Vandaag is het exact één jaar geleden dat de eerste Russische tanks Oekraïne binnenreden. 365 dagen later lijkt het einde nog altijd niet in zicht en tienduizenden Oekraïners hadden geen andere keuze dan hun thuisland te ontvluchten. De familie van Ihor Halushko vond onderdak in Kortemark, waar het gezin van Frederik Jaques hen met veel liefde opving. “We missen Oekraïne, maar hier hebben we heel veel warmte gevonden. Dit is onze tweede thuis.”
10 april 2022: Ihor Halushko (59) en zijn echtgenote Tetiana (59) besluiten om, samen met hun dochter Anastasiia Klymova (30) en kleinzoon Artem (12) hun geliefde Cherson te ontvluchten. De stad wordt dan al bijna twee maanden onophoudelijk bestookt, langer blijven is geen optie. Anastasiia’s echtgenoot Aleksandr en haar broer Oleksandr blijven achter, als jonge mannen moeten ze beschikbaar blijven voor het Oekraïense leger.
IN KAARTRuim 5.000 Oekraïners opgevangen in onze provincie:ontdek hier hoeveel in jouw gemeente
Oma, dochter en kleinzoon reizen eerst naar Polen, waar ze opa Ihor opwachten na zijn vier maanden op een vrachtschip. Van daaruit gaat het naar Brussel. “We hebben alles achtergelaten”, zegt Anastasiia, die als spreekbuis van de familie fungeert.
“We hadden elk hooguit een kleine rugzak kleren bij ons. Had je ons een jaar eerder gezegd dat we oorlogsvluchtelingen zouden zijn, we hadden het nooit geloofd…”
Ouderlijke woonst vrij
Uiteindelijk belandt de familie in Kortemark, diep in West-Vlaanderen. Daar had Frederik Jaques (43) zich opgegeven om Oekraïners op te vangen. “In december 2021 was mijn vader Guido jammer genoeg overleden en stond mijn ouderlijke woonst leeg in Kortemark”, legt Frederik uit. Samen met zijn echtgenote Lieselot Ver Eecke (40) en hun kinderen Bastian (12) en Romi (10) woont hij in Langemark.
“We gingen al supporteren voor Club Brugge en aten oliebollen op de kermis. Vlaamser kan echt niet” – Frederik Jaques
“Ik werk als communicatieverantwoordelijke bij het Kortemarkse gemeentebestuur en had de oproep #PlekVrij helpen promoten toen Rusland Oekraïne binnenviel. Waarom ook zelf geen mensen helpen, dacht ik bij mezelf. Als we het huis wilden verkopen, dan kon dat later wel.”
Enkele weken later kreeg Frederik een telefoontje dat er een familie van vier personen in Kortemark zou aankomen. “Ik heb hen toen aan het Sociaal Huis opgehaald en naar hier gebracht.”
“Hoe de kennismaking was? Aanvankelijk wat onwennig, het was erg stil in de auto tijdens de korte rit naar huis. Volledig te begrijpen, want zij hadden hebben en houden moeten achterlaten en waren na een veel te lange tocht op een voor hen onbekende plek aangekomen. Hoe zou je zelf zijn?”
Frederik en zijn gezin hadden een welkomstpakket met wat huisraad en een gevulde koelkast voorzien en gaandeweg vonden Ihor, Tatiana, Anastasiia en Artem hun weg in Kortemark.
“Er was meteen een klik”, pikt Anastasiia in. “Nu is dit echt onze tweede thuis. Wat Frederik en Lieselot voor ons doen, valt met geen woorden te beschrijven. En zij niet alleen. Lieselots papa Luc staat hier elke vrijdag met zelfgebakken brood voor de deur en alle buren hebben ons met open armen ontvangen. Hartverwarmend! We wisten meteen dat we er niet alleen voor stonden.”
Kortemark-kermis
Aanvankelijk kwamen Frederik en Lieselot zo goed als elke dag langs, nu horen en zien ze elkaar nog steeds wekelijks. “We hebben hen geholpen om hier wegwijs te raken, maar we spreken nog steeds regelmatig af. Zo namen we hen al mee op sleeptouw doorheen Brugge, trokken we samen naar een match van Club Brugge en gingen we oliebollen eten op Kortemark-kermis. Vlaamser kan haast niet”, glimlacht Frederik.
Huur hoeven de Halushko’s niet te betalen. “We vragen enkel een kleine vergoeding om energie, water en telecommunicatie te dekken. Het doet me vooral deugd te zien dat de familie ondertussen stevig geïntegreerd is.”
En daar hoort ook een job bij. Ihor werkt als lasser bij Soenen Hendrik in Izegem, Tetiana volgt Nederlandse les en Anastasiia is psychosociaal begeleider bij CAW in Roeselare.
“Daar help ik Oekraïense oorlogsvluchtelingen”, legt ze uit. “Lotgenoten, eigenlijk. De mensen die ik help op weg zetten, hebben vaak exact hetzelfde als wij meegemaakt. Ik verwijs hen door naar de juiste instanties, maar bied ook een luisterend oor. Daar haal ik erg veel voldoening uit. Ik ben blij dat ik op die manier óók iets kan betekenen voor mijn landgenoten.”
“Gelukkig hebben we onze stek in Kortemark gevonden. We zijn trotse Kortemarkenaren geworden. En Frederik en zijn gezin zijn als familie voor ons. Ze zitten diep in ons hart” – Anastasiia Klymova
Voor de familie Halushko was het erg belangrijk om zo snel mogelijk aan de slag te kunnen en de taal te leren. “We doen hier compleet andere jobs dan in Cherson”, vervolgt Anastasiia. “Ik was er copywriter, mijn mama boekhouder in een ziekenhuis en papa werkte voor een Italiaanse rederij. Maar we willen ons steentje bijdragen aan de samenleving.”
Artem volgt aan MMI Kortemark les in de OKAN-klas en maakt deel uit van de U13 van SVD Kortemark, waar hij in de spits speelt. “Voor Artem was het de eerste maanden wat zoeken, maar we zien hem steeds meer openbloeien. En daar maakt de voetbalclub een groot verschil in.”
Gemis
Hoe lang de familie nog op Kortemarkse bodem zal blijven, is koffiedik kijken. “We dachten dat we hier enkele maanden zouden wonen, maar stilaan zien we onze eerste verjaardag hier naderen. We weten het gewoon niet. Natúúrlijk hopen we dat de oorlog morgen voorbij zal zijn, maar we zijn ook realistisch. Dit verhaal is jammer genoeg nog niet ten einde.”
“Gelukkig hebben we onze stek in Kortemark gevonden. We zijn trotse Kortemarkenaren geworden. En Frederik en zijn gezin zijn als familie voor ons. Ze zitten diep in ons hart.” Frederik knikt. “We zullen hen missen als ze ooit weer vertrekken. Het zijn erg warme mensen. Ik zie het als onze morele plicht om hen te blijven helpen.”
Anastasiia en haar familie houden elke dag contact met hun familie en vrienden in Oekraïne. “We (video)bellen elkaar meermaals per dag”, zegt ze. “Artem en ik hebben Aleksandr al bijna een jaar niet meer in het echt gezien. Dat is keihard. We branden elke dag een dikke kaars opdat de oorlog zou stoppen.”
“Het is ook erg dubbel. Moeten we er stilaan aan denken om ons hier definitief – of toch voor veel langere tijd – te vestigen? We weten het niet. Maar áls de oorlog voorbij is en we ons leven in Cherson weer hebben opgepikt, zullen we Frederik, Lieselot en de kinderen uitnodigen bij ons. Dan zullen wij hén in de watten leggen en hen de tijd van hun leven schenken. Ze zijn zó goed voor ons, dat vergeten we nooit.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier