Het stond in de sterren geschreven dat Thérèse Duthoy (78) Krak van Komen-Waas zou worden. Net zoals haar café À Mou Morel is ze een icoon. Haar reactie toen ze vernam dat ze had gewonnen? “Eh merde!”
Het oudste café uit de ruime regio en een sterke dame achter de toog die van haar klanten zowel de grootouders, ouders, kinderen als kleinkinderen heeft zien opgroeien. Beter kan À Mou Morel niet worden omschreven. In meer dan 100 jaar is de plaats ongewijzigd gebleven en wordt het café nog steeds met een ouderwetse kachel verwarmd.
Thérèse Duthoy
Privé
Thérèse Duthoy is 78 jaar oud en trouwde nooit. Ze heeft geen kinderen en haar beide broers zijn helaas al een eindje overleden. De kranige cafébazin heeft wel een vriend maar het is vooral haar café die de trend van haar leven bepaalt.
Loopbaan
In haar jeugdige jaren kon ze starten aan het conservatorium van Tourcoing in Frankrijk, al besloot het lot anders over haar studies. 58 jaar geleden nam ze het café over van haar mama en ze verliet sindsdien haar toog niet meer.
Vrije tijd
Hobby’s heeft Thérèse naar eigen zeggen niet. “Mijn café, dat is mijn hobby. Tegen dat ik thuis ben, kruip ik in mijn bed en wanneer ik de ogen open trek ik weer naar het café.”
Stoof
“Ongewijzigd is niet helemaal juist”, verduidelijkt Thérèse Duthoy. “Na de Eerste Wereldoorlog hebben ze het moeten heropbouwen want alles was hier platgesmeten. Dan zijn er ook nog werken geweest in de jaren 90, het was van moeten. Er vielen stukken van het plafond naar beneden en ik mocht er niet aan denken dat klanten gewond zouden raken. We hebben toen meteen de ‘stoof’ verplaatst want die stond in het midden van het café. Nu staat diezelfde stoof netjes aan de zijkant, waardoor ik een extra tafel kon zetten.”
58 jaar geleden kreeg ze de sleutels van het café in haar handen geduwd en in die bijna 6 decennia is ze steeds trouw op post gebleven. “Mijn moeder werd ziek en ze kon het café niet meer draaiende houden dus was het mijn taak geworden”, blikt Thérèse terug. “Ondertussen sta ik hier nog altijd en aan mijn pensioen denk ik nog niet meteen. In al die tijd heb ik natuurlijk al een en ander zien passeren ja. Zo kreeg ik hier al verschillende internationale klanten over de vloer omdat mijn café ergens op internet werd gepubliceerd. En toen was er ook eens die ene heer die hier plots binnen kwam. ‘Moh, sta jij hier nog altijd’ was zijn vraag.”
Discretie
“Blijkt dat het iemand was die hier 40 jaar geleden eens was gekomen om een koffie met mijn mama te drinken. We haalden wat herinneringen op en toen hij vertrok heb ik hem gezegd dat hij in het vervolg geen 40 jaar meer moest wachten om eentje te komen drinken.”
Een kersverse titel op zak? Het is voor Thérèse, die vooral vanwege haar discretie bekend staat, even slikken. “Ik vat dat niet, waarom zou iemand überhaupt op mij stemmen? Er zijn toch veel meer mensen die echt belangrijke dingen doen die dat meer verdienen? Ik heb in mijn hele carrière nog nooit publiciteit gemaakt voor het café, niet één letter en dan krijg ik plots dergelijke titel toegestopt. Het is ‘du jamais vu’ eigenlijk. Ik ga het van de klanten en de mensen in de straat weer nogal eens mogen horen, hoe ik zo plots een vedette van de krant ben geworden.”
Terwijl ze haar verhaal vertelt pikt een klant in. “Alle Thérèse, je bent een lokale superster en zo ongeveer iedereen heeft je graag”, lacht hij. “Als je wilt weten net hoe geliefd ze is, volstaat het om eens met haar tot aan de beenhouwerij te stappen. Het is amper enkele honderden meters verder in de straat maar als je met Thérèse op stap bent, dan duurt het bijna 2 uur om er te raken. Dan moet je natuurlijk ook nog terugkeren! Iedere paar seconden moet je stoppen om gedag te zeggen en een babbeltje te slaan.”
“Als ik nu nog piano zou spelen lopen de klanten weg”
Was het altijd je droom om het café over te nemen?“Neen, eigenlijk niet. Ik kon het toegangsexamen afleggen om toegelaten te worden tot het conservatorium van Tourcoing. Ik mocht starten met pianolessen en koos als optie voor zang. Mijn mama was toen al wat ouder en op een bepaald moment kon ze het café zelf niet meer draaiende houden. Mijn studies moest ik dus opbergen om hier het roer over te nemen. Of ik nu nog piano zou spelen? Ik denk dat de klanten weg zouden lopen.”
In À Mou Morel is de tijd stil blijven staan?“Ooit kreeg ik van de klanten een smartphone. Die werd dan later gestolen tijdens een inbraak. Neen, het heeft hier altijd goed ‘gemarcheerd’ zonder al die moderne gadgets. Ook van betaalkaarten moet ik niet weten. Als ze mij forceren om zo een ding te installeren, dan sluit ik.”
Hoe goed ken je je klanten eigenlijk?Ik heb ze allemaal wel de revue zien passeren. Noel (91) is mijn oudste vaste klant. Er zijn families waarvan ik de grootouders ‘hun eerste pint heb geserveerd en ondertussen zijn de kleinkinderen hier al klant.
Proficiat aan alle Kraks 2022
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier