Claudine Deschacht (54) uit De Panne is afgelopen maandag overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding en trombose, nadat ze tijdens de kampioenenviering van Club Brugge op 27 mei onwel werd. Nu organiseert haar zus Kim een inzamelactie om Claudine een mooie afscheidsdienst te geven. “Claudine heeft drie weken lang in coma gelegen en daarna heeft ze iedere dag gestreden om hier te zijn. Maar nu was ze helemaal op. Claudine heeft altijd zoveel gedaan als vrijwilliger in De Panne voor het verenigingsleven. Ze verdient een prachtige afscheidsdienst vol liefde.”
Maandag 30 september moesten familie en vrienden afscheid nemen van Claudine Deschacht (54) uit De Panne. De laatste vier maanden bracht Claudine door in het AZ Sint-Jan in Brugge. “Mijn zus was een fervent supporter van Club Brugge. Ze was er dan ook uiteraard bij maandag 27 mei op de markt van Brugge toen club vierde dat ze kampioen waren geworden. Op een bepaald moment werd ze onwel; ze liet haar gsm vallen en kon niet meer praten. Omstaanders hielpen haar naar de hulppost en vandaar werd ze overgebracht naar AZ Sint-Jan in Brugge”, vertelt haar zus Kim.
“Wij twee hebben samen gevochten: ik voor haar, zij voor haar leven”
De dokters zagen dat ze een ernstige hersenbloeding had gekregen en kort erna nog een trombose. Bijna drie weken lang lag Claudine op Intensieve Zorgen in een coma. “Op dat moment heb ik een dagboek gekocht, waarin ik van alles bij hield voor haar, zodat ze achteraf kon lezen wat er gebeurd was. Ik schrijf al mijn hele leven lang en mensen uit mijn omgeving hadden me nu ook aangeraden om haar verhaal neer te pennen. Maar toen Claudine op vrijdag 14 juni uit de coma ontwaakte, zagen we al dat het nooit meer goed ging komen. Op een dag kwam ik haar kamer binnen en leek ze bijna terug de oude. Ze vroeg me “Ah zus, waar heb je zo lang gezeten?”.
“Door omstandigheden hebben we 15 jaar lang geen contact gehad. Ik was gaan studeren en onze moeder had dit nooit goedgekeurd. Vanaf dan ben ik nog heel weinig teruggekeerd naar huis. Het was pas toen mijn moeder in 2022 overleed dat het contact met mijn zus werd hersteld en we langzaam aan als twee zusjes weer naar elkaar toegroeiden. Net dan, overkomt ons deze tragedie. Je kan onmogelijk 15 jaar inhalen in vier maanden tijd, maar wij twee hebben gevochten. Ik voor haar, zij voor haar leven.”
Hard gevochten
“Toen mijn zus na 19 dagen ontwaakte, was haar allereerste woord: “hey”. Dat ene woordje was zo’n opluchting. Zo eenvoudig en toch zo hoopvol om aan vast te klampen”, gaat Kim verder. “Mijn zus zou half verlamd blijven, maar was vastberaden om te vechten. Zelf zei ze tegen me: “Als mijn leven verder moet in een rolstoel, dan is het maar zo”. Bijna drie weken lang heeft ze me niet herkend. Ze vroeg telkens of ik iemand van de verzorging was. Telkens moest ik haar vertellen dat ik haar grote zus ben. Op zo’n moment verliest niet enkel zij, maar ook ik een identiteit.”
“We wisten dat ons een zware tocht voor de boeg stond en dat ze nooit meer zou herstellen”
Op dag 46 na de hersenbloeding en trombose mocht Claudine revalideren op de dienst Neurologie. “Maar die revalidatie vlotte niet, het was vechten met ongelijke wapens voor haar. Op 5 augustus kreeg zus dan ook nog eens een ontsteking, waardoor ze opnieuw erg snel achteruitging. De neurologe raadde ons aan om mensen in te lichten en afscheid te nemen. Maar wonderbaarlijk eind augustus bleek dat ze die ontsteking toch overwonnen had. We wisten toen wel dat ons een nog zware tocht voor de boeg stond en dat ze hiervan nooit meer zou herstellen.”
Afscheid
Vier maanden lang kreeg Claudine dagelijks bezoek van familie en vrienden. “Zelf woon ik in Brussel, maar samen met mijn man gingen we wekelijks twee à drie keer op en af naar Brugge voor mijn zus of bleven we vele nachten in de auto slapen. We hebben talloze keren gepicknickt in Brugge en De Haan. De laatste week was ze erg zwak. Men gaf haar nog een handvol dagen. Ik organiseerde een beurtrol zodat er dag en nacht iemand bij haar kon zijn. Een leven lang heeft ze er alleen voor gestaan. Haar laatste momenten wou ik dat ze omringd was met liefde. We vonden haar Monchichiknuffel van toen ze nog een kind was terug en hebben deze aan haar gegeven. Ze heeft die knuffel geen seconde meer gelost. Het was alsof die knuffel haar houvast was aan onze wereld.”
Kim bleef de laatste nacht van Claudines leven bij haar zus. “We hebben samen muziek beluisterd en ik heb nog veel tegen haar gepraat. Weken voordien vertelde ze me dat ze me een geheim wou vertellen. Ze zei me terwijl ze naar boven wees dat ze op reis zou gaan, heel ver weg van hier, meer dan 3.000 kilometer. “Ik ga veel verder dan waar jij kan komen.” Toen ik haar vroeg wanneer ze zou terugkomen, antwoordde ze ‘nooit meer’. “Op de vraag of ik haar kon bezoeken reageerde ze ietwat angstig”, vertelt Kim met een krop in de keel.
“Haar laatste woorden waren: zie elkaar graag”
“Nee, je mag niet komen. Nu nog niet, later wel, maar nu nog niet.” Ze vertelde me ook dat het daar heel mooi is vol groen en veel bomen en dat daar geen pijn is. Dat gesprek met haar was bevreemdend, maar anderzijds ook zo mooi. Ze vroeg me of ik het haar kwalijk zou nemen, maar dat zal ik nooit doen.”
Tijdens die laatste nacht lag Kim aan Claudines zijde. “We lagen neus aan neus en ik hoorde haar onregelmatig ademen. Bij momenten voelde ze zich heel angstig. Ze voelde haar einde naderen, terwijl ik haar probeerde gerust te stellen dat ze niet alleen was. Het is pijnlijk dat ik mijn zus nu al terug moet afgeven. Ze was een prachtig persoon. Haar laatste woorden waren dan ook: “Zie elkaar graag”.”
Goed voor anderen
“Claudine heeft het nooit erg gemakkelijk gehad”, gaat Kim verder. “Ze werd op jonge leeftijd mama en heeft haar zoon alleen opgevoed. Veel had ze niet, maar toch heeft ze zich altijd onvoorwaardelijk ingezet voor iedereen. Zo ging ze naar de voedselbank en deelde dat eten zelf uit aan mensen, die ze kende en die het nodig hebben. Ze voerde ook mensen rond, die slecht te been waren. Ze filterde zich constant weg voor mensen en heeft zoveel mensen samengebracht. Ondertussen heb ik al ontelbaar veel mails gehad van mensen over wat Claudine voor hen betekende.”
“Mijn zus was een harde bolster, die zich sterk hield, tegelijkertijd kwetsbaar en vol liefde”
Ook talrijke evenementen en bij verschillende vzw’s in De Panne was Claudine actief als vrijwilligster. “Ze was er overal bij. Bij carnaval, een evenement van de brandweer of als er iets te doen was zoals koers stond ze paraat om te helpen. Iedereen kende haar: de vrouw met het zwarte haar, die rondrijdt op haar fiets. Ze was een enthousiaste supporter van Club Brugge. Daarom noemen we haar nu de blauwe engel met de zwarte vleugels. Mijn zus was een harde bolster, die zich sterk hield in deze wereld, maar tegelijkertijd was ze zo kwetsbaar en vol liefde.”
Inzamelactie
De uitvaartdienst van Claudine gaat door aanstaande zaterdag om 13:15 bij Uitvaartzorg Kesteloot in Veurne. “Mijn zus had op het einde van haar leven niet veel meer. Ze heeft alles gegeven aan anderen. Maar toch willen haar beste vriendinnen en ik Claudine het prachtige afscheid geven dat ze verdient. Daarom zijn we een inzamelactie gestart. We hopen dat iedereen, die mijn zus doorheen haar leven geraakt heeft, een kleine bijdrage wil schenken om te tonen hoe geliefd ze was. Als dit niet mogelijk is voor mensen, kunnen ze ook altijd hun waardering voor haar tonen met een (digitaal) kaartje. Alle bijdragen zullen gaan naar de afscheidsdienst van Claudine en wat er mogelijks overblijft, doneren we aan een goed doel in De Panne.”
Wie wil een donatie doen, kan vrijblijvend een gift storten op de rekening van DESCHACHT: BE08 0011 5862 7513 Met vermelding: Y N W A.
Warm West-Vlaanderen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier