Jan Yperman Ziekenhuis schenkt matrassen aan Oekraïne: “We zijn er sinds de uitbraak van de oorlog niet meer geweest”

Donderdagnamiddag laadden vrijwilligers van de Oekraïne Werkgroep Gits matrassen in van het Jan Yperman Ziekenhuis. Die matrassen krijgen een nieuwe bestemming in drie verschillende ziekenhuizen van het land dat sinds vorig jaar in oorlog verkeert.

Om de zeven jaar ongeveer worden de ruim 650 matrassen van het Jan Yperman Ziekenhuis vervangen. Vrijwilligers onder het ziekenhuispersoneel zoeken uit waar die matrassen nog van dienst kunnen zijn. want ze zijn nog altijd in goede staat.

Tweede lading

Het was via Vero Deruyter (47) dat de bal aan het rollen ging. De mama van drie dochters uit Gits zal in augustus twee jaar aan de slag zijn als verpleegkundig secretariaatsmedewerker in het oncologisch dagziekenhuis. “Mijn ouders en broer zijn de trekkers van een vzw die humanitaire hulp doet in Oekraïne. We stuurden vorige maand al 150 matrassen. Nu zijn we bezig met een volgende lading klaar te maken voor transport. Ze worden nog even gestockeerd in een loods bij mijn ouders”, vertelt ze. “We zijn het ziekenhuis heel dankbaar voor deze steun, eerder werkten we al samen met AZ Delta in Rumbeke.”

Drie ziekenhuizen

Donderdagnamiddag laadde Vero de matrassen in samen met enkele trouwe medewerkers van Oekraïne Werkgroep Gits. Een van hen is Vero’s vader Gabriel Deruyter (73). Hij stond in 1992 met zijn vrouw Rita Cool en zoon Christophe mee aan de wieg van de werkgroep. “Samen met zijn zus Lut Deruyter en Raf Debruyne vullen we onze laadruimte met matrassen”, zegt Gabriel. “Ook Aurel Maes en Annie Delbeke zijn trouwe vrijwilligers, maar zij konden er dit keer net bij zijn. De matrassen zijn bestemd voor een psychiatrische voorziening in Monastyrok, een ziekenhuis in Chervonograd en een klein arm ziekenhuis in Strylky, in de Karpaten. Een eerste lading werd al afgeleverd in Monastyrok. De tweede lading is voorzien voor de andere twee ziekenhuizen. Chervonograd ligt trouwens in het frontgebied.”

Hun contactpersoon is de 60-jarige Roman, met wie ze al meer dan 20 jaar een goed contact hebben. “Toen hij 60 werd, mocht hij het land verlaten en sindsdien zit hij vaker in België. We zien hem een viertal keer per jaar en hebben veel contact via WhatsApp. Ook de chirurgen van de ziekenhuizen horen we af en toe.”

Risico

De werkgroep is sinds de uitbraak van de oorlog niet meer in Oekraïne geweest. “Het is een groot risico en onze kinderen raden het ook sterk af. Voorlopig staat de teller op 28 keer, maar vanaf dat het weer kan zouden we graag teruggaan. We zijn dagelijks bezig met de oorlog en krijgen vaak foto’s en filmpjes doorgestuurd van mensen die moeten onderduiken. De chauffeur van het eerste transport had zijn broer verloren in de oorlog en zijn schoonbroer werd naar het front gestuurd. Ze hebben de hulp nog meer dan anders nodig. De humanitaire hulp brengt wel een kostenplaatje met zich mee. Voor zo’n transport mag je al snel 2.500 euro rekenen. Gelukkig krijgen we steun van onder meer de gemeente Hooglede en de giften van mensen.”

Zuid-Afrika

Vero ging nog niet naar Oekraïne, maar ook zij engageert zich met een ander mooi project elders in de wereld. “De appel valt niet ver van de boom, want zelf richtte ik 13 jaar geleden Talentri vzw op. Hiermee willen we kansarme kinderen in Zuid-Afrika een mooie tijd laten beleven na school. Via een grootnonkel van mijn mama die daar broeder-oblaat was, kwamen we in contact met een zuster die een weeshuis runt. En wij wilden haar graag helpen. Elk jaar gaat iemand van onze vzw naar daar en dit jaar is het mijn beurt. In november trek ik daarheen.”