Eén maand na de coronasluiting in VBS De Mandelbloesem in Oostrozebeke: “Voor de veerkracht van ons schoolteam doe ik mijn hoed af”

Exact een maand geleden was Oostrozebeke dé coronabroeihaard van het land. Ook de Vrije Basisschool De Mandelbloesem ontsnapte niet aan de om zich heen meppende Britse variant: binnen de schoolmuren werden uiteindelijk een zestigtal besmettingen opgetekend en de paaspauze ging er nog een week eerder in. Directeur Ilse Vervaeck was maar wat blij dat de schoolpoort deze week opnieuw geopend kon worden. “Ik heb me bij momenten echt schuldig gevoeld, maar tegen die besmettingsgolf was geen kruid opgewassen.”

De Vrije Basisschool De Mandelbloesem is wat men noemt een uit de kluiten gewassen school: 645 kinderen in het kleuter- en lager onderwijs en 72 personeelsleden, verdeeld over twee vestigingen in het centrum van Oostrozebeke. Aan het roer staat Ilse Vervaeck (45). Zij is al haar hele carrière aan de slag bij De Mandelbloesem en werd acht jaar geleden directeur.

“Het laatste jaar was niet evident”, geeft ze toe. “Sinds de start van de coronacrisis hadden we altijd wel te maken met enkele besmettingen binnen onze school of zaten er leerlingen in quarantaine. Maar wat er eind maart over ons heen kwam, was toch van een compleet andere categorie. We hebben altijd alle maatregelen tot in de puntjes gevolgd, maar die Britse variant is absoluut niet te onderschatten.”

Wanneer had je door dat het aantal besmettingen problematisch aan het worden was?

“Alles startte met één kleuter die met de Britse variant besmet was. Enkele dagen later testte ook de kleuterjuf in kwestie positief en amper tien dagen later waren zo’n veertig kinderen besmet. We konden het toen gewoon niet meer tegenhouden, maar tegelijk was ik geschrokken hoe snel het plots ging. Een jaar lang hadden we de situatie erg goed onder controle, maar plots heb je het helemaal niet meer in de hand. Het was net een tsunami die over onze school trok.”

Hoeveel leerlingen liepen covid-19 op?

“In totaal moesten we een zestigtal besmettingen noteren, waaronder ook twaalf personeelsleden. Toch goed voor iets meer dan acht procent van alle mensen die op de Mandelbloesem werken of les volgen. Dan kan je niet anders dan snel schakelen en doortastend optreden.”

“Ik heb me echt schuldig gevoeld, maar in ons geval kónden we het virus gewoon niet buiten houden”

De school een week lang sluiten was de enige optie?

“Zonder twijfel, al is daar heel wat overleg voorafgegaan. Die beslissing namen we samen met het CLB, het Agentschap Zorg & Gezondheid en de preventiedienst voor onze personeelsleden. Dat gebeurde trouwens met pijn in het hart, want als directeur is je school sluiten echt de allerlaatste optie. We hadden echter geen andere keuze, alleen zo konden we de broeihaard efficiënt indijken. Al beseften we de impact: door de school een week lang op slot te laten, zet je heel wat gezinnen thuis. Kinderen kan je immers niet aan hun lot over laten, hé. Uiteindelijk is de hele gemeente in een soort mini-lockdown gegaan. Met het gewenste effect.”

De testbus van het UZ Gent zakte zelfs naar Oostrozebeke af.

“Na een week werd iedereen op die manier aan een test onderworpen en op basis daarvan hebben we onze kleuterschool weer geopend. Toen was de paaspauze al van start, maar als een van de weinige basisscholen konden wij toen onze kleutertjes hun vertrouwde omgeving terugschenken. Dat deed heel veel deugd, al was het tegelijk een zekere drempel. Wat als er opnieuw kinderen besmet zouden raken? Gelukkig is dat niet gebeurd. Weet je, ik heb me bij momenten echt schuldig gevoeld. Had ik als directeur wel genoeg gedaan? Maar vanuit het UZ Gent verzekerden ze me dat we ons als school niks te verwijten hadden. In ons geval kónden we het virus gewoon niet buiten houden.”

Hoe reageerden de ouders?

“Bijzonder begripvol. Tijdens die bewuste sluitingsweek boden we noodopvang aan, maar daar hadden we welgeteld nul kindjes. Nul. Dat bewees dat iedereen de ernst van de situatie inzag. Ik kreeg ook een pak steunmailtjes en heb hier op mijn bureau nog altijd een stapel tekeningen van onze kleuters en leerlingen liggen. Die hou ik sowieso bij.”

Hoe heb je die hele periode zelf beleefd?

“Het was een van de meest intensieve episodes uit mijn carrière. Zeker in combinatie met mijn eigen gezin. Ik heb ook zelf drie kinderen die ik de nodige zorg en aandacht wil geven, maar toen werkte ik letterlijk dag en nacht. Gelukkig heb ik erg veel hulp gekregen van ons schoolteam. Ik wist dat we één hechte groep vormden, maar in tijden van crisis komt de echte kracht daarvan naar boven. Voor hen doe ik mijn hoed af.”

Welke lessen trek je uit dit hele verhaal?

“Dat je keihard je best moet doen om het virus buiten de schoolmuren te houden, maar dat je deze pandemie in bepaalde gevallen écht niet kan blokkeren. Maar ik heb wel geleerd dat de huidige maatregelen hun waarde hebben. Mondmaskers voor het vijfde en zesde leerjaar, bijvoorbeeld. En op de speelplaats laten we de leerjaren – behalve de kleutertjes – zoveel mogelijk in bubbels. Die ingrepen helpen echt.”

Waar heb je je de voorbije maand aan opgetrokken?

“Tijdens die crisisweek heb ik louter op adrenaline geleefd. Ik had, samen met ons hele team, maar één doel voor ogen: onze school zo snel mogelijk weer coronavrij maken. Dat we nu weer zonder al te grote zorgen van start zijn kunnen gaan, is een enorme overwinning. Maar wat mij betreft mogen ze leerkrachten meteen aan de lijst van prioritaire beroepen toevoegen. Het voorbije jaar is meer dan ooit gebleken dat onderwijs een niet te onderschatten rol in onze samenleving heeft en leerkrachten staan voorop in de frontlinie. Mocht mijn korps al gevaccineerd zijn, dan zou dat een grote geruststelling vormen. Hopelijk wordt die wens snel realiteit.”