“De feestdagen zijn een afleiding voor de gruwel in Oekraïne”, zegt Olha Berezhnaia, die met haar moeder en twee dochters naar Brugge vluchtte. “Mijn jongste dochter Dasha kan hier zelfs twee keer Sinterklaas en Kerstmis vieren, omdat wij een andere, orthodoxe kalender hebben. Voor haar dringende geneeskundige zorgen ben ik bij de eerste bombardementen mijn thuisland ontvlucht. Maar mijn man en zoon zitten nog in Dnipro in het Oosten van Oekraïne, grenzend aan de Donbas.”
De afspraak met het gezin vindt plaats in een flat in Sint-Michiels. Svitlana Musina, die al sinds 1998 in Brugge woont en nagenoeg alle 648 Oekraïense vluchtelingen in de Breydelstad bijstaat, fungeert als tolk.
Bij het betreden van het appartement, worden we doorverwezen naar het toilet. Elke bezoeker hoort zijn handen te wassen, een Oekraïense omgangsvorm, voor hij aan tafel gaat. Er liggen Korikvo-karamellen en er staat kruidenthee uit de Karpaten op ons te wachten.
Olha Berezhnaia (39) woont er samen met haar mama Natalia (60) en haar twee dochters, Dasha (5) en Maria (16). Deze Oekraïense vrouw is fier dat ze de huur van de flat zelf kan betalen: “Ik wil de Belgische belastingbetalers niet tot last zijn!”
Logistiek medewerker
In haar thuisstad Dnipro, met meer dan 1 miljoen inwoners, was ze financieel directeur in een bank, dezer dagen verdient ze haar brood als logistiek medewerker in het woon-zorgcentrum Uniek in Izegem. “Ik sta elke dag om 6 uur op, fiets naar het station in Brugge en neem dan de trein naar Izegem. Het is aanpassen, maar dat deert mij niet, door de oorlog in Oekraïne heb ik veel leren relativeren.”
“Mijn prioriteiten zijn veranderd: we zijn gezond, ook mijn jongste dochter Dasha is genezen. We hebben een dak boven ons hoofd en voldoende te eten! Mijn man Nikolai en onze zoon Artjom (20) moeten de dagen doorkomen in veel penibelere omstandigheden in Dnipro.”
Barbecue
“Het vriest er ’s nachts tot min 6 graden Celsius, overdag sneeuwt het lichtjes. De elektriciteit is er uitgevallen, de koelkasten werken dus niet meer. De mensen behelpen zich met droge voeding en conservenblikken. Buiten elk appartementsblok staat een barbecue, iedereen uit de buurt komt er zijn vlees braden. De mensen slapen in hun kleren, proberen zich warm te houden met dekens en warmwaterkruiken.”
“ Ze zitten tot 6 uur in de schuilkelders, er zijn nog veel bombardementen. Er is al een bom gevallen op het flatgebouw naast het onze. Maar er heerst een grote solidariteit”, aldus Olha Berezhnaia. Haar stem stokt eventjes. Het is al 36 uren geleden dat Olga nog een teken van leven kreeg van haar echtgenoot en zoon. Want het internet ligt plat in Oekraïne.
Tijdens ons gesprek krijgt ze plots een geruststellend sms’je: Nicolai en Artjom zijn nog in leven, alles is oké! Ze hebben net gesmuld van vleesballetjes op de bbq!
Medische hulp
Olha Berezhnaia herinnert zich nog in detail haar vlucht naar België: “Dnipro is een van de grote steden die al vanaf 24 februari zwaar gebombardeerd werden door de Russen, omdat mijn stad een luchthaven heeft. Het was een hel in de schuilkelders, met hysterisch huilende kinderen. Dasha had dringende medische hulp nodig. Daarom nam ik de moeilijke beslissing om te vluchten met mijn mama en mijn twee dochters, maar mijn man en zoon achter te laten.”
“Kristina, de oudste dochter van Nikolai uit een eerdere relatie, woont in Oostkamp. Zij had mij al opgebeld en aangemaand om naar het veilige België te komen. We zijn op 28 februari vertrokken, de situatie in het station van Dnipro was hectisch. Er stonden evacuatietreinen klaar, maar iedereen was in paniek. Het was een drukte van jewelste. Kinderen struikelden over valiezen, we hebben onze koffers moeten achterlaten.”
36 uren op trein
“Met elf sliepen we in een kleine coupé, op de grond, anderen in het gangpad van de trein. We hadden enkel nog twee rugzakjes: één met wat kleren, een met droge beschuiten en water. 36 uren lang hebben we in de trein gezeten. Vlak voor de Poolse grens stopte de trein en stond die, in the middle of nowhere, uren stil. Alle lichten gingen uit, er was alarm, we mochten geen gsm’s gebruiken. Vlakbij sloegen raketten in.”
“ Nadien had ik drie dagen in Polen nodig om te bekomen van de emoties. Via Duitsland zijn we in België geraakt, waar Kristina samen met twee andere vrouwen Julia en Tatjana ons geholpen heeft om aan een onderkomen te geraken. Haar flat in Oostkamp, waar ze met haar Italiaanse man woont, was te klein om ons te herbergen.”
Kinderstudio
“We zijn terechtgekomen op de boerderij van Sabine en Johan, zeer warme en hartelijke mensen, bij wie we zes maanden lang, tot de zomer, mochten blijven wonen. Ze hebben mij aan werk én een appartement én meubels geholpen, ik blijf hen zeer dankbaar! Ik zocht iets in Brugge, omdat Dasha inmiddels in de derde kleuterklas van de Maricolen zit en Maria les volgt in het Immaculata Instituut.”
Tolk Svitlana Musina vult aan: “Sinds september neemt Dasha samen met meer dan 30 andere kinderen ook op zaterdag deel aan activiteiten in onze Oekraïense Kinderstudio Kryla in De Brug in de Hauwerstraat. Veel kinderen van vluchtelingen kampen met stress door de verhuis. Ze kunnen er ‘s ochtends knutselen, tekenen en kunstwerkjes maken, in de namiddag is er een theaterstudio.
Sinterklaas
Op 17 december is er een voorstelling voor Sinterklaas. In onze orthodoxe kalender maakt de Sint pas zijn intrede op 19 december! Dasha zal twee keer cadeautjes krijgen, want we passen ons aan de West-Europese gebruiken aan. Ze heeft haar zelfgebreid sokje al aan de schoorsteenmantel geplaatst.”
Welke oplossing ziet Olha Berezhnaia voor de oorlog? “Veel mensen die ik ken, hebben dierbaren verloren. Of zagen hun huis met bommen bestookt worden. Een vriendin zat drie weken in een schuilkelder in Marioepol, toen die stad gebombardeerd werd. Al die tijd had zij één pak koekjes om te eten! “Zoiets vergeet je niet, we zullen de Russen nooit vergeven wat zij ons aandoen. De Donbas opgeven, is geen optie. Met een schurk als Poetin, die zelfs ziekenhuizen bombardeert, onderhandel je niet! De Oekraïners zullen vechten tot de laatste man om de overwinning te behalen. Mijn man en mijn zoon zijn van plan om onze soldaten bij te staan. Wij willen onze onafhankelijkheid niet opgeven. Wat wil Poetin? Hij zal niet stoppen, het is acht jaar geleden begonnen met de Krim. Er is daarover te lang gezwegen. Als wij de wapens neerleggen, wat dan? Trekt Poetin dan naar Polen?”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
