Op de Mercator met ereschepen Bart Bronders: “Te lang in eigen gelijk geloven is niet goed”

Bart Bronders (57) kreeg de titel van ereschepen van de stad Oostende. De advocaat en oud-politicus is nog altijd lid van oppositiepartij Vooruit, al lag de verhouding vroeger soms moeilijk. “Vandaag heb ik het vertrouwen van meerderheid en oppositie. Die titel van ereschepen zie ik als een blijk van appreciatie.”

We treffen een filosofische Bart Bronders, die vrijdagochtend op de Mercator. “Ik ben 57 hé. Ik heb niet meer het gevoel dat ik nog alle tijd heb. Als ik iets doe, moet het goed zijn. Er is immers minder tijd om het later nog eens over te doen. Maar tegelijk geeft dat ook een zekere rust.”

Je bent nu voltijds advocaat?

“Ja, al koos ik de laatste jaren resoluut voor een kleiner kantoor. Mijn work-lifebalance is nu beter, maar ik heb wel nog ambitie. Ik kan nu kiezen voor zaken die in mijn branche liggen – omgevingsrecht, stedenbouw… – en die me intellectueel uitdagen. Eigenlijk is er één verhaal in mijn leven, als advocaat en destijds ook als politicus: ik ben een fixer, maar niet in de negatieve zin. Ik wil problemen oplossen.”

Leerde je dat in de politiek?

“Ik heb dat altijd gehad, maar de politiek was daarin wel nog een leerschool. Ik heb een talent om mensen bij elkaar te brengen en tegenovergestelde standpunten te verzoenen, om buiten het conflictmodel tot oplossingen te komen. Ik kén de politiek, de ambtenarij, de privé. Ik weet hoe die mensen denken. Het casinodossier zat 30 jaar geblokkeerd. In twee, drie jaar losten we dat op. Ik denk ook aan Nieuw Helmond of de Oosteroever. Al is natuurlijk niet alles even goed gelukt.”

Kan je met dat talent ook nog iets doen in de advocatuur?

“Heel zeker. Dat is mijn sterk punt. Ik probeer alle betrokken partijen te overtuigen om de zaak anders te bekijken, enkele aanpassingen te doen zodat het wel kan… Kortom, uit het conflictmodel te treden en niet per se naar de rechtbank te stappen.”

Toch verliet je de politiek niet in alle vriendschap. Je uitspraken over Johan Vande Lanotte in het boek ‘De keizer van Oostende’ zijn je erg kwalijk genomen.

“Op het moment zelf heb ik het niet altijd zo ervaren, maar mijn periode in de politiek was heel mooi. Ik heb geen zin om nog veel aan de negatieve zaken te denken. Ik heb er vroeger wel veel over nagedacht. Je kon wel verwachten dat ik op een zijspoor zou komen hoor. Mijn eerste zes jaar als schepen, de periode 2001-2006, was fantastisch. Het schepencollege was een heel goede ploeg en met Vande Lanotte die daarboven zweefde, konden we veel goede dingen doen.”

Maar daarna?

“Iedereen deed zijn best, op zijn manier. Maar het grote probleem is dat de generatie Vande Lanotte, Vandecasteele, De Block… te lang is blijven zitten. Er werd een generatie overgeslagen. Er is op tijd en stond een nieuwe insteek nodig. Nieuwe ideeën, nieuwe manieren om zaken op te lossen. Kijk naar Conner Rousseau: hij gaf onze partij een nieuwe drive, maar dat kon pas als de oude krokodillen weg waren. Ook in Oostende hebben ze te lang gedacht: het zal zijn tijd wel meegaan. Je kan natuurlijk ook zeggen dat ze er het maximum uitgehaald hebben.”

Maar dat vond jij niet?

“Ik wilde wel vernieuwen. John Crombez heeft me nog gezegd: ‘Jij bent de meest linkse mens die ik ken’. Maar ik ben ook een pragmatische mens, zeker geen ruziemaker. Ik vermijd conflicten, misschien te lang zelfs, wat ook een nadeel kan zijn. En zo zweeg ik tot het niet meer ging. Er kwamen slechte beslissingen, zoals de verkoop van de parking onder het Kursaal. Ik had me daar meer moeten tegen verzetten, want het Kursaal was levensvatbaar. En het is en blijft een immense meerwaarde voor onze stad.”

Was het een reden om jou aan de kant te zetten?

“Dat conflict rond ‘De keizer van Oostende’, eigenlijk was dat een noodkreet. Maar dat hebben ze niet ingezien. Op een dag gingen ze mij als bedreiging zien en hadden ze me niet meer nodig. Ook omdat ik niet de grote stemmentrekker ben, al ging ik wel vooruit in stemmenaantal. Ik kreeg veel shit over mijn kop, maar wat ik vertelde, kwam grotendeels uit: het gebrek aal vernieuwing, aan interne democratie. De verdienste van Johan is fenomenaal. Hij bracht onze partij uit het niets naar de top, maar zelfs dan blijft er een houdbaarheidsdatum. Te lang in je eigen gelijk geloven, is niet goed. Alle respect voor Johan, maar dat heeft hij niet begrepen. Het eigen gelijk is zo gevaarlijk.”

Opvallend: het huidige stadsbestuur vraagt jou nu regelmatig als advocaat.

“Ik treed vaak op voor steden en gemeenten, ook voor Oostende. Ze kennen me en weten dat ik geen mol of duikboot ben. Mijn cliënt heeft altijd gelijk. Vertrouwen, daar gaat het om. Ik heb het vertrouwen van Bart Tommelein (Open VLD) of Björn Anseeuw (N-VA), maar ook van John Crombez (Vooruit). Dat laat me toe om oplossingen te zoeken. Ook in andere partijen leerde ik mensen kennen die ik erg apprecieer.”

Wordt Oostende goed bestuurd?

“Sommige dingen zou ik anders doen, maar ik vind dat de huidige meerderheid goed bestuurt. Er is ook continuïteit: heel wat grote projecten zijn nog door ons in de steigers gezet. Omdat het gewoon goed bestuur was. Voor de N-VA ben ik nog altijd bevreesd, maar niet meer op lokaal vlak.”

En doet Vooruit het goed in de oppositie?

“Ze zijn bij de pinken en werken hard, maar het is ook niet nodig om op alles kritiek te hebben. Ze moeten nu vooral vernieuwen… en hard werken.”

Zien we jou nog terug in de politiek?

“Nooit meer. Mochten ze me vragen als eerste minister, ik zou er nog eens over peinzen. Maar dat zal niet gebeuren. Ik ben blij dat ik het meegemaakt heb, maar het hoeft niet terug te keren. Weet je waar ik echt bang voor ben? Dat ik dood zou gaan en te weinig gelezen zou hebben. Ik wil zo veel weten. Ik probeer zo weinig mogelijk te oordelen, maar me zo veel mogelijk te informeren. Dat geeft me innerlijke rust.”