Romina Masscho uit Izegem werd volledig zelfstandig pal in de coronacrisis: “Ondanks corona blijf ik mijn levensdroom najagen”

Het verhaal van Romina Masscho bewijst dat je nooit mag stoppen je levensdroom na te jagen. Romina koos er zelfs voor om in volle coronacrisis voltijds zelfstandig te worden. “Ik heb moeilijke momenten gekend, maar ik ben nog altijd blij dat ik doorzette.”

Een post op Facebook trok onze aandacht op het verhaal van Romina Masscho, zaakvoerster van MaRo. Zelf is ze de mama van twee jonge tieners, maar we moeten ook teruggaan naar de tijd dat Romina de leeftijd van haar kinderen had om de start van haar verhaal te situeren. “Mijn eerste middelbaar startte ik in het TSO in de Grauwe Zusters (VISO, red.) in Roeselare. Er was daar een afdeling waar je voor schoonheidsspecialiste en kapster kon studeren. Ik werd daar letterlijk naar toe getrokken en wou dat ook gaan studeren. Maar ik mocht niet van thuis. Het argument was dat je op elke hoek van de straat een kapster of schoonheidsspecialiste vindt. Ik was ontgoocheld en boos en heb er toen op school mijn voeten aan geveegd. Resultaat was dat ik moest overschakelen naar het beroepsonderwijs in Hof van ‘t Henneken in Roeselare. Ik studeerde uiteindelijk voor bejaardenverzorgster. Mijn stage in mijn specialisatiejaar deed ik in het rusthuis in Lendelede. Ik kreeg er een tijdelijk contract van zes maanden en mocht daarna blijven. Maar het was mijn ding niet echt. Ik zag me dat niet mijn hele leven doen.”

Daarna richtte je je op de verkoop?

“Ik was amper 19 jaar en woonde toen nog in Gits. Ik stapte in de Ooststraat in Roeselare enkele winkels binnen en ging daar spontaan solliciteren. Ik kon meteen aan de slag bij H&M en heb daar zes jaar gewerkt. Ik werkte me er op, maar daar hoorde ook bij dat ik naar Brugge moest. Ik was toen zwanger van Estee en besloot om weer dichter bij huis te gaan werken. Dat werd Torfs op het Frunpark in Izegem. Ook daar werd ik uiteindelijk tweede verantwoordelijke en uiteindelijk shopmanager in Deinze. Maar dat betekende dat ik heel wat weekends en op feestdagen moest werken en dat mijn man er alleen voor stond met de kinderen.”

Je gezin noopte je tot een nine-to-fivejob?

“Ik was ondertussen gestart met een opleiding administratief bediende. Na mijn stage bij een verzekeringsarts in Rumbeke kon ik daar blijven. Ik werkte er drie jaar, maar was ondertussen ook al bezig met mijn juwelen. Eerst als hobby, maar toen ik bij een schoonheidsspecialiste mijn juwelen te koop aanbood, kreeg ik daar de smaak te pakken. Ik begon opleidingen te volgen en vestigde me in bijberoep. De centjes die ik verdiende, investeerde ik telkens in nieuwe opleidingen. Ik startte met gelnagels, maar naast handverzorging kwamen er ook gelaats- en voetverzorging, make-up en suikerontharingen bij.”

Suikerontharing…?

“Bij suikerontharing gebruiken we dus suiker een natuurlijk product en geen wax om te ontharen. Vorig jaar kreeg ik overigens ook de Suikersalonaward uitgereikt.”

Je opleidingen combineerde je nog altijd met een job?

“Ik ging twee jaar poetsen, maar eerlijk gezegd: dat is niet mijn favoriete bezigheid. Maar ik was wel aan de slag bij enkele topgezinnen. Daarom hield ik het nog zo lang vol. Uiteindelijk ging ik bij bakker Lorenzo, een vriend van mijn man, aan de slag.”

In oktober 2019 startte je hier in de Roeselaarsestraat. Een droom die uitkwam?

“Thuis werken was niet altijd makkelijk. Eerst namen we een kamer van de kinderen in, uiteindelijk hebben we met een valse wand de living in twee gedeeld. We bekeken ook om een aanbouw te doen aan ons huis, maar dat mocht niet van ‘t stad. Ik was ook klant bij de kinderschoenenzaak Mosquetto van Micheline Blomme en wist dat ze ging stoppen. Toen ik het pand kwam bekijken, zag ik het al helemaal voor me. In oktober 2019 kon ik hier de deuren openen. Het overgrote deel van mijn klanten is meegekomen, maar ik spreek hier in het centrum ook meteen een nieuw publiek aan. In Emelgem was ik in een doodlopende straat gevestigd, hier zit ik meer in de kijker.”

“Ik werkte als vrijwilliger op covidafdeling van AZ Delta”

Maar enkele maanden later was daar al de eerste lockdown.

“Ik werkte toen ook nog bij bakker Lorenzo en had een klein buffertje opgebouwd met de zaak, maar dat mocht ik meteen opsouperen. Ik had immers nog geen recht op een tegemoetkoming, omdat ik in bijberoep werkte. Die eerste lockdown overleefde ik met de verkoop van producten. Toen we in mei 2020 weer open mochten, waren mijn spaarcentjes weg, maar meteen was het weer volle bak. Tot die tweede lockdown in november. Zo misten we onze beste maand december. Ondertussen was ik voltijds met MaRo bezig, ik kon niet meer terugvallen op mijn job bij de bakker, maar had ondertussen wel recht op een tegemoetkoming. Daar verdien je niets mee, maar je kunt er wat kosten mee dekken. In maart mochten we weer open voor een drietal weken, maar we zijn nu weeral gesloten.”

Hoe valt het mentaal mee om dit een plaats te geven?

“Heel moeilijk. In elke lockdown heb ik al lastige momenten gehad. Je staat op met slecht nieuws en gaat slapen met slecht nieuws. Op een bepaald moment heb ik besloten om vrijwilligerswerk te doen bij AZ Delta in Rumbeke. Dat heb ik in totaal zes weken gedaan, waarvan de laatste twee weken op de covidafdeling. Ik bracht er de mensen hun eten, hielp er bij het aanvullen en afruimen. Ik was net als de verpleegkundigen helemaal beschermd en ik kwam niet echt in contact met de patiënten zelf. In het ziekenhuis waren ze dankbaar om de helpende handen en zelf kon ik er ook mijn ei in kwijt. Zo denk je niet voortdurend aan de situatie waar je zelf in zit. Ik heb daar een bepaald soort rust teruggevonden.”

Wanneer hoop je weer te mogen openen?

“Ik heb geleerd me niet meer vast te pinnen op een datum. Je jaagt je er te veel in op. Ondertussen zal ik hier al meer gesloten geweest zijn dan ik open mocht zijn. Ik volg ondertussen ook opnieuw online opleidingen.”

Spijt dat je de stap gezet heb?

“Zeker niet, het is mijn droom die ik verwezenlijk. Mijn zaak is door de verhuizing naar de Roeselaarsestraat ook gegroeid.”

En is de concurrentie, die men je als tiener voorspelde, niet te groot?

“Kapsters hebben altijd werkzekerheid, haar moet sowieso geknipt worden. Als schoonheidsspecialiste heb je wel heel wat collega’s, maar iedereen is ook uniek. De manier en techniek van werken is anders, iedereen gebruikt andere producten… Er zijn genoeg manieren om je te onderscheiden. Ik heb wel uit mijn ervaringen geleerd dat ik mijn kinderen zal begeleiden in hun studiekeuze, maar ze vooral een richting zal laten kiezen waarbij ze zich goed voelen.”