Wie bij de bekende bakkerij Wallecan in de Antwerpenstraat in Oostende zijn brood, taartje of zondagse pistolets haalt, kreeg er vorig jaar een opvallende bonus bij. Naast de zaak opende Anastasia Goncharova er met haar partner bakker Antoon Wallecan in hun gerestaureerd pand namelijk een prachtige kunstgalerie waar je Anastasia bovendien regelmatig aan het werk kunt zien.
Geboren en getogen in Tasjkent, de hoofdstad van Oezbekistan, vluchtte zij op 19-jarige leeftijd samen haar moeder en broer naar ons land om er opnieuw te starten. “Mijn nieuw leven begon met kerst in 1999, toen we als politieke vluchtelingen in België aankwamen.” Samen met haar alleenstaande moeder en haar broer ontvluchtte Anastasia destijds een land dat leed onder moslimterrorisme en de daarmee gepaard gaande inperking van godsdienstvrijheid, democratie en mensenrechten.
Hoe zijn jullie finaal in België beland?
“Mijn mama had een moeilijke scheiding achter de rug en het werd heel onrustig in Oezbekistan. Heel veel inwoners besloten om te vertrekken om zo aan de dictatuur te ontsnappen en ook wij maakten die niet vanzelfsprekende, maar levensbepalende keuze. Een kennis vertelde ons over België en vervolgens hebben wij de knoop doorgehakt. We werden eerst opgevangen in een asielcentrum in Verviers om vervolgens naar Antwerpen te verhuizen waar we familie hadden wonen.”
Kon je je gemakkelijk aanpassen?
“Integreren was voor ons het allerbelangrijkste, zeker weten. Ik wou ook zo vlug mogelijk aan het werk gaan, maar dit bleek tot mijn grote verrassing niet mogelijk. We moesten eerst van steun leven en wachten tot onze papieren in orde waren zodat we de Belgische nationaliteit kregen. Dat heeft jaren geduurd. Ondertussen volgde ik taalcursussen Nederlands en Frans, want dat is heel belangrijk in een integratieproces.”
“Ik voel me zo gelukkig hier, beschermd en aanvaard”
En dan trokken jullie naar Oostende, niet?
“We verlieten na een viertal jaar Antwerpen. Mama wou graag aan zee wonen en we hadden hier kennissen. Toen ze uit het station stapte, ademde ze diep de gezonde zeelucht in en haar beslissing was genomen: hier zullen we ons vestigen. En sindsdien zijn we gebleven. We voelden ons meteen heel gelukkig hier, beschermd en aanvaard.”
En zo bouwden jullie in de Stad aan Zee een nieuw leven uit. Hoe verliep dat?
“Heel goed. Daar konden we in Tasjkent alleen maar van dromen. Ons zo goed mogelijk integreren was en bleef ons voornaamste doel. Zo volgde ik ook hier taallessen en wou ik zo vlug mogelijk aan het werk gaan, wat ook lukte. Ik volgde twee jaar lang een opleiding schoonheidsspecialiste aan Syntra West waar ook bedrijfsbeheer in het takenpakket zat. Als vrouw ben je in België veel zelfstandiger dan in Oezbekistan. Ik kon daarna aan de slag in bij een schoonheidssalon in De Panne en ik heb ook nog in een hotel gewerkt.”
En hoe wordt iemand dan bakkersvrouw?
“Heel onverwacht! (lacht) Ik leerde Antoon zo’n 17 jaar geleden kennen via een gemeenschappelijke vriend en het klikte. Ik ben heel gelukkig in de bakkerij. Het is hard werken, maar dat heb ik nooit als een probleem gezien. Antoon en ik, we leren van elkaar. Hij is een echte ‘mensenmens’, uitbundig en extravert. Ik ben meer gesloten, maar dat betekent niet dat ik de mensen niet graag zie.”
Wie is Anastasia Goncharova?
Privé
Geboren in de Oezbeekse hoofdstad Tasjkent op 18 december 1980. Samen met bakker Antoon Wallecan sinds 2006.
Opleiding en loopbaan
Lager en middelbare school in Oezbekistan. Volgde cursussen taal en opleidingen aan Syntra West in België. Uitbaatster van bakkerij in de Antwerpenstraat.
Hobby’s
Naast kunst is golfen een passie geworden. Reizen, onder meer naar Tenerife.
Kunst is jouw grote passie geworden. Hoe ging dat in zijn werk?
“Ik was nog klein toen mama kleurboekjes voor mij kocht die ik enthousiast volkleurde. Op school had ik geen goede cijfers voor vakken als wiskunde, maar ondervond toen al dat tekenen echt mijn ding was, dankzij onder meer een fijne lerares. Hier in België heb ik de draad weer opgenomen. Ik volgde jarenlang aan de academie les bij Danny Bloes en Peter Lagast en de liefde voor de kunst en het schilderen werd almaar groter. Wat mij altijd zal bijblijven is een initiatief in Mu.ZEE onder de noemer ‘Duo’ waarbij een kunstwerk werd gepresenteerd dat gemaakt was door een bezoeker van het museum. Ik was zo fier dat mijn werk in dit prestigieus museum te kijk stond. Als motivatie kon dat tellen.”
En toen kwam een eigen galerie….
“Inderdaad. We kochten zo’n negen jaar geleden het pand naast de bakkerij waar een muziekhandel was gevestigd. De eigenaar ging met pensioen en we maakten van de gelegenheid gebruik om het herenhuis grondig te renoveren en restaureren. Dat ging niet zonder slag of stoot, want er was veel werk aan. We kwamen op het idee om er een kunstgalerie in onder te brengen. Ik had namelijk heel wat positieve reacties op mijn schilderijen en tekeningen gekregen en voelde me klaar om met mijn werk naar buiten te treden. In de galerie kan ik niet alleen mijn werken exposeren, maar er ook in optimale omstandigheden werken. Het blijft zoeken om dat te combineren met het drukke werk in de bakkerij, maar dat lukt aardig. Het was zonder meer een droom die uitkwam.”
En wat moet de toekomst brengen?
“Het is de bedoeling dat de galerie in de nabije toekomst ook aan andere kunstenaars ter beschikking wordt gesteld om er te exposeren, alleen of in groep. De kelderverdieping hebben we daarvoor zelfs uitgerust met een keukentje en sanitair. Er kunnen bovendien heel gemakkelijk en praktisch workshops in gegeven worden. Wat mij betreft: ik werk met liefde en overtuiging verder aan mijn schilderijen. Volgend jaar staat in Oostende in het teken van James Ensor. Het is de bedoeling dat ik dan werken maak en exposeer met een duidelijke link naar onze beroemdste kunstenaar.”
(Dany Van Loo)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
