Op de Mercator met marien fotograaf Mike Louagie: “Er overkomen mij fantastische dingen”

Zijn liefde voor de zee, schepen en de natuur is grenzeloos, net als zijn liefde voor de pure, ongerepte schoonheid van de poolgebieden. Hij fotografeerde ooit voor De Zeewacht bekende Oostendenaars met – geloof me vrij – hun favoriete vis, en hij dankt zijn passie voor de fotografie en het schrijven aan al even gepassioneerde leerkrachten uit zijn wonderjaren. Voor maritiem fotograaf, avonturier pur sang en minzame mens Mike Louagie (62) gaat het niet louter om de bestemming, maar om de reis ernaar toe. En dat vertaalt zich in prachtig werk en momenteel ook een opmerkelijke tentoonstelling in zijn geboortestad.

Voor onze protagonist is het interview op de Mercator een hernieuwde kennismaking met het machtige vaartuig en met enkele vertrouwde vrijwilligers en dat doet hem duidelijk plezier. “Ik heb nooit gevoetbald in mijn jeugd. Mijn ding was zeilen en het bewonderen van schepen. En kijk waar het mij heeft gebracht. Ik heb er mijn beroep van kunnen maken.”

Hoe is dat trouwens in zijn werk gegaan?

“De passie voor de zee zit er bij mij al heel vroeg ingebakken. Ik ben geboren en getogen in Oostende, nietwaar. Dat heeft er al veel mee te maken. Ik herinner mij nog dat er op 21 juli jaarlijks voor de kust een defilé plaatsvond van marineschepen. Ik was erdoor gefascineerd en maakte daar zelfs tekeningen van. Ik heb als jonge knul leren zeilen op de Spuikom. Later kon ik met vrienden mee op een zeiljacht naar Bretagne en de zuidkust van Engeland. Dat heeft mij toen de goesting en de aansporing gegeven die fundamenteel was voor mijn latere loopbaan.”

En die passie heb je dan gecombineerd met fotografie, niet?

“Inderdaad, en dat heeft veel te maken met leerkrachten die mij niet alleen geïnspireerd, maar ook aangemoedigd hebben. Dirk Vansteelandt, leraar Nederlands, was gek van fotografie en toen ik zo’n 13 jaar was, won ik een door hem georganiseerde wedstrijd voor zwart-witfoto’s. Dat heeft mij dan toen nadenken: tiens, ik ben daar niet slecht in. Andere leraars, als Catteeuw en Pyson, brachten mij de liefde voor taal, schrijven en esthetica bij. En de combinatie van dit alles heeft een heel belangrijke rol gespeeld in de keuze wat ik later wou doen: maritiem fotograaf worden. Het PMS in die tijd raadde mij aan om leraar Frans te worden. Gelukkig heb ik raad niet gevolgd.” (lacht)

Je koos dan ook onmiddellijk om freelancer te worden. Niet altijd een evidente keuze.

“Maar wel een bewuste. Ik ben niet bepaald een lefgozer, maar er moet natuurlijk brood op de plank komen. Ik trok met een van mijn mooiste foto’s een jetfoil en een ferry die elkaar kruisten onder bijzondere lichtinval naar de toenmalige RMT en mocht voor het bedrijf aan de slag. Later kwam daar de haven van Zeebrugge als klant bij. Toen kwam de kanaaltunnel en begonnen de rederijen heel wat nieuwe schepen te bouwen, wat mij meteen ook veel werk bezorgde. Ook een grote meevaller was toen een Zweedse uitgeverij van boeken over cruiseschepen en ferry’s mij de job van hoofdredacteur aanbood. Ik maakte de foto’s en schreef de teksten, zeven jaar lang. En voer mee op heel wat indrukwekkende vaartuigen.”

En daar ligt de link met de cruiseschepen, veronderstel ik.

“Inderdaad. Ik heb meegevaren met cruiseschepen met 5.000 passagiers en 3.000 bemanningsleden. Sommige cabines hadden uitzicht op een heus park met bomen. Die waren trouwens duurder dan de cabines met zeezicht, stel je voor. Maar dat was mijn wereld niet. Tot maatschappijen begonnen met expeditiecruises. Ik trok in 2007 een eerste keer mee voor een reis van 21 dagen naar Antarctica. Ik had me zelfs niet ingelezen, maar daar ging letterlijk een nieuwe wereld voor mij open. “Welkom in een stukje België”, zei de kapitein. En inderdaad, heel wat zaken hadden Belgische namen gekregen. Ik heb toen vanuit een zodiac ongelooflijke foto’s kunnen nemen, onder meer in het spectaculaire Lemaire-kanaal. Ik heb destijds nog foto’s van mij als kind gevonden, genomen tijdens die harde winter van begin de jaren ‘60. Zelfs de zee was dichtgevroren. Misschien heeft mijn interesse voor de poolgebieden wel ook daar iets mee te maken.”

De expo Tegenpolen in de vroegere Albertschool, die je samenstelde met Lien De Ruyck, over Ensor en poolreiziger Adrien De Gerlache, loopt als een trein en is nog tot juni te zien. Mogen we van jullie in de toekomst nog meer verwachten?

“Lien en ik plannen tegen het einde van het jaar onder de noemer Antipodes – wat trouwens tegenpolen betekent – een fotoboek over de Noord- en Zuidpool. We werken daar momenteel heel hard aan, maar het wordt zeker de moeite. Het ideale kerstgeschenk!”

Je bent er nu 62. Wat heeft de toekomst voor jou nog in petto? Uitbollen?

“Integendeel! (kijkt gemaakt verontwaardigd). Onlangs zei iemand tegen me: “je bent er bijna van af”. Wat zegt die nu, dacht ik, het begint pas! (lacht). Alle gekheid op een stokje: ik heb een fantastisch leven en er komen nog heel wat mooie avonturen op mij af. Ik wil mij verder blijven verdiepen in de expeditiereizen. Volgend jaar ben ik voor een Franse rederij tijdens extreme reizen fotoambassadeur aan boord en in 2025 gaat het opnieuw richting Antarctica. Een mens kan zoveel, als je maar wil. Je moet wat geluk hebben, maar er komen kansen langs die je moet grijpen. Dat is mijn grootste verrassing geweest en daar dank ik die leerkrachten uit mijn jeugd voor, die mij zo gemotiveerd hebben. Ik ben altijd ietwat verlegen geweest en vond van mezelf dat ik niet veel kon, en ineens sta je daar in drie talen te spreken aan boord van een schip of geef je lezingen voor een zaal van 200 mensen. Er overkomen mij nog steeds fantastische dingen. Het leven kan zo mooi zijn.”