers houden de boot wat af, als ze mogelijk tegen een opponent uitkomen die hen wel eens zou kunnen kloppen. Mijn pa gaat veel scouten, tot zelfs in het buitenland toe. Zo heeft hij de nodige connecties, die tracht ik ook op te bouwen. Zo heb ik al goede contacten met een Kroatische manager. We zijn er telkens al in geslaagd om een mooie affiche samen te stellen, maar vorig jaar evenaren wordt haast onmogelijk. Oshin Derieuw knokte zich vorig jaar bij ons naar de WBA-wereldtitel. De voorbereiding die we daarvoor moesten treffen, was ongezien. Want er komt veel bij kijken: van het regelen van vliegtuigtickets en hotels tot de sportieve vereisten.”

Zitten jullie aan je maximale capaciteit in Ingelmunster?

“Voorlopig wel en het moet ook behapbaar blijven. Maar ondertussen zijn er werken bezig aan de Ingelmunsterse sportaccommodatie waardoor er volgend jaar misschien nog wat meer ruimte vrij komt. Na het boksgala sluiten we opnieuw de avond af in de kantine van SV Ingelmunster.”

Jullie organiseren ook een amateurgala. Is er nog tijd vrij voor zaken naast het boksen?

“In mijn job heb ik ervoor gekozen om wijkagent te worden, nadat ik eerder op de interventie en in het flexteam werkte. Ik ben actief op wijk Abele in Izegem. Dat sociale van de job spreekt me ook meer aan. Ik amuseer me. En in mijn vrije tijd ga ik graag een pijltje gooien in Den Ondank, maar we trekken er vooral graag op uit met het gezin. We hebben zelf een huisje in de Ardennen waar we toch minstens eenmaal per maand naar toe proberen te trekken. Onze jaarlijkse zomervakantie gaat naar het Gardameer, waar we al veel mensen leerden kennen. Maar we hebben ons hart nu ook verpand aan de Verenigde Staten. Vorig jaar zijn we met hele gezin naar New York geweest en dat was echt waar top. Komende paasvakantie willen we Florida verkennen en volgend jaar droom ik dan van de westkust van de Verenigde Staten.”