Godelieve Voet, de eeuwelinge die een parachutesprong maakte boven Zeeland, is op haar 108ste nu ook de oudste West-Vlaming. Dat werd ze nadat het oudste kerstekind Julia Meulemeester (109) jammer genoeg is overleden. In haar flat in Reninge, waar Godelieve nog altijd alleen woont, weliswaar goed ondersteund door familie en zorgverleners, kijkt ze terug op haar leven. “Je moet het pakken gelijk dat het komt.”
Godelieve mag zelf stilaan een vedette genoemd worden. Met stunts als een ballonvaart toen ze 103 werd en zelfs een parachutesprong op haar 104de, maar ook een tv-optreden bij Gert Verhulst en James Cooke en een onthaal als eregast bij Dana Winner vorig jaar, haalde ze de voorbije jaren wel vaker de media. “Uit een vliegtuig springen, wat houdt dat nu in? Je lat je geweune voll’n, meistje”, adviseert ze me moederlijk. Of ze zoiets nog eens opnieuw zou doen? “Mo ba jaak! Of je nu uit een vliegtuig of van een velo valt, da’s toch hetzelfde? Je ligt sowieso op de grond.” Godelieve is van geen kleintje vervaard. Nooit geweest. Of het moest van padden, puiten of tettingen zijn.
Boeken
We zijn intussen de zoveelste journalist op bezoek. De vraag hoe een mens 108 wordt, wil ze dus niet meer horen. Voor de rest bestaan er geen domme vragen, vindt ze gelukkig. “Mo ge moe wél luude klappen”, klinkt het stellig. Want die oren maar ook haar ogen spelen haar parten. En vooral dat laatste vindt ze jammer, want ze las graag boeken. “Ik denk dat ik heel de bibliotheek uit onze buurt heb gelezen! Wat allemaal? Alles! Zo leert een mens de wereld kennen. Ik las zelfs ’s nachts, bij een kaarsje. Overdag moest er gewerkt worden van vader”, vertelt ze. Stappen lukt haar ook niet meer zo goed, tenzij aan de arm van mantelzorger en kleinzoon Danny Cool, maar in haar flatje trekt ze uitstekend haar plan met een rollator. Hoe ze zich vandaag voelt? “Oud! Maar nog niet helemáál versleten.”
“Als ge wilt, kruip ik voor de foto ook nog in een boom, hoor!”
Of het haar iets doet dat ze nu de oudste West-Vlaming is? “Oud of jong, wat maakt het uit. Ik heb altijd goed in mijn vel gezeten.” Altijd zo’n optimist geweest? “Ik moet niet meer werken, hoe goed kan ik het hebben?” Ze lacht. Van Godelieve hoeven we geen grootse woorden te verwachten. Ze kijkt content terug op een gevuld leven, met een nog altijd nuchtere blik, het liep zoals het liep en dat vindt ze goed. Ook al kende ze ook tegenslagen. Vooral de vroege dood van haar moeder, 54 was ze, viel haar zwaar.
Op de motor
Godelieve Voet werd geboren in Steenkerke, bij Veurne. Ze groeide er op tot haar ouders naar een boerderij in Kaaskerke verhuisden. Ze had een zus en vier broers, onder wie ze haar vrouwtje stond. En ze haalt met zichtbaar plezier herinneringen op aan zus die wegliep om uit te gaan – “hebben we nooit aan vader verteld, nie’e weet nie’e deert” – en aan hoe ze achterop de motor bij haar jongste broer Gerard door de streek scheurde. Eergisteren heeft ze Gerard – net 100 lentes jong – nog bezocht in het ziekenhuis. Zijn gezondheid gaat snel achteruit. “Maar hij is nog helder”, weet ze.
“Er zijn geen domme vragen. Mo ge moe wél luude klappen”
Godelieve had haar plek op de hoeve en zorgde er voor haar zieke moeder. Pas na moeders dood, op haar 31ste, trouwde ze met Marcel Pauwels. Ze kregen een dochter en een zoon, Monique en Daniël. En dat vond Godelieve genoeg. Meneer pastoor stuurde nog een pater langs, om haar aan te zetten tot meer actie, “maar hij mocht zeggen wat hij wilde, ik deed toch mijn eigen goesting.” Later volgden drie kleinkinderen en zes achterkleinkinderen.
Naar Lourdes
Vandaag vult Godelieve haar dagen voor een groot deel thuis, Blokken en Jeroen Meus slaat ze geen dag over. Een koninklijk huwelijk op tv kan haar ook nog bekoren, de rest vindt ze maar niets. “Politiek? Ik wíl wel kijken, als die mens mij aanstaat tenminste, anders niet.” Drie keer per week gaat ze naar NOAH, dagopvang in de buurt, georganiseerd door Familiehulp. “En ik bezoek af en toe mijn vriendin Paula in het woonzorgcentrum.” Die houdt ze over aan de enkele jaren dat ze zelf in het woonzorgcentrum verbleef en waar ze slechts op het nippertje van corona herstelde. Daarna besloot ze er liever te vertrekken. Binnenkort gaat ze zes dagen naar Lourdes, samen met Danny. Als de fotografe arriveert, poseert Godelieve geduldig in de tuin. “Als ge wilt, kruip ik voor de foto ook nog in een boom, hoor! Jullie hoeven er alleen maar een laddertje tegen te zetten!” Haar ogen lichten op van pret, haar mondhoeken krullen omhoog. Goed mogelijk dat ze het meent.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
